Δημήτρης Δανίκας

Ποιος φταίει λοιπόν; Κάποιοι επίορκοι της Δικαιοσύνης; Να βγουν στη σέντρα να τους μάθουμε. Μπας και φταίνε οι νόμοι; Να τους αλλάξουμε. Μπας και υπάρχουν αρκετοί διεφθαρμένοι αξιωματούχοι; Να τους μπαγλαρώσουμε. Τέλος πάντων κάτι πρέπει να κάνουμε.

Κάποιος φίλος, ιδιοκτήτης αγροκτήματος στον Μαραθιά του Νομού Ηλείας, πλησίον Αμαλιάδας μου έλεγε ότι κατά τη διάρκεια του χειμώνα, όταν αυτός διέμενε στην Αθήνα, η περιουσία του είχε μετατραπεί σε εύκολη λεία κάποιων ληστών. Και όχι μία φορά αλλά τέσσερις παρακαλώ. Το σπίτι μου είναι εντελώς άδειο. Τι να κάνω; Να αγοράζω έπιπλα και ηλεκτρικές συσκευές και μετά όλα να τα «χάνω»;

Το εξωφρενικό με αυτόν τον φίλο είναι η φυσικότητα με την οποία διατύπωνε την περιπέτειά του. Αφού, σου λέει, έτσι είναι η κατάσταση, τι άλλο μπορώ να κάνω; Από την αγωνία και το άγχος μου να πεθάνω; Αει σιχτίρ, αυτή είναι η κατάσταση. Αστυνομία έχουμε, Αστυνομία δεν έχουμε

Ασε το άλλο. Οποτε δρασκελίσεις το κατώφλι του τμήματος, το πρώτο που θα εισπράξεις είναι το ειρωνικό χαμόγελο κάποιου ένστολου της βάρδιας. Το δεύτερο που θα εισπράξεις είναι βλέμμα συγκατάβασης από τον οποιοδήποτε αστυνομικό. Και το τρίτο που θα εισπράξεις είναι το γνωστό ύφος με το οποίο σου λέει: Τι να κάνουμε; Μπας και νομίζετε ότι είστε το μοναδικό θύμα ληστείας; Θα προσπαθήσουμε αλλά τίποτα δεν μπορούμε να εγγυηθούμε. Αλλωστε λίγες οι δυνάμεις μας και όλες είναι προσανατολισμένες στην εξιχνίαση βαρύτερων εγκλημάτων

Ετσι συνηθίζουμε να συνυπάρχουμε με το «μικρό έγκλημα». Ελαφρών αποχρώσεων. Όπως οι ληστείες σπιτιών. Ετσι συνηθίζουμε στην ιδέα ότι η χώρα, ειδικά μέσα στην κρίση, είναι μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μην δίνετε

Ετσι συνηθίζουμε στην ιδέα μιας Αστυνομίας που δεν έχει χρόνο ούτε αρκετές δυνάμεις να ασχοληθεί με το «άδειασμα» του σπιτιού μας και των διαμερισμάτων μας. Ετσι συνηθίζουμε στην ιδέα ότι αρκετές αστυνομικές δυνάμεις είναι αποσπασμένες για την προστασία ιδιωτών που κινδυνεύουν από κάποιους «επαναστάτες» και μπαχαλάκηδες. Πληρώνουμε από τους φόρους μας για την προστασία επώνυμων και πλουσίων

Ετσι συνηθίζουμε να συνυπάρχουμε με το καθημερινό αστυνομικό δελτίο δολοφονιών. Ετσι συνηθίζουμε να κουβεντιάζουμε μεταξύ μας με επιχειρήματα του τύπου «διάβασα ότι ο τάδε δολοφονημένος ήταν μπράβος της δείνα μαφίας». Και ο έτερος διαφωνεί και τον διορθώνει «α δεν είσαι καλά ενημερωμένος δεν ήταν μπράβος της δείνα μαφίας αλλά της άλλης των Νοτίων προαστείων» Τι λες τώρα!

Ετσι συνηθίζουμε με την ιδέα ότι το χρήμα διαφθείρει το σύμπαν. Ο, τι το χρήμα ναρκωτικών και πορνείας είναι άφθονο και εκτυφλωτικό. Ότι επομένως η διαφθορά είναι εθισμός ολόκληρης της Ανθρωπότητας. Επομένως τι να κάνουν και τα παιδιά της Αστυνομίας; Πως να τα βγάλουν μέρα με οκτακόσια τον μήνα; Εσύ τι θα έκανες στη θέση τους; Εγώ πάντως μπορεί να έβαζα το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι!

Σιγά σιγά τα συνηθίζουμε όλα: φοροκλοπή, φοροδιαφυγή, βαποράκια ναρκωτικών, καταληψίες ξένων περιουσιών, ληστείες διαμερισμάτων και σπιτιών, δολοφονίες μπράβων και μαφιόζων, ανθυποκουλτούρα τηλεοπτικών εκπομπών, μετανάστευση αξιόλογων επιστημόνων και γιατρών και φυσικά διαφθορά αξιωματούχων «υπεράνω υποψιών»

Όπως έλεγε και ένα παλιός Γάλλος σοφός «η συνήθεια είναι η δεύτερη φύση που σκοτώνει την πρώτη». Και ο Σάμιουελ Μπέκετ ο Ιρλανδός «ο αέρας είναι γεμάτος από τις κραυγές μας αλλά η συνήθεια τις σβήνει»!