Δημήτρης Δανίκας

Κι όμως χωρίς να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι, ανέλπιστους πόνους έλαβε. Οσο εκείνοι με γκασμάδες, βαριοπούλες και μπουλντόζες γκρέμιζαν το σπίτι τους, πρωτοφανές στα χρονικά της ευρωπαικής, πολιτικής ιστορίας, τόσο σκαρφάλωνε εκείνος, ως αρχηγός του κόμματός του.

Εγώ, στη θέση του, θα άναβα, επί καθημερινής βάσεως, λαμπάδες στο μπόι του Τσίπρα, του Κασσελάκη, της Αχτσιόγλου, της Γεροβασίλη και του Ταμπονέρα. Ανάμεσα σε τόσους, μα τόσους άλλους.

Οι αντίπαλοί του, ως ρεπλίκες των Σαμουράι, μαζικά να αυτοκτονούν. Οι αντίπαλοί του να ανοίγουν πόρτες και παράθυρα να διευκολύνουν την έξοδο εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων τους. Υπό την ιαχή «όπου φύγει φύγει». Και ο αρχηγός, ο leader που αν και υπήρξε ευρωβουλευτής μόνο Yes και No γνωρίζει να προφέρει εις την Αγγλική, να κάθεται και επαναπατρισθέντες να μετράει.

Πως να το κάνουμε. Όλοι και όλα υπέρ τους θριάμβου του. Το κοκαλάκι της νυχτερίδας στο προσκεφάλι του. Το δέκα το καλό στα χαρτιά του. Η τύχη με το μέρος του. Στη θέση του θα έπαιζα τζακ ποτ μπας και πιάσω τον πρώτο λαχνό και πολλά εκατομμύρια αποκτήσω. Τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε. Ολοι οι αντίπαλοί του, των ταχαριστερών του ΣΥΡΙΖΑ, να σπρώχνουν τους ψηφοφόρους με την συμβουλή «μα κορόιδα είστε, για προσπαθήστε στο διπλανό μαγαζί μπας και δείτε άσπρη αντι-μητσοτακική μέρα.

Κάπως έτσι πορεύτηκε. Κι όμως εκείνος, κόντρα στην τύχη του, κόντρα στο κοκαλάκι της νυχτερίδας, κόντρα στις «ευγενικές» και αλλεπάλληλες προσπάθειες των Συριζαίων αντιπάλων του. Λες και κάπου στο βάθος του μυαλού του είχε αποφασίσει να αναποδογυρίσει την καρδάρα με το γάλα, έκανε και κάνει ότι περνάει από το χέρι του, ώστε συντόμως, με την ετυμηγορία των ευρωεκλογών, να προσγειωθεί στην τρίτη, ίσως και στην τέταρτη θέση. Κάτωθεν του Κυριάκου Βελόπουλου, των αλοιφών και των γραπτών του Ιησού Χριστού.

Απίστευτη ιστορία. Εκεί κολλημένος στα ίδια και τα ίδια. Το αφήγημα παρακολουθήσεων και κοριών το έχουν απομνημονεύσει όλα τα νήπια βρεφονηπιακών σταθμών. Οπου Νίκος Ανδρουλάκης και φτου από την αρχή. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου το μάθαμε, το καταλάβαμε, το αφομοιώσαμε. Τίποτα ο αρχηγός. Μα δεν βλέπεις πως οι ψηφοφόροι δεν τσιμπάνε; Τίποτα ο leader. Αδιανόητα πράγματα.

Κολλημένος και στις κυβιστήσεις. Τη μια στιγμή πρωτοκλασάτοι του κόμματός του υπέρ μη κρατικών και μη κερδοσκοπικών ξένων πανεπιστημίων. Την άλλη να τους αναγκάζει, λόγω κομματικής πειθαρχίας, σε ένα εκκωφαντικό Όχι.

Με απλά λόγια το μεγάλο, και προσωρινά απροσπέραστο εμπόδιο του ΠΑΣΟΚ είναι ο αρχηγός ο κολλημένος και περίπου «αυτοκτονικός». Το φαντάζεστε; Ο αρχηγός το εμπόδιο. Ο αρχηγός ο φραγμός. Ο αρχηγός ο πτωτικός.

Ούτε βλέπει, ούτε ακούει, ούτε καταλαβαίνει. Ασε το άλλο. Οποιον κι αν ρωτήσεις, ιδιαιτέρως φανατικούς του κόμματος σου, ένα σου λένε «με τον Ανδρουλάκη προκοπή δεν θα δούμε».

Και το ερώτημα απλό: οι άλλοι, τα στελέχη, τι ακριβώς κάμουν; Μπας και περιμένουν, κι αυτοί, όπως αρκετοί εκ του ΣΥΡΙΖΑ, να κατρακυλήσει το κόμμα τους κάτωθεν του Βελόπουλου, ώστε στη συνέχεια να θέσουν θέμα ηγεσίας; Μάλλον. Πράγμα που σημαίνει ότι οι δελφίνοι προσεύχονται η παράταξη να ηττηθεί ώστε εκείνοι στη συνέχει, ως σωτήρες τον θώκο του αρχηγού να διεκδικήσουν και τον Ανδρουλάκη, για τις υπηρεσίες του, να ευχαριστήσουν.

Και μετά ρωτάτε εσείς τίνι τρόπω ο Κυριάκος θριαμβεύει. Κάτι ο Τσίπρας, κάτι ο Κασσελάκης, κάτι η Αχτσιόγλου, κάτι η Γεροβασίλη και κάτι ο κολλημένος Ανδρουλάκης. Σύντροφοι πράσινοι και ροζ μία η ευχή: και εις ανώτερα!