Δημήτρης Παγαδάκης

Μιλάει αισιόδοξα για ολοκλήρωση της τετραετίας. Διαμηνύει σε κάθε ευκαιρία ότι κάλπες θα στηθούν όταν εξαντλήσει τη θητεία της. Διακηρύσσει το θεσμικό σεβασμό της στην η ομαλή ροή του εκλογικού κύκλου. Λογικό.

Δεν προειδοποιεί –αυτό έλειπε;- τις αγορές για πιθανή πολιτική αστάθεια. Δεν προετοιμάζει για ενδεχόμενες διακυμάνσεις και αναστατώσεις το κρατικό μηχανισμό. Δεν ανακοινώνει εκ των πρότερων στο πολιτικό προσωπικό εικαζόμενη μετεκλογική ρευστότητα.

Πράττει σιωπηλά τα προφανή, συμφώνα με τα αποθέματα καλής προαίρεσης της. Ενεργεί εξίσου αθόρυβα, ακόμη κι όταν πρόκειται για εκ μέρους της χειραγωγική μικροκομματική σκοπιμότητα. Τελικός κριτής είναι πάντα ο λαός.

Αντίθετα, η αντιπολίτευση, κάπου ανάμεσα σε πρεμούρα αυτοεπιβεβαίωσης και άκρατο βολονταρισμό, διαλαλεί κάθε τόσο την απαίτηση της για ανανέωση της λαϊκής εντολής. Ειδικότερα όταν μετράει το μπόι της ίσιο με τον ίσκιο της.

Ασφαλώς και είναι δικαίωμα της να επιδεικνύει την εκλογική της επαγρύπνηση. Δεν χρειάζεται την αδεία κανενός στην αξίωση να διατηρεί σε αγωνιστική υπερδιέγερση τους ψηφοφόρους της. Αρκεί να κρατάει άσβεστη την ελπίδα νίκης της «έστω και με μία ψήφο».

Εν προκειμένω, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εξήγγειλε περήφανος από το βήμα της ΔΕΘ ότι το κόμμα του είναι έτοιμο να κυβερνήσει. Αναμενόμενα, υπό την θαραλλέα θεώρηση της εγρήγορσης να εκπληρώσει το προορισμό του, ζήτησε εκλογές. Προκειμένου, προφανώς, να επικυρωθεί σε επικείμενες κάλπες η υπέρ του κυρίαρχη λαϊκή βούληση.

Μόνο, που τα σημάδια δεν δείχνουν ευνοϊκά σε αυτό το προτεινόμενο θαύμα υπερβάσης. Ισχυρός μεν ο πειρασμός μιας εκλογικής αναμέτρησης για την εξασφάλιση υπεροχής, αλλά κρύβει παγίδες και δοκιμασίες. Πόσο μάλλον όταν αυτή η λαχτάρα υπερίσχυσης εκδηλώνεται σαν φαντασίωση.

Προβάρεται σαν όνειρο. ανέμελο, υπέροχο, μεθυστικό, ιδανικό για αιθεροβάμονες. Τείνει, όμως, αυτό να σκοντάφτει πάνω στην ίδια τη ζωή. Το πραγματικό πολιτικό βίο, εννοείται. Όχι τη καθαυτή κομματάρχισα Ζωή.

Εκτός πια κι αν η ηγεσία της Χαρ. Τρικούπη έχει διαπιστώσει ένα ενεργό, δυναμικό και ακμαίο, κοινωνικό ρεύμα υποστήριξης της. Το οποίο, ατυχώς, για την ίδια δεν καταγράφεται στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος.

Πράγμα που πιθανόν σημαίνει ότι είναι τόσο βουβή αυτή ανθρωποπλημμύρα που τη προσεγγίζει ώστε δεν την εντοπίζουν οι δημοκοπικές αντένες. Ή, στη χειρότερη περίπτωση, αυτή αγνοείται παραπειστικά για λογούς δυσμενών εντυπώσεων εις βάρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ωστόσο, μια τέτοια εικασία δεν έχει καν καταγγελθεί επισήμως από τη μεριά της.

Κακά, όμως, τα ψέματα. Χωρίς οραματικούς συναισθηματισμούς, άνευ ιδεαλιστικών εξιδανικεύσεων και δίχως εξωραϊσμένο κομματικό πατριωτισμό είναι η ίδια η σκληρή πραγματικότητα που θέτει τους όρους για το πολιτικό μέλλον του ΠΑΣΟΚ.

Το δοξασμένο εικονοστάσι του παρελθόντος έχει από καιρό ξεθωριάσει. Μαζί του ξεθύμαναν και όλοι οι παλιοί τακτισμοί. Αποτυπωμένο το κόμμα στο 12-13% στη πρόθεση ψήφου, με τον αρχηγό του στο 7,5% ως καταλληλότερος πρωθυπουργός, δεν χρήζει περεταίρω δημοσκοπικής ανάγνωσης. Η ερμηνεία των μαξιμαλιστικών του εκλογικών του προοπτικών είναι εύγλωττη. Πάει μακράν «άπατο».

Θα ήταν ίσως προτιμότερο να εστιάσει σε κοστολογημένα κυβερνητικά προγράμματα, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τους δημοσιονομικούς κανόνες της Ευρωζώνης. Να επικεντρωθεί σε πολιτικές στρατηγικές διαχείρισης του παρόντος και στο προσανατολισμό δημιουργίας νέων συμμαχιών, παρά να πλειοδοτεί ρητορικά σε εκλογικές αυταπάτες.

Εξάλλου η πεισματάρικη φούρια του να αναγνωριστεί άμεσα, ως μοναδική εναλλακτική εξουσίας προϋποθέτει στοιχειώδη λογική. Τα υπεύθυνα, αξιόπιστα και φερέγγυα κόμματα, είναι πρωτίστως ρεαλιστικά. Γνωρίζουν που πατάνε. Δεν είναι καιροσκοπικά γκρουπούσκουλα που η φαγούρα της προβολής τους τα σπρώχνει να ξύνονται στη γκλίτσα του τσομπάνη.