Δημήτρης Δανίκας

Είναι δλαδή συμπληρωμένα είκοσι χρόνια από τη σύλληψη της τάχα μου «επαναστατικής οργάνωσης» με την επωνυμία «17 Νοέμβρη». Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Και φυσικά καταχωρημένα σε εκατοντάδες σελίδες τυπωμένης δημοσιογραφικής ύλης και σε χιλιάδες ώρες τηλεοπτικών αναλύσεων, τοποθετήσεων και αφηγήσεων.

Ομως μερικά «πραγματάκια» εξακολουθούν να αιωρούνται και να αμφισβητούνται ακόμα και σήμερα. Υστερα από είκοσι χρόνια από την ημέρα σύλληψης και εξάρθρωσης μιας οργάνωσης αποτελούμενης από serial killers. Εχουμε και λέμε:

Ενα λοιπόν. Επίτηδες η επωνυμία «17 Νοέμβρη». Επίτηδες ώστε να ερεθίζει τα αντανακλαστικά κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Να παραπέμπει στην κορυφαία «στιγμή» του αντιχουντικού αγώνα. Ομως ουδεμία σχέση οι serial killers με τους «μικρούς ήρωες» του Πολυτεχνείου. Για δύο βασικούς λόγους. Οι εξεγερμένοι φοιτητές όχι μόνο δεν δολοφόνησαν, αλλά, αντιθέτως, αρκετοί εξ αυτών κατέληξαν στα μπουντρούμια και κάποιοι άλλοι στον τάφο. Και ο δεύτερος, επειδή οι μεν αγωνίστηκαν με το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», ενώ οι serial killers με τις έντυπες αναλύσεις τους διψούσαν για αίμα.

Δύο λοιπόν. Είναι ανακρίβεια, μάλλον οργανωμένη και επίτηδες σκηνοθετημένη, η περιρρέουσα άποψη πως οι αριστερές δυνάμεις υποκλίθηκαν ή με επιείκεια αντιμετώπισαν και προσέγγισαν τις δραστηριότητες και τις αναλύσεις των serial killers. Μάλιστα η ηγεσία του ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή τάχθηκε, με κατηγορηματικό ύφος και με ιδεολογικά επιχειρήματα, εναντίον των «αριστερών» δολοφόνων. Μια ματιά στα επίσημα κείμενα του «Ριζοσπάστη» εκείνης της εποχής είναι αρκετή για να πειστεί και ο πιο καχύποπτος.

Τρία λοιπόν. Και οι λόγοι αυτής της κατηγορηματικής αντίθεσης οφείλονται και εξηγούνται από πολλούς παράγοντες. Οπως η κατασυκοφάντηση και ο διασυρμός των Ελλήνων κομμουνιστών. Οπως ο πλήρης διαχωρισμός ανάμεσα στις λαϊκές κινητοποιήσεις και τις δολοφονικές επιδόσεις των τάχα μου «επαναστατών». Οπως η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών εξαιτίας του λουτρού αίματος που προκαλούσαν οι serial killers. Οπως το γεγονός ύπαρξης λίστας ανθρώπινων στόχων, πράγμα που παραπέμπει σε ύποπτες συναλλαγές και σε συμβόλαια θανάτου. Το ΚΚΕ αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις άφηναν να εννοηθεί πως αυτοί οι «λεβέντες» με τα κουμπούρια, τις σφαίρες και τις κουκούλες τους εξυπηρετούσαν σκοτεινά συμφέροντα.

Τέσσερα λοιπόν. Το μεγαλύτερο και πιο πειστικό επιχείρημα περί αυτής της αντίθεσης προέκυψε από δύο γεγονότα. Το πρώτο η συγκυβέρνηση, ειδικού σκοπού, ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ. Το λεγόμενο, από το ΠΑΣΟΚ, «βρώμικο'89». Και το δεύτερο, η αποτρόπαια, ανατριχιαστική, πισώπλατη και μπαμπέσικη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. Μια δολοφονία με συμβολικό περιεχόμενο. Επειδή ο Μπακογιάννης, της αυθεντικής δημοσιογραφικής ελίτ, υπήρξε η «γέφυρα», ο εμπνευστής αυτής της συνύπαρξης και συμφιλίωσης ανάμεσα στις δύο αντίθετες, ιδεολογικά, παρατάξεις. Οι σφαίρες εκτός από τον Μπακογιάννη στόχευαν στην όξυνση του διχασμού, προφανώς για να βάλουν ταφόπλακα στη συμφιλίωση, στην πρόοδο και στο άνοιγμα μιας νέας εποχής.

Πέντε λοιπόν. Είναι αλήθεια ότι μέρος της κοινωνίας όχι μόνο ανέχτηκε, αλλά και σχεδόν ταυτίστηκε με αυτές τις επιδόσεις των serial killers. Ο διχασμός, η εκδικητική μανία, η εσωστρέφεια και ο ιδεολογικός αναλφαβητισμός είναι τα καλύτερα υλικά για την ύπαρξη, τη συντήρηση και τον θρίαμβο του διχασμού.

Με απλά λόγια, η πράξη και όχι τα λόγια. Και η πρακτική της παρέας ταυτόσημη με εκείνη των serial killers. Γι’ αυτό όχι ιδεολόγοι, αναρχικοί και αριστεροί, αλλά τιποτένιοι, θρασύδειλοι και διαταραγμένοι. Και γι' αυτό πρωτίστως δολοφόνοι. Σκότωναν εν ψυχρώ. Σκότωναν ακόμα και περαστικούς με τη δικαιολογία της «παράπλευρης απώλειας». Σκότωναν με κουκούλες. Σκότωναν πισώπλατα.

Γι’ αυτό καμία επιείκεια. Γι’ αυτό να πληρώσουν και να σαπίσουν πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις!