Αιμίλιος Ράφτης: Από τη σκαλωσιά στο θεατρικό σανίδι

Αν και διαθέτει στον χαρακτήρα του κάτι από την καλά κρυμμένη ευαισθησία του ρόλου του, του Κρις του Φραπέ, στο «80’s the musical» του Γιώργου Βάλαρη και του Στέλιου Παπαδόπουλου,  ο Αιμίλιος Ράφτης δεν θέλει να εξωτερικεύει αυτή την πλευρά του. Προτιμά να δείχνει τα χαρακτηριστικά της εξωτερικής εμφάνισης και της προσωπικότητας που διαθέτει ο «ήρωάς» του: πολύ δυνατός, γεμάτος αυτοπεποίθηση, χωρίς τρωτά σημεία και εξωστρεφής. Παραδέχεται πάντως ότι αρέσουν και σε εκείνον πολύ οι γυναίκες, ότι είναι πολύ χορτασμένος από σχέσεις, από ερωτικές επιβεβαιώσεις, από σεξ της μιας βραδιάς, ότι έχει πληγωθεί και ότι αντίστοιχα έχει πληγώσει πολλές με τις οποίες αισθανόταν κάποτε ερωτευμένος. Την προηγούμενη εβδομάδα, λόγω κάποιων δηλώσεών του, κάποιοι τον χαρακτήρισαν «νέο Γιάννη Σπαλιάρα». «Δεν ξέρω τι κάνει ο Σπαλιάρας στην προσωπική του ζωή, όπως κι αυτός δεν ξέρει τι κάνω εγώ στη δική μου. Εξάλλου, ποτέ δεν είπα τον αριθμό των γυναικών που έχω πάει μαζί τους. Αλλά μ’ αρέσει το σεξ! Και έχω κάνει πολλά σ’ αυτό τον τομέα. Και λίγο ακραία - και σε κλειστό και σε δημόσιο χώρο. Κάποτε, για παράδειγμα, είχα σχέση με μεγαλύτερη γυναίκα -ήταν 45 ετών κι εγώ γύρω στα 18-, η οποία τότε ήταν σε διάσταση με τον σύζυγό της. Μια άλλη φορά, όταν δούλευα σε κάποιο κλαμπ, με γούσταρε μια κοπέλα που ερχόταν στο μαγαζί, ήταν με μια φίλη της και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι γούσταραν και οι δύο, με αποτέλεσμα να τη βρούμε μετά και οι τρεις μαζί. Σε μία μέρα μπορεί να έχω πάει και με 4-5 γυναίκες. Ηθελα, όμως, να τα χορτάσω όλα αυτά, να μην έχω απωθημένα, να με φτάσω στα όρια και στον τομέα του σεξ. Οταν προσπαθώ να δώσω μια εξήγηση, λέω πως ίσως όλα αυτά να ήταν ένα ξέσπασμα απ’ όσα ζούσα μέχρι τότε». «Μέχρι τα 23 μου έκλαιγα πολύ συχνά. Τα ’βαζα με τον Θεό για τις ατυχίες μου - έλεγα “γιατί να συμβαίνει σ’ εμένα αυτό;”. Μετά κατάλαβα ότι αυτό μπορεί να το εκμεταλλευτεί ο καθένας και αποφάσισα να μη δείχνω στους άλλους την ευαισθησία μου. Την κρατούσα μόνο για το θέατρο, τις παραστάσεις και τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους. Δεν ήθελα να δείχνω ευάλωτος».
 
Ο Αιμίλιος πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια στην Πάτρα, όπου και μεγάλωσε. Κυρίως λόγω ενός σοβαρού προβλήματος υγείας του ελαιοχρωματιστή πατέρα του που τον ανάγκασε να μπαινοβγαίνει για αρκετά χρόνια στα νοσοκομεία, κάτι που επέτεινε τις ήδη σοβαρές οικονομικές αντιξοότητες που αντιμετώπιζαν μέσα στο σπίτι. «Οταν οι συμμαθητές μου έπαιζαν ποδόσφαιρο ή πήγαιναν στα πρώτα παιδικά πάρτυ εγώ είχα ήδη ξεκινήσει να εργάζομαι. Στα 13 έβγαλα το πρώτο μου μεροκάματο στην οικοδομή, μετά δούλεψα σε νυχτερινά μαγαζιά, ως σερβιτόρος αρχικά, ενώ στη συνέχεια έκανα δεκάδες βοηθητικές δουλειές προκειμένου να καταφέρνουμε να ζούμε αξιοπρεπώς στο σπίτι. Παράλληλα προσπαθούσα να είμαι, όσο γινόταν, συγκεντρωμένος στα μαθήματά μου, αν και ήμουν κακός μαθητής. Γιατί το μυαλό μου ήταν συνέχεια στο πώς θα κατάφερνα να μπουν λεφτά μέσα στο σπίτι, αφού ούτε η μητέρα μου εργαζόταν κάπου, λόγω του ότι έπρεπε να βρίσκεται συνεχώς μαζί με τον πατέρα μου, ενώ η αδελφή μου ήταν 6 χρόνια μικρότερη από μένα. Ολο το βάρος της επιβίωσης είχε πέσει στις πλάτες μου, παρόλο που ήμουν ουσιαστικά ανήλικος. Ετσι ωρίμασα πριν την ώρα μου. Εγινα απότομα από παιδί άντρας. Ξέρεις τι σημαίνει να είσαι τόσο μικρός και να έχεις ο ίδιος την ευθύνη του αν θα έχει ή όχι η οικογένειά σου να φάει το βράδυ; Και ίσως επειδή έχω μεγαλώσει με δυσκολίες να έχω συνηθίσει κιόλας σ’ αυτές. Αν κάτι μου έρθει εύκολα, θα μου φανεί περίεργο, θα σκεφτώ ότι κάτι δεν έγινε σωστά».

Οι κινηματογραφικές ταινίες που παρακολουθούσε τα βράδια, πριν ή μετά τη δουλειά του, ήταν η απόδρασή του. Ενδόμυχα ευχόταν να γίνει κι εκείνος ένας αντίστοιχος Δημήτρης Παπαμιχαήλ ή ο Ελληνας Κέβιν Κόστνερ, αλλά ποτέ δεν τολμούσε να το πει σε κάποιον. Φοβόταν ότι το ένα και μοναδικό όνειρό του δεν ταίριαζε στο περιβάλλον του, πως θα υπήρχε αντίδραση από την πλευρά της οικογένειάς του - κάτι που τελικά δεν συνέβη ποτέ. Ισως γι’ αυτό φοίτησε αρχικά σε σχολή ηλεκτρολογίας προτού ακολουθήσουν οι θεατρικές του σπουδές στον «Ιασμο», στα 23 του χρόνια.

«Ο λόγος που είχα έρθει στην Αθήνα δεν ήταν για να ακολουθήσω τα όνειρά μου ή να ικανοποιήσω τις φιλοδοξίες μου. Θα ακουστεί περίεργο, αλλά αποφάσισα να μείνω μόνιμα στην Αθήνα επειδή είχα χωρίσει με μια κοπέλα με την οποία είχαμε 4 χρόνια σχέση στην Πάτρα και θεωρούσα πως ο μόνος τρόπος για να την ξεπεράσω ήταν να μην την αντικρίσω πουθενά, ακόμη και τυχαία, να μην τη φέρνω στη μνήμη μου στις βόλτες μου στα μέρη όπου πηγαίναμε μαζί. Με αυτή την κοπέλα ήθελα τότε να κάνω οικογένεια και παιδιά, αλλά η ζωή τα έφερε αλλιώς. Μου κόστισε πολύ ψυχολογικά ο χωρισμός μας. Σκέψου ότι έπεφτα να κοιμηθώ το βράδυ και έκανα τον σταυρό μου παρακαλώντας να μην ξυπνήσω το πρωί - ήμουν στα όρια της κατάθλιψης, αν και τότε που το βίωνα δεν το αντιλαμβανόμουν. Περισσότερο δυστυχισμένος δεν έχω ξαναϋπάρξει, ήθελα να τελειώσει η ζωή μου, δεν έβρισκα κανένα νόημα. Ηταν σαν να είχα χάσει τα πάντα! Το θέατρο, λοιπόν, αυτό το παιδικό, ανείπωτο όνειρό μου, ήταν η σανίδα σωτηρίας μου. Σκέφτηκα κάποια στιγμή: “Τι αγαπάς πάρα πολύ στη ζωή σου τώρα;”. Και η απάντηση στον εαυτό μου ήρθε αυτόματα: “Το θέατρο!”. Μέσα σε ένα βράδυ είχα πάρει την πιο σωστή απόφαση της ζωής μου. Ετσι, ξεκίνησα να δουλεύω αρχικά σε νυχτερινά μαγαζιά, στην υποδοχή, λόγω του σωματότυπού μου, αφού τα τελευταία χρόνια προπονούμαι συχνά στο kick boxing ώστε να μπορώ να αντεπεξέρχομαι οικονομικά, για να μπορώ να πηγαίνω τα πρωινά στη σχολή μου. Ετσι, με αυτόν τον τρόπο γέμισα την καθημερινότητά μου για να μη σκέφτομαι την ερωτική μου απογοήτευση. Και η ζωή μου, για 4 χρόνια, ήταν μόνο αυτό: δουλειά - σπίτι - σχολή. Αθελά του, όμως, το θέατρο ξεκίνησε να μου δίνει λύσεις σε ό,τι με απασχολούσε. Ηταν σαν ένα είδος ψυχολόγου που δεν πήγα ποτέ. Σε ό,τι με βασάνιζε έβρισκα τη λύση στα κείμενα που διάβαζα, στους ρόλους που έπρεπε να ερμηνεύσω, στη διδασκαλεία από πολύ σημαντικούς δασκάλους. Χωρίς υπερβολή, το θέατρο με έσωσε από πολλά! Για πρώτη φορά μπήκα στη διαδικασία να ασχοληθώ βαθύτερα με τον εαυτό μου, με τις εκφράσεις μου, με το είναι μου. Αν δεν έμπαινε το θέατρο στην καθημερινότητά μου σήμερα θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος!». Στα τέσσερα χρόνια όπου εργάζεται επαγγελματικά στο θέατρο έχει πάρει μέρος σε παραστάσεις με σκηνοθέτες τον Χάρη Ρώμα και τον Γιώργο Βάλαρη, στους οποίους νιώθει ότι χρωστάει πολλά.

«Ο Γιώργος Βάλαρης είναι πλέον οικογένειά μου. Τον εμπιστεύομαι τυφλά. Δίπλα στους σημαντικούς και έμπειρους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι τα τελευταία χρόνια, με κορυφαίους τον Κώστα Βουτσά και τον Παύλο Χαϊκάλη, αισθάνομαι ότι εξελίσσομαι κι εγώ ο ίδιος, πως χτίζω λιθαράκι-λιθαράκι την πορεία μου στον χώρο. Επίσης δεν εφησυχάζω, ούτε σταματώ να σπουδάζω συνεχώς αυτό που αγαπώ για να το εξελίσσω, όπως έκανα πριν από λίγο καιρό που ξεκίνησα και μαθήματα φωνητικής για να δουλέψω σωστά τη φωνή μου στα τραγούδια που λέω στην παράσταση». 

Ωστόσο, εξομολογείται ότι τίποτα δεν ήταν εύκολο, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησε να παίζει στο θέατρο, λόγω και κάποιων ανήθικων προτάσεων. «Εχω δεχτεί κατά καιρούς σεξουαλική παρενόχληση. Και από άντρες και από γυναίκες, που μου είπαν “θα πάρεις αυτό, αλλά εγώ μετά θέλω αυτό”. Ακόμη και πρόσφατα, κάποιος άνθρωπος του χώρου μού είχε προτείνει να παίξω σε σίριαλ στην τηλεόραση -που είναι και το όνειρό μου- έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του κάποια άλλα πράγματα. Δεν θα μπορούσα, όμως, ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο προκειμένου να ανέβω επαγγελματικά. Δεν είναι του χαρακτήρα μου όλα αυτά και δεν επιλέγω τις εύκολες λύσεις. Θέλω να αξίζω τους ρόλους που θα πάρω και όχι γιατί πήγα στο κρεβάτι με κάποιον που δεν ήθελα ή που δεν είναι στη φύση μου». 

Παραδέχεται ότι πριν από τρεις μήνες είχε δεχτεί πρόταση από το MEGA για να βρίσκεται στο πάνελ της εκπομπής «Καλημερούδια» με την Ντορέττα Παπαδημητρίου - όπως άλλωστε είχε γραφτεί. «Το σκέφτηκα, αλλά αποφάσισα ότι δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά. Το “θέλω” μου δεν είναι να γίνω γνωστός με οποιονδήποτε τρόπο, το ζητούμενό μου είναι να με μάθει ο κόσμος μέσα από τη δουλειά μου, που είναι το θέατρο». 

Σε ό,τι αφορά την προσωπική του ζωή σήμερα φαίνεται πιο κατασταλαγμένος: «Αυτή την περίοδο θέλω να βρω μια αγκαλιά που να με γεμίζει, να κατασταλάξω και στα προσωπικά μου, να δημιουργήσω τη δική μου οικογένεια. Με όσα έχω ζήσει, τα στραβά και τα καλά, πιστεύω ότι θα είχα εκπληκτική σχέση με τα παιδιά μου, θα τα καταλάβαινα όσο κανείς. Θα έρθει όμως η στιγμή και γι’ αυτό. Δεν βιάζομαι. Αλλωστε, όπως έχεις καταλάβει, ό,τι έχει έρθει στη ζωή μου μέχρι σήμερα συνέβη για καλό και πάντα στη σωστή στιγμή».