Αντώνης Πανούτσος

Η συνέντευξη του Βασίλη Μουλόπουλου δόθηκε στην «Αυγή» την προηγούμενη εβδομάδα. Μία μέρα αφότου ο ίδιος είχε ανακοινώσει ότι αποχωρεί για να αναλάβει τη δημοσιογραφική διεύθυνση του ΔΟΛ. Το λογικό βέβαια θα ήταν να είχε δώσει τη συνέντευξη στα «Νέα» ή το «Βήμα». Προτίμησε όμως το κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, αφού για τον ΣΥΡΙΖΑ καλό είναι ό,τι ανήκει μόνο σε κόμμα ή κράτος. 

Στη συνέντευξη ακούστηκαν πρωτότυπες θέσεις, όπως το «Εάν υπάρχουν ενδοιασμοί, ας έρθουν να βοηθήσουν. Ενα στέλεχος από το ΠΑΣΟΚ, ένα από τη Νέα Δημοκρατία, τους περιμένω». Δυστυχώς η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ δεν απάντησαν καταφατικά για να φανεί τι θα γινόταν. Θα βαθμολογούσαν τα κείμενα σαν το «Voice»; Θα προσλάμβαναν δημοσιογράφους με ποσοστώσεις από τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών; Θα τα έγραφαν οι ίδιοι; Και αν γινόταν κάτι τέτοιο, ποιο θα ήταν το νόημα αφού δεν θα είχε αναγνώστες να τα διαβάζουν; 
Πόσο πείθει το «Δεν πηγαίνω ως οικονομικός διευθυντής στον ΔΟΛ. Θα έχω τον συντονισμό του δημοσιογραφικού, αυτό θα κάνω για όσο χρειαστεί» όταν ο ίδιος πριν έχει πει: «Ο Μπόμπολας μπορεί να βρει τη χρηματοδότηση που θα απαιτηθεί, ο Σαββίδης ακόμη περισσότερο. Και ο Δημήτρης Μάρης, που ακούγεται, έχει επίσης οικονομική επιφάνεια». Τι σημαίνει «οι αρθρογράφοι και όλοι μπορούν να έχουν τη γνώμη τους, όμως πρέπει να είναι τεκμηριωμένη»; Και πόσοι αναγνώστες θα μείνουν σε μια εφημερίδα που μπορεί να ήταν διαπλεκόμενη, αλλά ποτέ δεν υπήρξε κομματικό όργανο; 

Η φράση «κομματικό όργανο» είναι το φιλί του θανάτου για μια εφημερίδα. Πάντα ήταν. Στις μεγάλες μέρες του ΠΑΣΟΚ, όταν η «Εξόρμηση» πούλαγε 10.000 φύλλα η «Αυριανή» πούλαγε 100.000. Και τα φύλλα των κομματικών εντύπων δεν είναι για να διαβάζονται, αλλά για να κρατιούνται στο χέρι στα γραφεία του κόμματος. Σήμερα ο «Ριζοσπάστης» πουλάει 2.500 φύλλα και η «Αυγή» με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ό,τι και με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση: λίγο πάνω από χίλια.

Σε τι λοιπόν να ελπίζουν τα «Νέα» και το «Βήμα»; Οτι θα μοιραστούν κυκλοφορία με την «Αυγή»; Προφανώς όχι. Οτι οι αναγνώστες, ενθουσιασμένοι που μπήκε ένας τοποτηρητής του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο θα συνεχίσουν να τις αγοράζουν αλλά θα φωνάξουν και τους φίλους τους; Ούτε. Το μόνο που ελπίζουν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρει κάποιον να βάλει λεφτά να τις πάρει. Οχι για να βγάλει λεφτά από τις πωλήσεις, αλλά για να βγάλει από τη μέση απόψεις που ενοχλούν την κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει έναν κόσμο με επιλογές όπως οι Σοβιετικοί είχαν την επιλογή να διαβάσουν τα ίδια νέα στην «Πράβντα» ή στην «Ισβέστια». 

Η άλωση 

Το τελευταίο που ενδιαφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να σώσει δουλειές στον Τύπο. Στην περίπτωση που το ΣτΕ είχε περάσει τον νόμο Παππά, πάνω από 1.500 άνθρωποι θα είχαν μείνει άνεργοι. Αυτό που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ΔΟΛ. Οχι ως μέσο επηρεασμού της κοινής γνώμης, αλλά ως κάστρο των φιλελευθέρων που αλώθηκε από την Αριστερά.  

Ηδονή

Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερη ηδονή για τον ΣΥΡΙΖΑ από το να βλέπει τον Πρετεντέρη να γράφει «τεκμηριωμένα» σχόλια στα «Νέα». Το να μπορεί να μιλάει στο «Βήμα» και «να τα γράφει ωραία» για τον Παύλο Πολάκη θα ήταν το ίδιο συναίσθημα με αυτό του Ρώσου επαναστάτη που θα μπορούσε να κοιμηθεί με τις μπότες στο κρεβάτι του Τσάρου Αλέξανδρου. Μόνο που 
δεν είναι έτσι.

Επίδειξη δύναμης

Σε αυτές τις περιπτώσεις τα μεγάλα ονόματα δεν έχουν ανάγκη. Ετσι και τους πει κάποιος να γράφουν «τεκμηριωμένα», θα κουνήσουν μαντίλι. Ο νέος ιδιοκτήτης του ΔΟΛ θα βρεθεί κάτοχος ενός κελύφους χωρίς περιεχόμενο. Στον ΔΟΛ, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε να βρει μια διακριτική διαπλεκόμενη λύση, αλλά να δείξει τη δύναμη του. Ακόμα και αν το Μέσο το πλήρωνε ακριβά.