«Xenia»: Και οι τρεις είναι υπέροχοι

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί ο Πάνος Κούτρας διάλεξε τον Νίκο Γκέλια για το «Xenia» (που πήγε στις Κάννες και έσκισε). ​Μακάρι να μπορούσα να αποτυπώσω τη ζωντάνια και τη χαρά αυτών των παιδιών, το πώς πειράζουν και συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον, πώς ο Νίκος σοφότερος παρά τα 22 του χρόνια, ο Κώστας Νικούλι, ασυγκράτητος μέσα στην τσαχπινιά του, και ο Γιάννης Στάνκογλου να τους αγκαλιάζει σαν μεγάλος αδελφός.

Ξεκινάμε μιλώντας για τις Κάννες. Γελάμε κατευθείαν, γιατί τους λέω ότι φαντάζομαι πως είναι η πρώτη φορά που πάνε στο φεστιβάλ και αρχίζουν αμέσως τα αστειάκια. «Εγώ γεννήθηκα πάνω στην Κρουαζέτ», λέει ο Νίκος. «Εγώ έχω πάει πέντε φορές», κοροϊδεύει ο Κώστας. «Ολο αυτό με το χειροκρότημα ήταν πολύ συγκινητικό που είχαν σηκωθεί όλοι και χειροκροτούσαν, ήταν 5 ή 6 ολόκληρα λεπτά», συμπληρώνει ο Γιάννης.



Το «Xenia», η ιστορία δύο αδελφών που έχουν μεγαλώσει με την Αλβανίδα μητέρα τους και ταξιδεύουν από την Κρήτη προς τη Θεσσαλονίκη για να εντοπίσουν τον Ελληνα πατέρα τους, είναι μια ταινία με δραματικές εντάσεις, η οποία ταυτόχρονα έχει και πολύ γέλιο. «Να, εδώ το γέλιο», λέει ο Νίκος και δείχνει τον Κώστα, εννοώντας ότι ο χαρακτήρας του έχει τα περισσότερα κωμικά στοιχεία. «Πάντα υπάρχει γέλιο στο σετ, ό,τι και να κάνεις. Εμείς οι δύο όταν γελάγαμε, γελάγαμε συνήθως με τον Πάνο. Αμα γέλαγε ο Πάνος, τότε μπορούσαμε κι εμείς», θυμάται ο Κώστας. «Οποτε ήταν πολύ αγχωμένος ή μας έδειχνε κάποια πράγματα, η κλασική ατάκα του ήταν: “Λοιπόν, έτσι θα το κάνετε, όχι όπως το κάνω εγώ, αλλά με ταλέντο, εντάξει;”», λέει γελώντας ο Νίκος.

«Αυτό είναι το ίδιον του Πάνου, γι’ αυτό είναι τόσο καλός σκηνοθέτης», σημειώνει ο Γιάννης. «Πιστεύω πολύ στον Πάνο και μετά τη “Στρέλλα”. Εγώ είχα παίξει στη δεύτερη ταινία του, την “Αληθινή ζωή”, σε μια πολύ μικρή σκηνή, όπου κάνω έναν κοκάκια και πεθαίνω. Επειδή όμως άρεσα στον Πάνο και στην Αννα Μουγκλαλίς, με ανέστησε. Παρόλο που με δείχνει δηλαδή να με παίρνουν με φορείο, εμφανίζομαι πάλι στην τελευταία σκηνή δίπλα στη Μουγκλαλίς.

Πιστεύω ότι έτσι πρέπει να κάνουμε σινεμά, γιατί είναι στην ιδιοσυγκρασία μας. Αλλά έχουμε επηρεαστεί από άλλες σχολές, γι’ αυτό υπάρχει ένα βάρος τελευταία. Ο Πάνος είναι ένας από τους σκηνοθέτες που είναι πολύ κοντά στο τώρα, στο σήμερα και με πολύ ανεπτυγμένη την έννοια της ταυτότητας. Το ότι χρησιμοποιεί το χιούμορ του σε δύσκολες στιγμές είναι μεγάλη μαγκιά».

Οι δύο βασικοί χαρακτήρες στην ταινία γίνονται στόχος ρατσισμού, τόσο λόγω της καταγωγής τους όσο και της ομοφυλοφιλίας του μικρότερου αδελφού. Αν και οι δύο ηθοποιοί έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με προκαταλήψεις και προσβολές, οι ιστορίες τους είναι διαφορετικές. Ο Κώστας γεννήθηκε εδώ, ενώ ο Νίκος ήρθε όταν ήταν έξι χρονών. «Βιώσαμε σίγουρα πράγματα - και πιο μικροί πιο πολύ. Εγώ πάντα έλεγα από πού είμαι κι από πού κατάγομαι. Νιώθω ότι κάπως το κέρδιζα, ότι δεν έχεις λόγο να με βρίσεις. Κέρδιζε η συμπεριφορά μου, αυτό νιώθω. Κι από τότε είμαι πολύ ήρεμος», ομολογεί ο Κώστας. «Εμένα δεν ήταν τόσο καλή η παιδική ηλικία», λέει ο Νίκος. «Ηρθα εδώ χωρίς να ξέρω ελληνικά, τα έμαθα σε έναν μήνα. Θυμάμαι αρκετά σκηνικά που σε φέρνουν σε δύσκολη θέση όταν τα σκέφτεσαι. Οταν ήσουν παιδί έβλεπες ότι τα άλλα παιδιά έλεγαν αυτό που άκουγαν στο σπίτι, οπότε δεν μπορούσες να τα κατηγορήσεις». Υπήρξε φορά που δεν αντέδρασαν όπως θα ήθελαν; «Εγώ θα ήθελα, πράγμα αδύνατο, να έχω το μυαλό που έχω τώρα», λέει ο Νίκος και συμπληρώνει: «Και να μπορώ να απαντήσω, στους μεγάλους κυρίως. Υπήρξε δάσκαλός μου που δεν μου έδινε τον λόγο γιατί δεν ήμουν Ελληνας. Κάναμε μάθημα Ιστορίας και ήθελα να πω κάτι. Η ατάκα ήταν: “Εσύ δεν μπορείς να μιλήσεις για την Ελληνική Ιστορία, δεν είσαι Ελληνας”. Δευτέρα δημοτικού ήμουν». «Ηταν ένα παλικάρι που ανεβαίνει πάνω στο ποδήλατό του και από κει αρχίζει να με βρίζει», θυμάται με τη σειρά του ο Κώστας και συνεχίζει: «Μετά εξαφανίζεται κι εγώ τον κυνηγάω. Είχα βάλει τα κλάματα από τα νεύρα μου γιατί δεν μπορούσα να τον πιάσω. Το μετανιώνω για πάντα αυτό».



Τους αναφέρω μια συνέντευξη που έδωσε ο Κούτρας στο περιοδικό «Σινεμά», όπου λέει ότι η σειρά ξενοδοχείων «Xenia», απ’ όπου και δανείζεται η ταινία τον τίτλο της, συμβολίζει μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια, μια νιότη που δεν υπάρχει πια. Ο Γιάννης νοσταλγεί τη νιότη του τελευταία όλο πιο συχνά. Οπως λέει, «μου σκάνε συνέχεια φλασιές από το παρελθόν. Μπορεί να περνάω από τον Περισσό όπου μεγάλωσα και να θέλω να πάω να φάω ένα σουβλάκι από τον Δραμινό που έχω να φάω είκοσι χρόνια τώρα. Με χαρά όμως, με γλύκα. Δεν θα ήθελα να επιστρέψω εκεί όμως κι ας πέρασα ωραία τότε». Οι νεότεροι, που βιώνουν τώρα τη νιότη τους, τι θα ήθελαν να κρατήσουν; «Μακάρι αυτή η διάθεση και η ζωντάνια για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου να υπάρχουν μέχρι το τέλος και να μην αλλάξουν», λέει ο Νίκος. «Να είμαι χαρούμενος», λέει σοβαρά και μετά σκάει χαμόγελο ο Κώστας λέγοντας: «Και όλα τα άλλα θα έρθουν. Και σε πλαίσιο επαγγελματικό, τώρα είμαι χαρούμενος με αυτό που συμβαίνει με την ταινία, οπότε αν συνεχίσει να συμβαίνει αυτό τότε θα είμαι χαρούμενος!». Γελάνε πάλι, με αυτό το γεμάτο και τρανταχτό γέλιο τους. Μακάρι, όντως.