Δημήτρης Παγαδάκης

Συμβαίνει και στη πολιτική. Εκεί όπου η δημοσκοπική καθήλωση μπορεί να οδηγήσει στον ισοπεδωτικό μηδενισμό.

Μη πάμε μακριά. Η εγχώρια αντιπολίτευση, της αξιωματικής συμπεριλαμβανομένης, καταγγέλλει ως «κοροϊδία» την επιστροφή στην κοινωνία πόρων από το υπερπλεόνασμα. Δαιμονολογεί τα σημαντικά υλικά μέτρα στήριξης αδύναμων κοινωνικών ομάδων ως «φωτοβολίδες ελεημοσύνης».

Περιγράφει τα επιδόματα τα οποία προέρχονται από πόρους που εξασφαλίστηκαν ως «ψίχουλα». Ερμηνεύει τα οφέλη σε ενοικιαστές και συνταξιούχους ως «παραπλανητικό τρικ , εμπαιγμό προς τους ευάλωτους, μποναμά της ντροπής».

Κατηγορεί επί πλέον τη κυβέρνηση ότι οι παροχές προς τους πιο ανίσχυρους πολίτες «χρυσώνουν το χάπι της ακρίβειας». Και από πάνω διαμαρτύρεται ότι τις χρησιμοποιεί εργαλειακά για να αποκομίσει εκλογικά οφέλη.

Έλεος πια με αυτό το παροξυσμό τραγελαφικής φαντασιοπληξίας. Σύμφωνα με τη στρεβλή ανάγνωση της αντιπολίτευσης δεν θα έπρεπε να επιστραφούν σε μερίδα της κοινωνία λεφτά έξτρα και χειροπιαστά. Ανακουφιστικά στο φινάλε για τη κάλυψη κάποιων τρεχουσών αναγκών.

Υπό τους αυθαίρετους ισχυρισμούς της η αντιπολίτευση υπονοεί ότι η «μοναχοφάισα» κυβέρνηση θα όφειλε να τα κρατήσει σε κάποιο σεντούκι ώστε με τη τσιγκουνιά της να μεγεθύνει το κύμα της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Γιατί όχι, να τα παραχωρήσει στην ίδια να τα μοιράσει με τον ακέραιο και αμερόληπτο τρόπο που υποστηρίζει ότι αυτή μόνο ξέρει να διαχειρίζεται. Η μικρολεπτομέρεια ότι θα έπρεπε προηγουμένως να βρίσκεται αυτή στη εξουσία είναι μάλλον αμελητέα
Διατείνεται, άλλωστε, κραυγαλέα πως όσα «δίνει η κυβέρνηση με το ένα χέρι θα το πάρει με το άλλο». Αναρωτιέται επίσης σκόπιμα « γύρευε τώρα ποια καρτέλ θα εξυπηρετήσει η ενίσχυση προγράμματος δημοσίων επενδύσεων κατά 500 εκατομμύρια;».

Διασπείρει εσκεμμένα πως η επιστροφή ενός ενοικίου θα συντηρήσει το ράλι των μισθώσεων κατοικιών. Υποστηρίζει προσχηματικά ότι το επίδομα των χαμηλοσυνταξιούχων θα κατευθυνθεί στη κατανάλωση. Και τρέμει τάχα το φυλλοκάρδι της μην τυχόν αυξηθεί ο πληθωρισμός.

Υπό αυτό το φρένιασμα διαμαρτυρίας, προφανώς και δεν υποστηρίζει ως καλοδεχούμενα τα οφέλη της επιστροφής μέρους του θηριώδους πλεονάσματος. Αρνείται προμελετημένα να αποδεχτεί ότι με τα, έστω συγκυριακά, αυτά μέτρα εξισορρόπησης των ανισοτήτων δεν κινδυνεύει η δημοσιονομική σταθερότητα.

Διότι αν το παραδεχτεί, είναι αναγκασμένη να προσυπογράψει τη καλή πορεία της οικονομίας, την αποτελεσματικότητα της φορολογικής διοίκησης, την άνοδο της απασχόλησης. Πράγμα που το ανεδαφικό της αφήγημα ξορκίζει.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι πεισματάρα. Το πρωτογενές πλεόνασμα δεν έπεσε από τα σύννεφα. Είναι υπαρκτό, ανέρχεται στα 11,4 δισ. και αποδεικνύει ότι το κράτος εισέπραξε περισσότερα από όσα δαπάνησε.

Προήλθε από την, έστω μερική, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής με την σύνδεση POS και ταμειακών, καθώς με την εκτεταμένη χρήση του πλαστικού χρήματος. Αβγάτισε με την εισαγωγή στο τεκμαρτό φόρο ελεύθερων επαγγελματιών που επί δεκαετίες δήλωναν ότι επιβίωναν δήθεν με πενταροδεκάρες.

Δημιουργήθηκε με την ανάπτυξη της οικονομίας, άρα και τα περισσότερα εισοδήματα που προέκυψαν από αυτή προς φορολόγηση. Και βέβαια από τα παραπανίσια αυτά χρήματα το κράτος αποπλήρωσε τις δανειακές του υποχρεώσεις , ύψους 8,2 δισ. για το 2024.

Γιατί λοιπόν θεωρείται κατακριτέο να επιστραφεί το υπόλοιπο από αυτό που πραγματικά υπάρχει στη κοινωνία; Στο κάτω κάτω δικά της λεφτά είναι και χρειάζονται στους πιο στερημένους για «βουλώσουν τρύπες».

Μόνο που αυτή η κίνηση διανομής ενισχύσεων χαλάει τη πιάτσα και αμφισβητεί το άχαρο ρεπερτόριο της αριστερής, κυρίως, αντιπολίτευσης. Η οποία αντί να προσφέρει εποικοδομητικές προτάσεις αναμασά τα μίζερα τροπάρια περί φοροαφαίμαξης, σύνθλιψης και φτωχοποίησης της κοινωνίας.

Φαντάζει με τα επανειλημμένα λαϊκίστικά κλισέ της καταδικασμένη να ξανακάνει τα ίδια λάθη. Καθώς μοιάζει εγκλωβισμένη στη συγκομιδή σοδειάς από τη καρποφορία των δικών της αγνών παρθένων και αμόλυντων λεφτόδενδρων.