Δημήτρης Δανίκας

Χτες στις 11. 30 αναχώρησα από την Κουρούτα του Νομού Ηλείας και στις 17. 30 άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματός μου. Σχεδόν διπλάσιος ο χρόνος αυτής της γνωστής μου διαδρομής. Γιατί;

Θα μου πείτε, όπως έγραφαν όλα τα site το μποτιλιάρισμα έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Εκ πρώτης όψεως έτσι φαίνεται. Όμως η πραγματικότητα εντελώς διαφορετική. Το εξηγώ

Κατ αρχάς, ναι ο όγκος των οχημάτων που επέστρεφαν στην πρωτεύουσα ήταν μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά. Όμως δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος. Η αλήθεια δυσάρεστη, πικρή και ακατανίκητη: η παντελής έλλειψη σωστής συμπεριφοράς στους δρόμους, από την συντριπτική πλειονότητα των οδηγών. Τα παίρνω ένα ένα ανάκατα

Το πρώτο ότι τις περισσότερες φορές οι «προσεκτικοί» που οδηγούν με χαμηλές ταχύτητες κυκλοφορούν στην αριστερή λωρίδα. Όλα ανάποδα. Ετσι εκείνοι που τρέχουν, μέσα στα επιτρεπόμενα όρια, αναγκάζονται να κάνουν ζιγκ ζαγκ. Θαυμάσια

Το δεύτερο ότι πολλοί φρενάρουν έτσι χωρίς λόγο και ακόμα χειρότερα όταν το μπροστινό όχημα έχει αναχωρήσει ο οδηγός του όπισθεν οχήματος αργεί να πατήσει γκάζι και να ακολουθήσει. Με απλά λόγια αυτές οι δύο λάθος κινήσεις που διαρκούν μερικά κρίσιμα δευτερόλεπτα, καταλήγουν σε πολλά κρίσιμα λεπτά, για τα οχήματα που ακολουθούν πίσω σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων.

Που σημαίνει ότι τέτοιου είδους περιστατικά συμβαίνουν σε πολλές περιπτώσεις στις εθνικές με αποτέλεσμα να δημιουργείται η εντύπωση πρωτοφανούς μποτιλιαρίσματος

Το τρίτο είναι ακόμα πιο εκκωφαντικό. Απόδειξη το διαπιστωμένο, από εμένα, γεγονός, ότι πενήντα χιλιόμετρα πριν από τα διόδια Ελευσίνας, η κυκλοφορία ήταν σχετικά κανονική και οι οδηγοί μπορούσαν να αναπτύξουν κανονική ταχύτητα.

Πως δηλαδή, έτσι ως δια μαγείας άλλαξε τόσο δραματικά η εικόνα της επιστροφής;

Το τέταρτο αφορά στην Τροχαία. Να μεν η Τροχαία επιτηρούσε τη ΛΕΑ. Όμως δεν πήρε κανένα, μα κανένα μέτρο για την βελτίωση της κυκλοφορίας. Με αποτέλεσμα η ταλαιπωρία να χτυπάει κόκκινο, τα σημεία Parking για πρόχειρη «ανακούφιση» άφαντα σε ορισμένες μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις και έτσι το μείγμα καυσαερίων, σωματικής και ψυχικής ταλαιπωρίας μαζί με την λειτουργία των μηχανών, να είναι τόσο βαρύ όσο και τριτοκοσμικής κοπής

Όλα αυτά είναι πταίσματα μπροστά στο αίμα που «πλημμύρισε» την άσφαλτο στη διάρκεια της Πασχαλιάτικης εξόδου προς τα όρη, τα βουνά και τις παραλίες παρέα με σουβλισμένα αμνοερίφια, κοκορέτσια και απίστευτες ποσότητες οινοπνεύματος και μπύρας. Τέτοιο φόρο αίματος ούτε σε ιστορίες για αγρίους

Τα διαβάζουμε, ανατριχιάζουμε, σοκαριζόμαστε, και έτσι καθώς με το αυτοκίνητο παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής, γονείς, συγγενείς και φίλοι που μένουν στα χωριά μας, έκαναν τον σταυρό τους, όπως τότε το σαράντα στον πόλεμο οι μανάδες κοιτούσαν περίλυπες τα παιδιά τους τραυλίζοντας μέσα από τα δάκρυά τους «θα το ξαναδώ το παιδί μου; Παναγιά μου κάνε το θαύμα σου»

Φανταστείτε κατάντια και κατάπτωση: το 2025 να το μπερδεύουμε με το σαράντα, τον Ιταλό επιδρομέα με τον άμυαλο, τον ηλίθιο οδηγό και να θρηνούμε και να μετράμε τόσα θύματα όσα ούτε στον πόλεμο στην Ουκρανία

Μερικές φορές σκέφτομαι και λέω: δεν είναι τα κόμματα είναι αυτή η μισοτριτοκοσμική, μισοευρωπαική νεοελληνική κοινωνία. Που κυκλοφορεί με φέσι Οθωμανικό, με παπούτσια Prada και με όχημα γυαλιστερό. Ασε να μη πω κάτι χειρότερο και υβριστικό!