Νικόλας Ανδρουλάκης: Ο Αιρετικός Jr

Μεσαίες προσδοκίες: «Φυσικά δεν έχω μεσαίες προσδοκίες. Είναι μια κλασική παγίδα να ταυτίζονται οι ήρωες με τους δημιουργούς τους. Ηλιθιωδώς. Μπορεί και το φωτογραφικό υλικό της παράστασης να φανεί προκλητικό. Αλλά αυτό είναι ο ήρωας της παράστασης, ή, αν θέλεις καλύτερα, ο αντιήρωας. Μεσαίες προσδοκίες έχουν αυτοί οι συγκεκριμένοι ήρωες του έτους 2031. Από τον Οκτώβριο κάνουμε πρόβες. Και το έργο το δούλευα καιρό. Το έχω γράψει και στο ‘‘Not Medea’’, την αλληγορική ταινία μικρού μήκους. Η ιστορία είναι μια ελικοειδής σπείρα, κάνει άπειρα μπρος - πίσω. Στο μέλλον της παράστασης ζούμε σε μια νέα ευρωπαϊκή οικουμένη, στην Ελλάδα έχουμε ένα απολυταρχικό καθεστώς με συνθήκες στρατιωτικής πειθαρχίας και μέσα σε αυτό το επίπλαστο ψεύτικο μονοπάτι η οικονομία ακμάζει. Η οικογένεια όμως της παράστασης είναι νεόπτωχη. Μια οικογένεια σαν αυτή του ‘‘Κυνόδοντα’’. Εχει ένα ενεχυροδανειστήριο αγοράς χρυσού υπό χρεοκοπία. Φαντάσου τι βιώνουμε σήμερα. Στο μέλλον ζούμε το αντίστροφο. 

Δεν υπάρχουν ήρωες. Μόνο αντιήρωες. Γιατί δεν είναι μια παράσταση που θριαμβεύει το καλό. Κάθε άλλο. Υπάρχει ένα πάρτυ που ετοιμάζει η Βιργινία Σοφούλη, σαραντάρα κόρη μεγαλοαστού, νεόπτωχη, χήρα, άτεκνη, θρησκόληπτη, ρομαντική, υστερική, μισάνθρωπος. Με δύο καταπιεσμένα 25χρονα ψυχοπαίδια φυλακισμένα στο χρυσαφί κλουβί της. Με έναν μαύρο λαϊκοφιλόσοφο ποπ σταρ, που βλέπει τον εαυτό του λευκό, για ενορχηστρωτή. Κάτι σαν τον Κάνιε Γουέστ. Τον λένε Μωυσή και κυκλοφορεί με ένα μπουφάν που γράφει MC Moses. Ηρωες του Ντίκενς, από τις ‘‘Μεγάλες προσδοκίες’’, ταξιδεύουν στον χωροχρόνο. Κωμωδία; Σκοτεινή κωμωδία, θρίλερ περίπου».



 Αν δεν ήσουν εσύ, ποιος θα ήθελες να είσαι; «Το θέτουμε ως ερώτημα. Φυσικά έχω υπαρξιακές ανησυχίες. Δεν νομίζω ότι γίνεται και διαφορετικά. Κοίτα, το έργο είναι ένα κρεμμύδι. Δεν κλαις. Αλλά έχει πολλές στρώσεις. Είναι και για τον σοφιστικέ δήθεν κουλτουριάρη και για τους 18χρονους κάφρους. Αν φοβάμαι μη με πει κάποιος δήθεν κουλτουριάρη; Ας πει ό,τι θέλει κανείς. Εμένα με αφορά η ουσία. Τι είναι θέατρο. Εμείς κάνουμε τέχνη και όχι πολιτική ή δημοσιογραφία. Ο ήρωας φέρει μια ψυχοσύνθεση και ο θεατής θα ταυτιστεί μαζί του εκεί που μπορεί ή νιώθει. Οι δικοί μου ήρωες πάντως είναι σίγουρα αντιήρωες. Δεν βάζω έναν μαύρο στον σταυρό προβοκατόρικα. Δεν είναι ο ηθοποιός, ο σκηνοθέτης, ο δημιουργός πάνω στον σταυρό. Είναι ο αντιήρωας Μωυσής, ένας κατατρεγμένος ράπερ της κακιάς ώρας που κάνει τον πάστορα. Απατεώνας. Πιστεύω στη λαϊκή απεύθυνση. Την αξία του έργου θα την κρίνουν όσοι θέλουν να δώσουν το χαμηλό αντίτιμο του θεατρικού εισιτηρίου. Την πρώτη εβδομάδα που ανέβηκε η παράσταση ήρθε μια παρέα από κυρίες 55 ετών που ταυτίστηκαν περισσότερο από μια αγοροπαρέα 18άρηδων κάφρων. Αλλά και αυτοί ήρθαν να δουν την παράσταση. Δεν την είδαν με τον ίδιο τρόπο, αλλά σίγουρα κάτι πήραν. Γιατί κάνω θέατρο ενώ θα μπορούσα να βιοπορίζομαι κι αλλιώς; Δεν μπορώ να μην κάνω. Κάτι μέσα σου σε τρώει. Αν δεν σε τρώει, δεν μπορείς και να αντέξεις, δεν υπάρχει περίπτωση. Είναι τέτοια τα κόστη που κάθε φορά που ολοκληρώνεται μια παράσταση λες: δεν το ξανακάνω. Πάντα όμως το ξανακάνεις. Μάλλον κάπου βαθιά μέσα σου πάσχεις από το σύνδρομο του Ιησού. Πιστεύεις ότι κάπως θα επηρεάσεις τα πράγματα, τον κόσμο. Ναι, φυσικά είναι ματαιόδοξο».

 Είναι προνόμιο να έχεις υπαρξιακές ανησυχίες σήμερα; «Η κατάθλιψη είναι προϊόν του δυτικού πολιτισμού. Σίγουρα η δημιουργία είναι ένα αντίδοτο. Τρέχουμε και δεν φτάνουμε πλέον. Ο καθένας για τη δική του επιβίωση. Εμείς ψάχνουμε φίλτρα για να ομορφύνουν την καθημερινότητά μας και κάποιοι πάνω στις βάρκες απλά ονειρεύονται να δουν χωρίς φίλτρα τη δική τους χαμένη καθημερινότητα. Ο κλάδος των ηθοποιών είναι ο πιο χτυπημένος από την ετεροαπασχόληση. Αλλά αν κατέβουν οι ηθοποιοί στο Σύνταγμα να διαδηλώσουν θα τους πάρουν με τις ντομάτες. Γιατί είναι ένα επάγγελμα που είναι ταμπού να πεις ότι δουλεύεις αλλού για τα προς το ζην. Κανείς δεν έγινε πλούσιος με το θέατρο. Εχει μια δήθεν δημοσιότητα και είναι ντυμένο με φώτα. Οι περισσότεροι δουλεύουν από τις 7 το απόγευμα ως τις 3 στα μπαρ και τρέχουν το πρωί στις πρόβες. Περίπου τέσσερα χρόνια ασχολούμαι με το θέατρο και το σινεμά. Αν το δεις ως “χώρο”, έχεις τελειώσει. Αν δεν σου κατεβαίνουν οι ιδέες κάθε πρωί που ξυπνάς, μην την κάνεις αυτή τη δουλειά. Στόχος μου είναι να βάλω κάποια τάξη τη φετινή χρονιά. Να κάνω αυτό που αγαπάω και να μπορώ να έχω κάποια έσοδα. Θέλω ως σκηνοθέτης μέσα στα επόμενα δύο χρόνια να τα καταφέρω. Είναι ευνουχιστικό να κάνεις κάτι άσχετο, να δουλεύεις π.χ. σε τράπεζα για να μπορείς να κάνεις θέατρο». 

Το όνομά μου είναι Ανδρουλάκης, Νικόλας Ανδρουλάκης: «Η αθανασία δεν χαρίζεται σε κανέναν. Εκανα τη θητεία μου στην παραμεθόριο και αντιλήφθηκα ότι τα 18χρoνα της επαρχίας δεν είχαν καμία ιδέα για το ποιος είναι ο Μίμης. Δεν με ενοχλεί το επώνυμό μου. Μεγαλώνω και συνειδητοποιώ ότι ένα επώνυμο δεν λειτουργεί απογειωτικά, ούτε ως βαρίδιο που σε κρατά χαμηλά. Τον ευχαριστώ γιατί μου έμαθε ότι Αριστερά σημαίνει να αφήνεις κάποιον ελεύθερο να κυνηγήσει τα όνειρά του, να μην τον νουθετείς να ακολουθήσει έναν δρόμο. Συμπτωματικά, καρμικά, υποσυνείδητα μου έβαλε το ζιζάνιο, αν θέλεις, να ασχοληθώ με όλα αυτά. Με βοήθησε να θελήσω να βρω τον εαυτό μου. Γι’ αυτό τον θαυμάζω. Δεν είχα αυτοκαταστροφικές τάσεις, δεν με κατάπιε ποτέ το επώνυμό μου. Τον θαυμάζω γιατί είναι ο Μίμης, τον ξέρει ο κόσμος με το μικρό του όνομα. Θέλω να χαράξω τη δική μου διαδρομή. Θαυμάζω και σέβομαι τον Κακλέα και τον Δημήτρη Λιγνάδη, οι οποίοι μπορούν να κάνουν και θέατρο και να είναι εμπορικό, και σέβομαι τον Θόδωρο Τερζόπουλο, που αθόρυβα διδάσκει τη μέθοδό του στο ‘‘Αττις’’. Και μπορεί να μην τον αναγνωρίζουν όσοι ποστάρουν τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς στο Instagram, αλλά η μέθοδός του διδάσκεται παγκοσμίως». 

Αυτοκριτική: «Δεν νιώθω ξεχωριστός. Νιώθω 50% βαθιά αγάπη και 50% περιφρόνηση για τον εαυτό μου. Ούτε μόνο πάθος, ούτε μόνο περιφρόνηση. Προσπαθώ να ισορροπώ. Κοιμάμαι τα βράδια αρκετά καλά».