Αντώνης Πανούτσος

Η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη μάς έβαλε στην ΟΝΕ με δημιουργική δουλειά στους αριθμούς, οι Ευρωπαίοι το κατάλαβαν, κάνανε τα στραβά μάτια αλλά ποτέ δεν το ξεχάσανε. Στην Ελλάδα «ο λόγος του συμβόλαιο» υπάρχει μόνο σε στίχο από τραγούδι του Ζαμπέτα. Και κάναμε τα πάντα για να τους το επιβεβαιώσουμε. 

Αρχικά με τις πρώτες κυβερνήσεις της κρίσης που πιστεύανε ότι το σύστημα μπορεί να διατηρηθεί χωρίς μεταρρυθμίσεις και υπόσχονταν μέτρα τα οποία έπαιρναν μισά ή καθόλου. Αργότερα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. 

Είναι λάθος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην εξουσία βασισμένος στο ψέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση βασισμένος στην ημιμάθεια των λίγων και την αμάθεια των πολλών από τα στελέχη του που πίστευαν ειλικρινά δύο πράγματα. Πρώτον, στη θεωρία του Βαρουφάκη, που έλεγε ότι αν φεσώσουμε τις αγορές σε λίγους μήνες θα τρέχουν για να μας ξαναδανείσουν.
Δεύτερον, στην εκτίμηση ότι με το καπιταλιστικό κίνημα να καταρρέει η Ευρώπη είναι έτοιμη να περάσει σε μια αριστερή φάση. Ο λόγος για την πίστη στο πρώτο ήταν η άγνοια του Αλέξη Τσίπρα από οικονομικά. Ο λόγος για την πίστη στο δεύτερο ήταν ο ιδρυματισμός. Εχοντας επαφή μόνο με κόμματα όπως οι Podemos και κινήματα όπως το Occupy Wall Street, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είχαν συμπεράνει ότι ο καπιταλισμός καταρρέει. Και επειδή στον έρωτα και τον ταξικό αγώνα δεν υπάρχουν πράγματα που απαγορεύεται να γίνουν, φλόμωσαν τους θεσμούς στο ψέμα. Συμφωνώντας σε μέτρα που δεν είχαν πρόθεση να φέρουν στη Βουλή, ψηφίζοντας νόμους που δεν είχαν σκοπό να εφαρμόσουν καθώς και νόμους που θα έφερναν για υπογραφή και το κείμενο των οποίων ήταν διαφορετικό στα ελληνικά απ’ ό,τι στα αγγλικά. Οπως το νομοσχέδιο της COSCO επί υπουργίας αγλαού Θοδωρή Δρίτσα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ένα πράγμα στους ξένους κι άλλο πράγμα στους Ελληνες. Μετά εξηγούσε στους ξένους ότι αυτό που είχε πει μέσα ήταν για να κρατήσει ήσυχο τον κόσμο, ενώ αντίστοιχα στους Ελληνες ότι αυτό που έλεγε έξω ήταν για να κοροϊδέψει τους ξένους. 
Το αποτέλεσμα ήταν το πρόσφατο κατάντημα. Οι θεσμοί να φύγουν από την Ελλάδα. Λέγοντας στην κυβέρνηση ότι το πακέτο των μέτρων πρέπει να εφαρμοστεί μια και έξω. Οχι επειδή δεν καταλαβαίνουν ότι τέτοιες αλλαγές γίνονται σταδιακά, αλλά επειδή δεν πιστεύουν την κυβέρνηση ακόμη κι αν δεσμευτεί ότι θα το κάνει στο μέλλον. Η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις είναι εγκλωβισμένη στα ψέματά της. Σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες όπου και η ίδια δεν μπορεί πια να ξεχωρίσει ποιο είναι το πραγματικό και ποιο το είδωλό του.

Οι φαντασιώσεις

Ο Ιανουάριος του 2015 ήταν ο μήνας των φαντασιώσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε την εξουσία και ο Γιάνης Βαρουφάκης θα μπορούσε να αναμετρηθεί με τους Ευρωπαίους ομoλόγους του στις διαπραγματεύσεις. Οπως και ο Λαπαβίτσας να πάρει εκδίκηση για την ήττα στον Εμφύλιο. Ο Κατρούγκαλος να ψηλώσει πέντε πόντους ανεβαίνοντας στις μύτες για τις φωτογραφίες στα σκαλοπάτια της Βουλής. Μερικές δεκάδες καλλιτέχνες που είχαν δει την καριέρα τους να βαλτώνει να την ξαναζωντανέψουν και μερικές χιλιάδες κομματικοί να μπουν στο Δημόσιο και να διασφαλίσουν ότι δεν θα αναγκαστούν να δουλέψουν στη ζωή τους. Για μία όμως δεν μπορούσα να διακρίνω λόγο. Τη Madame του 2004, Γιάννα Αγγελοπούλου.

Η απογοητευμένη

Αριστερή δεν θα μπορούσε να την πει κάποιος. Αν ζούσε το 1917, μέχρι να αποφασίσει τι φοράνε για μια επίθεση στα θερινά ανάκτορα, θα είχε αλλάξει η σεζόν και θα κατέβαζε τα χειμερινά. Ο μόνος λόγος θα μπορούσε να ήταν ο γιος της, ο Παναγιώτης, που το 2012 είχε εμφανιστεί σε συγκέντρωση του Τσίπρα. Οι μαμάδες το έχουν αυτό, όταν ο γιος ασχολείται με κάτι καινούριο να το ακολουθούν και αυτές. Τη στιγμή που θα το βαρεθεί, θα το εγκαταλείψουν και εκείνες. Η Γιάννα για μια περίοδο έγινε ΣΥΡΙΖΑ και κανόνισε τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα από τον Κλίντον. Την προηγούμενη εβδομάδα διαμαρτυρήθηκε ότι δεν της δώσανε σημασία στην ανανέωση του διπλωματικού διαβατηρίου, το επέστρεψε και μπήκε στο κλαμπ των απογοητευμένων και καταφρονεμένων από την πρώτη φορά κυβέρνηση Αριστερά.