Δημήτρης Δανίκας

Η ώρα των μεγάλων ψευδαισθήσεων. Η Χίμαιρα καρφωμένη μέσα μας. Και δεν το καταλαβαίνουμε. Απλώς βολευόμαστε. Με τα επιφαινόμενα. Με τις παραστάσεις. Ως αιώνιοι και ακατάβλητοι κολυμβητές της επιφάνειας. Από κάτω το χάος

Ας πούμε: τι πρόκειται ν αλλάξει από το αποτέλεσμα των εκλογών; Οποιο κόμμα και να προκύψει. Οποια συνεργασία και να σχηματιστεί; Για σκεφτείτε το λιγάκι

Ας πούμε: πόσοι σπεύδουν εκτός των μεγάλων πόλεων για τον εορτασμό του Πάσχα και της Αναστάσεως; Πόσοι κλείνουν ξενοδοχεία; Πόσοι σε εστιατόρια και σε ταβέρνες;

Μα η πληρότητα προσεγγίζει το 100%. Ο θρίαμβος της «βαριάς» τουριστικής βιομηχανίας. Επομένως όλοι, η σχεδόν όλοι όπου φύγει φύγει. Πλάνη δυσθεόρατη και επικίνδυνη. Αραγε πόσοι να φεύγουν από την πρωτεύουσα; Εκατό, διακόσιες, τριακόσιες χιλιάδες; Θέλεις μισό εκατομμύριο; Εγώ σου δίνω ένα εκατομμύριο

Το υπόλοιπό των τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπινων ψυχών; Που θα μείνουν, τι θα κάνουν, πως αυτές τις μέρες γιορτάσουν; Ποιο φαγητό θα καταναλώσουν; Που θα πάνε; Πόσο αντέχουν;

Θα σου πω εγώ λοιπόν. Μέσα θα μείνουν. Αντε στην καλύτερη περίπτωση κάποιοι εξ αυτών των απροστάτευτων, να επισκεφτούν κάποιο σπίτι συγγενικό. Πάντως μέσα θα μείνουν. Ασε που το περίσσεμα, όποιο είναι αυτό, θα έχει καταλήξει στις τσέπες των παιδιών τους

Και τι θα κάνουν; Μα φυσικά θα βλέπουν τα δήθεν εορταστικά προγράμματα των καναλιών. Το θέαμα θλιβερό. Κι όμως η ρήση η χριστιανική είναι γνωστή αλλά εντελώς ανεκπλήρωτη και μακρινή: οι έσχατοι έσονται πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι!

Με απλά λόγια υμνούμε τον θεό. Προσευχόμαστε εις τον κύριο Ιησού Χριστό. Όμως ανάμεσα στον θείο λόγο και στην καθημερινή πράξη, η απόσταση είναι από εδώ μέχρι τον έναστρο ουρανό

Πλάνη λοιπόν η εικόνα μιας μαζικής εξόδου προς τουριστικούς προορισμούς. Ακόμα και προς τα χωριά τους. Πλάνη λοιπόν η εικόνα πως αυτές τις άγιες ημέρες μαζί με τον Ιησού θα αναστηθεί και κάθε φτωχός, απροστάτευτος, «ασήμαντος», «ανώνυμος» άνθρωπος. Ο Γολγοθάς κρατάει και θα κρατάει εις τους αιώνας των αιώνων

Όλα αυτά είναι πλάνη μεγάλη. Που την καλλιεργούμε επειδή έτσι βολεύεται η ένοχη συνείδησή μας. Που την διαδίδουμε επειδή έτσι αθωώνεται κάθε ίχνος ενοχών μας. Ολοι φεύγουν. Δηλαδή εγώ με την οικογένειά μου. Ολοι θα καταναλώσουμε άφθονες ποσότητες αμνοεριφίου και οίνου. Δηλαδή εγώ με την παρέα μου

Ετσι συμβαίνει να λαμβάνουμε και να αντιλαμβανόμαστε ψευδώς την εικόνα ενός κόσμου μεγάλου και απεριόριστου. Κι όμως στην πραγματικότητα, αν και η παγκοσμιοποίηση θριαμβεύει, ο κόσμος μας είναι μικρός. Λιλιπούτειος και θλιβερός

Ο δικός μας κόσμος ο ατομικός. Ο προσωπικός. Ο οικογενειακός. Ο δικός μας ο ταξικός.

Τουτέστιν όσο τα σύνορα διευρύνονται τόσο τα δικά μας στενεύουν. Μοναδική ελπίδα και ευχή: αυτογνωσία και αυτοκριτική. Ελεος δηλαδή. Πραγματικά πιστεύεις; Απόδειξη!