Αντώνης Πανούτσος

Σε μια εκπομπή που πρόβαλε τα επιτεύγματα του νέου αθλητισμού, η ρεπόρτερ πήρε συνέντευξη από τον τότε πρωταθλητή του ύψους Παναγιώτη Πανάγο. Ο Πανάγος, ξαπλωμένος ανάσκελα στο χορτάρι, χαλάρωνε τους μυς του και η ρεπόρτερ, σκυμμένη από πάνω του, με τεντωμένο το μικρόφωνο του έθετε ερωτήσεις: - Σε τι κατάσταση βρίσκεσαι, Παναγιώτη; «Καλή». - Είσαι έτοιμος για ένα νέο ρεκόρ τη φετινή σεζόν; «Θα κάνω ό,τι μπορώ». - Πόσο είναι το ρεκόρ σου; «2.26». - Και πόσο είναι το παγκόσμιο ρεκόρ; «2.36». Η ρεπόρτερ έκανε την κίνηση με το χαρακτηριστικό άνοιγμα των δαχτύλων που δείχνει μια μικρή απόσταση: Δεν μπορείς να κάνεις μια προσπάθεια; 

Την ιστορία ακόμα και σήμερα τη θυμάμαι για την άνεση με την οποία αντιμετωπίστηκαν οι αριθμοί. Αντίστοιχη με την άνεση της δήλωσης του Δημήτρη Παπαδημούλη στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Asia Today: «Αδικο και απαράδεκτο μία ένωση 500 εκατομμυρίων ανθρώπων να μην είναι σε θέση να βρει μια λύση για 1,5 εκατομμύριο». Μια δήλωση συμβατή με τις αρχές του λαϊκισμού που προτείνει απλές λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Μέχρι κάποιος να σκεφτεί τις παραμέτρους και να καταλήξει ότι αυτό που άκουσε είναι μια παπαριά καμαρωτή. 

Πρώτον, γιατί οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν θέλουν να πάνε έτσι γενικά στην Ευρώπη αλλά σε συγκεκριμένες χώρες. Ακόμα δηλαδή και αν οι χώρες της Ε.Ε. αναλάμβαναν να φιλοξενήσουν τον αριθμό που θα τους αναλογούσε, η λύση θα ήταν προσωρινή. Σύντομα οι μετανάστες θα έφευγαν για να πάνε στη χώρα που ήταν η αρχική τους επιλογή. Δηλαδή, με την Αγγλία εκτός Ε.Ε., στη Γερμανία. Με τη Γερμανία προφανώς να μην έχει καμία πρόθεση να δεχτεί 1,5 εκατομμύριο ξένους. 

Δεύτερον, ο αριθμός των προσφύγων μπορεί να είναι διαχειρίσιμος, των μεταναστών όμως δεν είναι. Αν οι ξένοι που έρχονται στην Ευρώπη ήταν Σύροι και με το τέλος των εχθροπραξιών η ροή σταματούσε, θα μπορούσε να βρεθεί μια κάποια λύση. Οι χώρες προέλευσης, όμως, τον τελευταίο καιρό έχουν διαφοροποιηθεί. Σύμφωνα με ρεπορτάζ των «Νέων», στη Χίο πέρασαν 419 μετανάστες και πρόσφυγες τον Δεκέμβριο, εκ των οποίων 124 από τη Συρία, 90 από την Αλγερία, 62 από το Αφγανιστάν, 36 από το Ιράκ, 28 από το Μαρόκο, ενώ 26 δηλώνουν Παλαιστίνιοι. Στη δε Λέσβο, από τους 788 πρόσφυγες, 495 ήταν Αφρικανοί, 270 Ασιάτες, ενώ 23 ήταν από τη Νότιο Αμερική και την Καραϊβική. 

Τέλος, μια μαζική αποδοχή όσων ήδη ήρθαν θα έστελνε το μήνυμα «ανοίξαμε και δεχόμαστε» και οι ροές στις ευρωπαϊκές χώρες εισόδου θα αυξάνονταν μαζί με την απροθυμία των υπολοίπων χωρών να βοηθήσουν. Μια σειρά γεγονότων που κάθε πολιτικός μπορεί να καταλάβει, φτάνει η ευθύνη του να μην εξαντλείται σε ανέξοδες λαϊκίστικες ατάκες.

Ιδεαλισμός

 «Δεν μπορούμε να φανταζόμαστε κήπους ανθισμένους, παιδάκια να παίζουν, ανθρώπους ευτυχισμένους τη στιγμή που μιλάμε για ανθρώπους εγκλωβισμένους, οι οποίοι δεν θέλουν να βρίσκονται στη χώρα μας. Εμείς μέχρι στιγμής τους προσφέρουμε την επιβίωση». Μια αλήθεια που είπε ο Γιάννης Μουζάλας σε συνέντευξή του στο news247.gr., η οποία κάπου τελειώνει το ιδεαλιστικό «θέλω να έχω συμμαθητή τον Αλι, να παίζω με την Αϊσά, να τρώω με τον Αμπού». Και αυτοί δεν έχουν αντίρρηση. Θα προτιμούσαν, όμως, να έχουν συμμαθητή τον Τζον, να παίζουν με την Ούρσουλα και να τρώνε με τον Μπιλ. 

Χωρίς ελπίδα

Ακόμα περισσότερο, αν οι μετανάστες δεν είναι οικογένειες που έχουν την υπομονή να περιμένουν, αλλά νεαροί άνδρες που και μόνο το ότι κατάφεραν να φτάσουν από την Αφρική στην Ελλάδα δείχνει ότι κατέχουν τη σχετική σκληράδα. Σε μια χώρα που δεν θέλουν να βρίσκονται, χωρίς την ελπίδα ότι θα πάνε παρακάτω και ζώντας σε κακές συνθήκες, είναι σίγουρο ότι θα αγριέψουν. Αν προστεθεί και ο ελληνικός επαρχιωτισμός, το ότι στην ηπειρωτική Ελλάδα δεν έγιναν μεγαλύτερα επεισόδια από εκείνα του Σεπτεμβρίου στη Μόρια είναι από τύχη. Επειδή όμως η τύχη δεν κρατάει για πάντα, η Ελλάδα θα πρέπει να σταματήσει να αντιμετωπίζει τη μετανάστευση από το Μαγκρέμπ σαν να είναι ίδια με της Συρίας.