Είμαστε τελικά ένας απίθανος λαός! Όταν ενθουσιαζόμαστε με κάτι το παραλαμβάνουμε και του αλλάζουμε την πίστη... Πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι σχετίζεται με ανεπανάληπτους θριάμβους.
Αυτές τις γιορτές ήρθε η σειρά του τσαρουχιού. Θρυλικό έχει γίνει το ευζωνικό υπόδημα και με το δίκιο του.
Ευφυείς κατασκευαστές φρόντισαν έγκαιρα να μας εφοδιάσουν με χιλιάδες μικροσκοπικά τσαρούχια, που, με τη βοήθεια μιας καρφίτσας, τα μικροσκοπικά αυτά σύμβολα της νίκης μας κοσμούν κομψά πέτα των γυναικείων ταγιέρ, μπλούζες και πουλόβερ, με λίγα λόγια παντού.
Και φυσικά, υπερβολικοί όπως είμαστε πάντα, φροντίσαμε να τα συμπληρώσουμε με τσαρούχι-γυναικεία τσάντα, τσαρούχι-μπομπονιέρα, μπιμπελό, ημερολόγιο και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, ακόμα και κουραμπιέ!
«Κουραμπιέ;».
«Ασφαλώς. Είδα στην οδό Αθηνάς πλανόδιο πωλητή κουραμπιέδων να έχει στήσει το ταψί του γεμάτο κουραμπιέδες σε σχήμα τσαρουχιού.
Κλείσιμο
Είδα ένα ταλαίπωρο απέναντι από το Ταχυδρομείο να πουλάει κάδρα που παρίσταναν τσαρούχια φτιαγμένα από πολλά γραμματόσημα κατάλληλα κολλημένα. Φώναζε μάλιστα: ¨Εδώ τα μοντέρνα πολεμικά κάδρα...¨, ¨Εδώ τα κάδρα του αγώνα...¨.
Αφήνω τις τσάντες και άλλα, χίλια δύο. ¨κομψοτεχνήματα¨ της τσαρουχοέμπνευσης. Ξέρετε ότι στα καλά χρυσοχοεία πουλιούνται χρυσά και ασημένια τσαρούχια;
Αλλά τι θα μου πείτε αν μάθετε ότι είδα σε βασιλόπιτες τσαρούχια σχηματισμένα με αμύγδαλα; Τούρτα-τσαρούχι δοκιμάσατε; Μάλιστα! Την είδα με τα ίδια μου τα μάτια σε βιτρίνα ζαχαροπλαστείου.
Γενική τσαρουχοποίηση λοιπόν. Και να μη ξεχάσω τελειώνοντας, πως συνάντησα προχθές κομψότατη κυρία να φορά ωραιότατα τσαρουχάκια με τακούνι έντεκα πόντους!».
(Αυτά μας αφηγείται ο Δημήτρης Γιαννουκάκης στην εφημερίδα ΝΕΑ ΕΛΛΑΣ, Πρωτοχρονιά του 1941)
