Δημήτρης Παγαδάκης

Η επιδεικτική απουσία των ηγετών της - με εξαίρεση την αρχηγό της «Πλεύσης Ελευθερίας» - από τον τελευταίο αποχαιρετισμό στο Διονύση Σαββόπουλο σα να τράβηξε τη χώρα πίσω. Φάνταζε να την έσυραν στα κακοφορμισμένα τραύματα ενός παροξυσμικά ασυμφιλίωτου και πολωτικά σκοτεινού παρελθόντος.

Με τη μικρόψυχη στάση τους αναβίωσαν τη προπαγανδιστική στενοκεφαλιά που ταυτίζει μεροληπτικά το έργο με τις εκάστοτε απόψεις του δημιουργού του. Επανέφεραν καταθλιπτικά την ιδεοληπτική νεύρωση εκείνων των σκληροπυρηνικών που απαιτούν την υποταγή της καλλιτεχνικής κληρονομίας στη συγκυριακή πολιτική.

Εξάλλου τι εξυπηρετούσαν οι κακόβουλοι χαρακτηρισμοί, οι προκατειλημμένοι μηρυκασμοί, τα μικροπρεπή προσχήματα, οι αυθαίρετες συγκρίσεις και οι στρεψόδικες σοφιστείες; Τίποτε άλλο παρά μια έξαλλη αντιπολιτευτική απόπειρα παραληρηματικής τόνωσης των τοξικών και διχαστικών κραυγών.

Τι διαφορετικό επιδίωκαν πέρα από την ιδιοτελή στόχευση μικροκομματικής εκλογικής ωφέλειας ποντάροντας στη ψυχική διαίρεση του κοινωνικού σώματος; Τι ξεχωριστό επιχείρησαν, βαφτίζοντας μια εξόδιο τελετή σε κυβερνητικό σουαρέ, εκτός από την σπορά ζιζανίων για τη καλλιέργεια ενός κλίματος υστερικού φανατισμού και φθονερής εχθροπάθειας;

Η αποσπασματικά ρηχή έως νοσηρά άγονη ρητορική από τους απόντες - του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανόμενου- στη κηδεία, προσπάθησε να απορρίψει συνοπτικά το πολιτισμικό και παιδαγωγικό αντίκτυπο του τεθνεώτος. Να υποβαθμίσει με μνησίκακη εμπάθεια την ποιητικά αξία καθώς και τη συμβολή του στη διαμόρφωση της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.

Κυρίως πάσχισε πεισματικά και σκόπιμα να παραλείψει με κακεντρέχεια το δικαίωμα που είχε ως ενεργός πολίτης στα δημόσια πράγματα να διατυπώνει ελεύθερα τις απόψεις του. Όπως και να τις αναθεωρεί διαφυλάσσοντας και τιμώντας την αυτονομία του. Δεν του συγχώρησε ποτέ την ανένταχτη στάση του η αριστερή κριτική όλων των τάσεων και αποχρώσεων. Αντίθετα προσυπέγραψε μισαλλόδοξα την απαξίωση ενός διαχρονικά ανήσυχου τραγουδοποιού. Ο οποίος από ένα σημείο και ύστερα δεν ήταν ταμένος στη «δική» της πολιτική αφήγηση.

Ωστόσο, αντί η ίδια αντιπολιτευτική μερίδα να σιωπήσει μουδιασμένη από την αποδοκιμασία, αν όχι κατακραυγή, και των δικών της οπαδών για ασέβεια στη μνήμη του σπουδαίου στιχουργού και συνθέτη, αυτή έψαχνε επειγόντως ευκαιρία απαγγελτικής αναδίπλωσης. Εν ανάγκη θα την εφηύρε.

Την αφορμή τής τη χάρισε ένας πολιτικός αναλυτής και εκλογολόγος. Ο οποίος με αφορμή τις απουσίες από τη κηδεία του Σαββόπουλου σχολίασε σε ιδιωτικό κανάλι ότι έχει καταλήξει πως το να είσαι πλέον Αριστερός για τον ίδιο σημαίνει να μην είσαι Έλληνας. Προφανώς βαθιά άστοχη, βάρια ανιστόρητη και προκλητικά διχαστική δήλωση που παρέπεμπε σε αμετανόητο τελάλη εμφυλιοπολεμικών κυβερνήσεων και εξουσιοδοτημένο τους διανομέα πιστοποιητικών εθνικοφροσύνης.

Δεν επρόκειτο απλώς για επιπόλαια διατύπωση ή γλωσσικό ολίσθημα. Συνδεόταν στη συλλογική μνήμη με τις διαχειριστικά αυταρχικές και δημοκρατικά στρεβλές περιόδους της χώρας. Τότε που υπό το ιδεολόγημα περί «σλαβοκομμουνισμού», αυθαίρετα, καταχρηστικά και με εκδικητικά τιμωρητικές συνέπειες καταχωριζόταν σημαντική μερίδα ελλήνων πολιτών σε «μιάσματα», «προδότες» «ξενόδουλους».

Αναπόδραστα η αριστερή και κεντροαριστερή αντιπολίτευση αντέδρασε κατηγορώντας την κυβέρνηση, αποδίδοντας της επιθετικά ευθύνες για την γνώμη και την οπτική ενός ιδιώτη. Δεδομένου ότι ο εκφραστής της συγκεκριμένης άποψης δεν έχει κανένα θεσμικό ρόλο ή δημόσιο αξίωμα. Δεν είναι βουλευτής, κυβερνητικό στέλεχος, κομματικός παράγοντας. Είναι απλώς ένας 85χρονος με την επαγγελματική ιδιότητα του σύμβουλου επιχειρήσεων.

Άρα οι θεωρήσεις, οι κρίσεις και οι εκτιμήσεις που ελευθέρα εκφέρει δεσμεύουν τον εαυτό του και μόνο. Ακόμη κι αν αυτές γίνονται επιλεκτικά αποδεκτές από επικοινωνιακές ομάδες που συνδέονται με το κυβερνών κόμμα, αγνοούνται ως περιττές. Καθώς δεν υπάρχει επικυρωμένη εμπλοκή του τελευταίου στις ξεπεσμένες μωρολογίες και τα παρωχημένα γούστα του καθενός

Τσάμπα, λοιπόν, ο κόπος της σφοδρής κινητοποίησης από τη σοσιαλδημοκρατική και αριστερή αντιπολίτευση προκειμένου να καταδείξει την δήθεν κυβερνητική τοξικότητα. Την οποία ανακάλυψε μέσω των προσωπικών τοποθετήσεων ενός αρθρογράφου. Εν τούτοις, υπό το βάρος της γκάφας της να περιφρονήσει ασυλλόγιστα την μνήμη ενός δημιουργού του διαμετρήματος του Σαββόπουλου, προσφεύγει σε προσχηματικούς αλαλαγμούς.

Μόνο που με αφορισμούς και ιδεοληπτικά φληναφήματα αντί πολιτικών επιχειρημάτων στο δημόσιο διάλογο, μοιάζει να στροβιλίζεται σε ένα μάταιο χορό. «Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει», όπως τραγουδούσε στο ρυθμικό «Τσάμικο» του ο εκλιπών καλλιτέχνης.

Προαναγγέλλοντας, ίσως, από τότε με το στίχο του «τόσος κόσμος πλάι του πέρασε και τον προσπέρασε» ότι η διαδρομή ενός πολιτικά κατακερματισμένου χώρου από τις άδειες καρέκλες ως τις ξεκάρφωτες ταμπέλες είναι πολύ μικρή.