Στέλιος Νιάκαρης: «Η Ντονατέλα μοιάζει με μούμια αλλά είναι περσόνα»

Μπορεί το όνομα του Στέλιου Νιάκαρη στην Ελλάδα να έγινε γνωστό το 2012, μετά την πρώτη του μεγάλη συνεργασία με τον οίκο Cavalli, στο εξωτερικό ωστόσο το αθλητικό του παράστημα προκαλεί θαυμασμό στους σχεδιαστές και τους φωτογράφους τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αφού από τα 19 του χρόνια δουλεύει ως μοντέλο με ιδιαίτερη επιτυχία σε Ευρώπη και Αμερική. Πέρυσι απασχόλησε ακόμα πιο έντονα τον εγχώριο Τύπο μετά τη φωτογράφηση που έκανε με την Κέιτ Μος για λογαριασμό του οίκου Versace. «Ημουν σε μια φάση κατά την οποία σκεφτόμουν έντονα τι άλλο θα μπορούσα να κάνω επιχειρηματικά, όπως ένα γυμναστήριο ή κάποιο cafe, όταν μου έγινε η πρόταση για τον Versace και μάλιστα σε κοινή φωτογράφηση με την Κέιτ Μος», μου λέει χωρίς να κρύβει τον ενθουσιασμό του. «Αυτό ήταν η απογείωση. Από κει και πέρα άρχισαν να έρχονται πολύ καλύτερες δουλειές και με περισσότερα χρήματα. Ηταν μεγάλη εμπειρία. Πέρα από τα λεφτά και πέρα από την Κέιτ Μος, αυτό που νιώθεις όταν δουλεύεις σε ένα τέτοιο project είναι απερίγραπτο. Εχω κάνει και δουλειές με τα τριπλάσια χρήματα, ωστόσο δεν συγκρίνεται». Εννοείται πως τον ρωτάω περισσότερα για την Κέιτ Μος.

«Η Κέιτ Μος ήταν σε τρομερά καλή διάθεση, χαμογελαστή και ομιλητική αφού γι’ αυτό μόνο το project θα έπαιρνε 500.000 ευρώ», απαντάει με χιούμορ και συμπληρώνει: «Η Ντονατέλα σε αντίθεση με τη Μος ήταν λίγο πιο ψυχρή. Μπορεί στον φωτογράφο να μοίραζε χαμόγελα αλλά ήταν απόμακρη με όσους δεν ήξερε. Και -ναι- μπορεί να μοιάζει με μούμια, αλλά είναι περσόνα. Τέλος», λέει χαμογελώντας. Ο Στέλιος είναι ένα πολύ ωραίο παιδί, με τη φρεσκάδα των 24 ετών του νωπή, έντονα αθλητικός και ιδιαίτερα άνετος στην ομιλία του και στον τρόπο που εκφράζεται.



Με την Κέιτ Μος για την καμπάνια του οίκου Versace

Χωρίς να χάνει το χαμόγελό του, θα σου πει ό,τι σκέφτεται έτσι όπως το σκέφτεται χωρίς να το στολίσει για να ακουστεί πιο ωραία. «Ημουν ένα παιδί φιλοχρήματο, θα τολμήσω να πω, από πιτσιρικάς και ήθελα να κάνω κάτι για να έχω τα δικά μου χρήματα, παρά το γεγονός ότι και οι δύο γονείς μου (σ.σ.: χώρισαν όταν ο ίδιος ήταν περίπου 13 ετών) ήταν ευκατάστατοι και δεν είχαν κανένα πρόβλημα», παραδέχεται και συνεχίζει: «Καθώς έκανα πρωταθλητισμό στο πόλο από τα επτά μου, όταν έγινα 17 και έφτασα σε σημείο να παίρνω όσο περισσότερα ήταν δυνατόν στο άθλημά μου, συνειδητοποίησα ότι δεν μου φτάνουν. Το “ταβάνι” των αμοιβών στο συγκεκριμένο άθλημα ήταν πολύ κοντά και δεν μου ήταν αρκετό.

Ηθελα κάτι καλύτερο για το μέλλον. Ετσι αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με κάτι πιο κερδοφόρο. Φυσικά, αυτό δεν με εμπόδισε από το να δώσω εξετάσεις και να περάσω στα ΤΕΦΑΑ, αφού αυτή ήταν η κλίση μου. Το μόντελινγκ ήρθε αργότερα και μάλλον τυχαία. Η πρώτη μου δουλειά, όσο ήμουν ακόμα στο σχολείο, ήταν σε ένα κομμωτήριο. Είδα ότι ζητούσαν χέρια και πήγα. Ελουζα και έκανα και μερικά χτενισματάκια. Ο,τι μου έδειχναν οι κοπέλες το κατάφερνα. Στη συνέχεια δούλεψα νύχτα, πίσω από το μπαρ στο “Mercedes” στη Γλυφάδα. Και ήμουν καλός! Η νύχτα είναι μεγάλο σχολείο, αλλά δεν μου λείπει. Είμαι άνθρωπος της μέρας.



Μου αρέσει το φως της μέρας. Η νύχτα είναι για μικρές δόσεις. Σε εκείνη τη φάση της ζωής μου είχα και δύο φίλους που είχαν λυσσάξει να πάω για μόντελινγκ. Στο τέλος με έπεισαν. Τη δεύτερη μέρα κιόλας είχα κλείσει δουλειά. Ηταν ένα ντοκιμαντέρ για το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το οποίο πρέπει να παίζεται μέχρι σήμερα. Ηταν χωρίς λόγια και περιέγραφε τον τρόπο ζωής, τα ήθη και τα έθιμα των αρχαίων Ελλήνων. Στο τέλος, θυμάμαι, πέθαινα και με καίγανε.

Πολύ μακάβρια πράγματα. Αλλά είχε πλάκα. Ετσι ξεκίνησα», καταλήγει. Η συνέχεια για τον Στέλιο περιλαμβάνει ένα μεγάλο ταξίδι στο L.A. για δουλειές και συλλογή εμπειριών αφού, όπως λέει, «νιώθω ευλογημένος για τις εμπειρίες που έχω στην ηλικία που είμαι».