Δημήτρης Παγαδάκης

Από το μακρινό 1963 που το ερμήνευσε ο Άντι Γουίλιαμς παραμένει διαχρονικά δημοφιλές. Γιατί εστιάζει στην εορταστική ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, στα συναισθήματα ανθρώπινης ζεστασιάς, στην αίσθηση του συνανήκειν.

Στην Ελλάδα την ίδια ευφροσύνη περίοδο εμφανίζονται «δέκτες» με διαμορφωμένη πολιτική ταυτότητα που εισπράττουν μάλλον διαφορετικά το μήνυμα του τραγουδιού. Βρίσκουν στους στίχους του περί σύμπνοιας, αλληλεξάρτησης και ενότητας αφορμή για μαζώξεις.

Συναθροίσεις δεξιά και αριστερά σε Μιντιακές εκδηλώσεις και βιβλιοπαρουσιάσεις για ξόδεμα περισπούδαστων αναλύσεων και πληκτικών επισημάνσεων. Με υπόστρωμα καλυμμένες μεν, ασυμμάζευτες δε, φιλοδοξίες. Τι άλλο, άραγε, αποτελούν οι συγκεντρώσεις ετερόκλητων, πλην δοκιμασμένων στο παρελθόν, πολιτικών προσώπων;

Στη καλύτερη περίπτωση συνιστούν παρηγοριά στην απογοήτευση, τη μοναξιά, την μελαγχολία των γιορτών που επιδεινώνεται στους αγορητές τους από την έλλειψη μαζικού δημόσιου ακροατηρίου. Στη χειρότερη, ποντάρουν με ρίσκο στο κλείσιμο του σημερινού κυβερνητικού κύκλου.

Σαφώς και ανομοιογενείς ιδεολογικά πρώην πρωτοκλασάτοι πολιτικοί έχουν το δικαίωμα ως πολίτες και δημόσια πρόσωπα να ανησυχούν για τις εξελίξεις στο τόπο. Προφανώς είναι θεμιτό να ανιχνεύουν πιθανότητες μετασχηματισμών και να υπενθυμίζουν τη συσσωρευμένη πολιτική τους πείρα.

Ωστόσο, το πιο τραυματικό για το κύρος και την αίγλη τους από τη προϋπηρεσία τους σε κορυφαία αξιώματα είναι ότι οι ίδιοι δεν ορίζουν πλέον τίποτε. Έχουν εξαντλήσει το πολιτικό κεφάλαιο του παρελθόντος τους. Χώρια που με δεήσεις, ψαλμωδίες και παλιά τροπάρια συγκινούν ολοένα και φθίνων κοινό.

Παρότι δεν εξυπηρετούν όλοι το ίδιο ιδεολογικό αφήγημα ούτε είναι μέτοχοι του ίδιου προσεχούς σεναρίου επιστρατεύονται για να χαράξουν νέο πολιτικό ορίζοντα. Πρωτίστως για να επαναεπιβεβαιώσουν το εαυτό τους. Υπό αυτό το κίνητρο συντονίζονται, από κοινού ή χωριστά, υπέρ συναινέσεων, συνεργασιών και υπερβάσεων όμορων πολιτικών δυνάμεων.

Μια τέτοια εκδοχή συγκλίσεων προϋποθέτει, βέβαια, αναδιατάξεις υφιστάμενων κομματικών γραμμών και σβήσιμο υπαρκτών εκλεγμένων ηγεσιών. Συνεπάγεται το θρυμματισμό σε σκόνη έντονων πολιτικών διαφορών και την απαλοιφή από την ατζέντα τους αντίθετων προσταγμάτων. Δύσκολο.

Αλλά όχι και ακατόρθωτο. Δεδομένου ότι επενδύουν στο ενδεχόμενο να μην επιτύχει νέα αυτοδύναμη (όχι και τόσο απίθανο) θητεία η σημερινή κυβέρνηση. Κυρίως στοχεύουν να μην αναλάβει πρωθυπουργός ο αρχηγός του πρώτου κόμματος στις εθνικές κάλπες.

Έξαλλου, η ρυτιδιασμένη φιλοδοξία είναι τόσο ανικανοποίητο πάθος που κινητοποιεί σχεδόν κάθε χθεσινή πολιτική φίρμα. Την ωθεί να επιδιώκει με τιμές αλλά και αβάντες την επανάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας.

Ή, τέλος πάντων, τη παρακινεί στη διατήρηση της κατοχής του προνομίου της κηδεμονίας. Προκειμένου να εξασφαλίσει με τις ευλογίες της τη διαδοχή ως επικεφαλής της κυβέρνησης σε κάθε ενεργή και επώνυμη πολιτική φιγούρα που λαχταρά την συγκατάθεση της.

Η αλήθεια είναι ότι μεγαλεπήβολα σχέδια δεν λείπουν ποτέ από το εγχώριο πολιτικό σκηνικό. Υπάρχει, όμως μια μικρή λεπτομέρεια που μάλλον δεν λογίζεται ως ισχυρή παράμετρος στις, από οπουδήποτε προερχόμενες, μεγαλοπρεπείς ορέξεις.

Λέγεται απλώς ψηφοφόρος, εκλογικό σώμα, κοινωνία, λαός. Που σπανίως - για να επιστρέψουμε υπό τα κάλαντα «άστρο λαμπρό τους οδηγεί χωρίς να λείψει ώρα»» στο πνεύμα των ημερών - προτίθεται να ζευτεί πρόθυμα ως υπάκουη καμήλα σε αυτόκλητους πολιτικούς μάγους με τα παρωχημένα συμβολικά δώρα τους.