Κυριάκος Μητσοτάκης στο ΘΕΜΑ: 50-50 το ντέρμπι με τον Βαγγέλη

http://www.protothema.gr/epikairotita/antonis-samaras/Είχαμε τσακωθεί. Σε μια παλιά εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη. Είχα εκστομίσει βαριές κουβέντες. Δικαιολογημένα. Ετσι πίστευα. Ήταν η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή. Του Βατοπεδίου. Και της Siemens. Αλλά όπως είχε πει στην αλησμόνητη «Καζαμπλάνκα» ο Ρικ Μπλέιν, δηλαδή ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στον Λουί Ρενό: «I think this the beginning of a Beautiful Friendship»!

Αυτή ήταν η πρώτη, η δυσάρεστη, πράξη μιας αυθόρμητης γνωριμίας. Η δεύτερη -το ίδιο αυθόρμητη- διαδραματίστηκε σε μια εκπομπή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Οταν εκείνος, ο Κωνσταντίνος, με ρώτησε ποιον από τους τέσσερις θα ψήφιζα για αρχηγό της παράταξης, αμέσως, χωρίς δεύτερη σκέψη, του είπα «μα φυσικά Κυριάκο»!

Αυθόρμητο κι αυτό. Χωρίς το «Μητσοτάκης». Την ίδια απάντηση λαμβάνω απ’ όσους ρωτάω. Από δημοσιογραφικό βίτσιο. Και είναι πολλοί. Πάνω από πενήντα. Πάσης φύσεως, ηλικίας και κοινωνικής προελεύσεως. Από όλους! «Ποιος ο καταλληλότερος;». «Ο Κυριάκος», απαντάνε. Κι αυτοί χωρίς το «Μητσοτάκης». Αυτή και η σημειολογία δύο χαρακτηριστικών στο ίδιο πρόσωπο. Ο Κυριάκος. Και ο Μητσοτάκης

. Δύο στη συσκευασία του ενός! Ο ένας μαζί με τον άλλο. Ο ένας απέναντι στον άλλο!

Μετά απ’ αυτή την αυθόρμητη τοποθέτησή μου στην εκπομπή του ΣΚΑΪ, λαμβάνω σύντομο μονολεκτικό SMS στο κινητό μου: «Σ’ ευχαριστώ». Αμέσως ανταπαντάω: «Μπαγάσα, αν δεν ήμουν γνωστός, θα ερχόμουν και θα σε ψήφιζα»! Αμέσως και εκείνος απαντάει: «Να το κάνεις, αρκεί να φορέσεις μάσκα για να μη σε αναγνωρίσουν»!

Το μπεγλέρι, το γεροντομωρό και ο Άδωνις

Η διάταξη των πραγμάτων και η αξιολόγηση των υποψηφίων πάει κάπως έτσι. Για μένα. Ισως και για πολλούς άλλους. Ο Μεϊμαράκης το μπεγλέρι. Το σουβλάκι. Το τζατζίκι. Το κοψίδι. Το λένε «παλιά πολιτική, παλιό, σκουριασμένο εργαλείο». Sorry, Vagelis. Oμως αυτό μου κάνεις. Μπορεί να είναι καλός, εξαιρετικός για το καφενείο και την ταβέρνα. Αλλά μέχρι εκεί.

Ο έτερος, το γεροντομωρό με το όνομα Απόστολος Τζιτζικώστας, κάθε φορά που έπεφτα στην τηλεοπτική του εικόνα αμόλαγε δεκάδες κουστουμαρισμένες μπαρούφες. Οπως ας πούμε: «Εγώ δεν θα βγάλω στο σφυρί ούτε ένα σπίτι». Αν αυτός εκεί είναι 37 χρόνων, εγώ είμαι αγέννητος ακόμα!

Ο τρίτος, ο Αδωνις, ο ζωντανός ορισμός του ωρυόμενου ταύρου εν υαλοπωλείω. Ο αθεόφοβος δεν άφηνε και δεν αφήνει εκπομπή για εκπομπή. Τις παίρνει όλες σβάρνα. Και πουλάει. Επειδή οι φωνές και οι χαρακτηρισμοί είναι τα βασικά υλικά κάθε «σκανδάλου». Πουλάει το σκάνδαλο, πουλάει ο Αδωνις. Μέχρι εκεί. Να τον βλέπουμε να μας φτιάχνει την ημέρα. Τυπίστας επιθεώρησης του «Δελφινάριου». Στη θέση του και στη θέση του Μάκαρου του Βορίδη θα είχα εγκαταλείψει τη Νέα Δημοκρατία και θα είχα συγκροτήσει ακροδεξιά παράταξη. Προσπαθώντας να αντιγράψω τη σοβαρότητα της Λεπέν. Και έτσι θα είχα ευεργετήσει τον τόπο. Αφού θα εξαφάνιζα τον Μιχαλολιάκο και ίσως να διπλασίαζα τα ποσοστά μιας λεπενικής Χρυσής Αυγής made by Adonis Georgiadis. Ποτέ δεν είναι αργά!

Η τρίτη πράξη διαδραματίστηκε την περασμένη Δευτέρα στις 5.15 το απόγευμα. Αυτή τη φορά «διά ζώσης». Ηταν καιρός. Χωρίς τηλεοπτικές εμφανίσεις και χωρίς SMS!

Ευαίσθητος και εύθραυστος

Ηταν το καφέ «Daily» στο τέλος της Ξενοκράτους. Μικρό, περιποιημένο, ολίγον αρτίστικο και αρκετά ζεστό. Από ανθρώπινα «θερμαντικά» σώματα. Με ψυχές. Στον πάγκο ο Γκρεγκ. Ο γλυκός, ηδονικός Γρηγόρης Βουρλιάς. Με τον καλύτερο καφέ. Για τα γούστα μου. Στο σερβίρισμα η γλυκιά και ηδονική Κέλλυ. Καμιά φορά η Ελενα με τα κρυφά τατουάζ. Απέναντί μου ο Γουίλιαμ Φέιθφουλ. Ο γιος της Μαριάν Φέιθφουλ. Με υπηκοότητα Αυστραλίας. Ο μόνιμος φωτογράφος του «ΘΕΜΑτος». Που είπε μια μεγάλη κουβέντα: «Ολοι οι άντρες κουβαλάνε τον σταυρό της γυναικείας συντροφιάς τους»!

Καθόμασταν στον καναπέ. Στο βάθος της αίθουσας. Καθόμασταν, ο Κυριάκος κι εγώ, πλάι-πλάι. Πίσω μας, στον τοίχο, πέντε γυμνά, λαχταριστά κορίτσια. Ως τοιχογραφία. Πέντε γυμνά κορίτσια με γυμνές πλάτες. Σε κάθε γυμνή πλάτη είναι αποτυπωμένο κάποιο εξώφυλλο θρυλικού άλμπουμ των Pink Floyd. Εντελώς συμπωματικά και σημειολογικά, εκείνος καθόταν κάτω από τη γυμνή πλάτη λευκού κοριτσιού που έφερε ως αποτύπωμα το «The Wall». Κι εγώ κάτω από τη γυμνή πλάτη μαύρου κοριτσιού που έφερε ως αποτύπωμα το «The Dark Side of the Moon»!

-Το πρόσεξες;
Ποιο; Την τοιχογραφία με τα γυμνά κορίτσια; Το βρίσκω υπέροχο!

Και γέλασε! Σύντομα. Εύθραυστα. «Μπα, πού τέτοιο πράγμα», θα πείτε. Πολιτικός και εύθραυστος; Και μάλιστα της Δεξιάς; Αποκλείεται! Ελα όμως που το βίτσιο το κινηματογραφικό δεν με εγκαταλείπει ποτέ. Ελα που όλους τους βλέπω και αυτομάτως τους διυλίζω μέσα από τον φακό. Και έλα που από την πρώτη στιγμή, οπτικής, τηλεοπτικής επαφής ο Κυριάκος μού έκανε κάτι σαν ευαίσθητος, αισθηματίας και εύθραυστος!

- Θα αντέξεις; Δύσκολα!
Εδώ είναι το στοίχημα. Αν μέσα σ’ αυτή τη ζούγκλα καταφέρει κάποιος σαν εμένα να διακριθεί στην πολιτική σκηνή.

Μην το βάζεις το στοίχημα, είπα μέσα μου. Και μετά θυμήθηκα, με αστραπιαία ταχύτητα, όσα μου είχε αποκαλύψει κάποιος γνωστός, εκ των πρωταγωνιστών της αθηναϊκής κοσμικής ζωής!

Το love story ενός «Ελληνα ασθενούς»

Οτι δηλαδή με τη Μαρέβα, τη σύζυγο, αλλά κυρίως το μεγάλο love affair του Κυριάκου, είχαν χωρίσει για πολύ καιρό. Οτι εκείνος είχε πέσει στα πατώματα. Οτι περίμενε. Οτι ήταν απαρηγόρητος. Οτι η καρδιά του είχε γίνει χίλια κομμάτια. Και ότι εντέλει κάποια στιγμή επέστρεψε. Ε, αυτή η ιστορία συνιστά τίτλο ταινίας «Ο Ελληνας ασθενής». Κατά το «Ο Αγγλος ασθενής»!

- Χωρίσατε;
Πολλά χρόνια. Κάπου εφτά. Μάλιστα μερικές φορές πηγαίναμε στους δικηγόρους να υπογράψουμε το διαζύγιο. Βάζαμε την πρώτη υπογραφή, αλλά την τελευταία στιγμή διστάζαμε να βάλουμε και τη δεύτερη. Κατά βάθος η σχέση δεν είχε τελειώσει. Αυτό έλεγε το συναισθηματικό μου κύτταρο.
- Και τα ξαναφτιάξατε;
Είμαστε και πάλι μαζί εδώ και έναν χρόνο.
- Δεν βλέπεις γύρω σου;
Τι;
- Ο θεσμός του γάμου υπό κατάρρευση.
Εγώ είμαι οικογενειακός τύπος.
- Μα πώς μπορεί μια σχέση τόσων ετών να αντέξει σαρκικά, σεξουαλικά; Γίνεται; Μου φαίνεται απίστευτο!
Κι όμως γίνεται. Εξαρτάται από τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Μερικοί είναι μονογαμικοί. Αλλοι είναι πολυγαμικοί. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Αλλωστε μια σχέση όταν ακουμπάει και θερμαίνεται από αισθήματα, ευαισθησίες και εικόνες είναι ακατανίκητη. Κανείς δεν μπορεί να την καταστρέψει. Κανείς!

Σας το είπα. Δεν σας το είπα; Είναι ο Ελληνας ασθενής. The Greek Patient!
Κάπου εκεί προέκυψε, πάλι αυθόρμητα, το σύμφωνο συμβίωσης. Και η γνώμη του. Και η μαχητικότητά του!

«Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ορθώσεις το ανάστημά σου και να τοποθετηθείς υπέρ του συμφώνου συμβίωσης; Και μάλιστα στον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας;».
- Πάλι για τη Νέα Δημοκρατία; Μα αυτό αφορά στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας!
Συμφωνώ. Αλλά τώρα είμαι υποψήφιος αρχηγός της παράταξης.
- Γιατί είναι τόσο δύσκολο; Για μένα είναι τόσο αυτονόητο. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κοιμάται με όποιον θέλει και να κάνει στο κρεβάτι του ό,τι γουστάρει. Νταβατζήδες δεν βάζω στο κρεβάτι μου. Αλλωστε όσο περισσότεροι γκέι τόσο καλύτερα για εμάς τους στρέιτ. Αμάν πια!
Ετσι νομίζεις εσύ. Η Ελλάδα με τις ιδιαιτερότητές της. Κάθε χώρα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Πρέπει να τα λαμβάνουμε υπόψη μας.
- Και ο Σαμαράς εξαφανισμένος; Βολική «εξαφάνιση». Αυτό το χαρακτηριστικό αποκαλύπτει μεγάλη, δυσθεώρητη καθυστέρηση.
Εγώ το λέω υστέρηση.
- Εσύ το λες κομψά!

Η Αντέλ, ο Ολυμπιακός και τα εκατομμύρια

Από τα μεγάφωνα του «Daily» ακουγόταν η «τσακισμένη» μοναδική φωνή της Εϊμι Γουάινχαουζ στο ανεπανάληπτο «Back to black». Μια κατάλευκη Βρετανίδα με φωνητικές αποχρώσεις μαύρης Μπίλι Χαλιντέι. Η ατμόσφαιρα εύθραυστη κι αυτή!

- Σου  αρέσει;
Ποια, η Εϊμι; Οχι τόσο πολύ. Για τα γούστα μου η Αντέλ είναι μοναδική.
- Ποιους άλλους ακούς;
Κατά 80% ξένη και 20% ελληνικό έντεχνο. Ακούω Rolling Stones, Tracy Chapman, τέτοιους.
- Επιστροφή στο παρελθόν.
Είμαι πιστός. Σε όλα. Και στο ποδόσφαιρο. Φανατικά Ολυμπιακός.
- Με τους νικητές. Εγώ ΑΕΚάρα. Με τους κατεστραμμένους!
Ποτέ δεν είναι αργά. (γελώντας)
 - Πάντως η νίκη είναι κοντά
Πολύ κοντά.
- Το πιστεύεις;
Το πιστεύω. Οπως και στον πρώτο γύρο είχα πιστέψει και το είχα προβλέψει ότι ο Μεϊμαράκης θα λάβει το 40%, εγώ το 30%, ο Τζιτζικώστας το 20% και ο Αδωνις το 10%. Επεσα έξω μια μονάδα πάνω κάτω.
-Τι σε κάνει να το πιστεύεις;
Το ένστικτό μου, η διάχυτη ατμόσφαιρα, αυτά που ακούω. Το πιστεύω. Ετσι κι αλλιώς οι πιθανότητες είναι πενήντα-πενήντα. Και οι δύο ξεκινάμε από την αρχή, από την ίδια βάση.
- Ακουσα στην πιάτσα ότι για κάποιον υποψήφιο έπεσαν πολλά λεφτά από δυο-τρεις μεγαλοκαρχαρίες. Κάπου 5 εκατομμύρια!
Δεν ξέρω, δεν σχολιάζω.
- Αποφεύγεις κάθε ρήξη.
Δεν αποφεύγω τίποτα. Λέω παντού τη γνώμη μου. Και πολλές φορές κόντρα στη γενική κομματική γραμμή. Γι’ αυτό πιστεύω ότι δεν είμαι politically correct. Οπως, λόγου χάρη, με το σύμφωνο συμβίωσης. Οπως με την ανάδειξη του Προκόπη Παυλόπουλου σε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πάντα λέω αυτό που πιστεύω. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες του κομματικού νόμου. Αυτός είμαι.
- Και οι χορηγοί;
Ποιοι χορηγοί; Μόνος μου. Με τα ελάχιστα. Φαντάσου εκείνο το βράδυ των πρώτων αποτελεσμάτων, ήμουν μόνος με τέσσερις κολλητούς μου.
- Και η Ντόρα; Ο πατέρας σου;
Ο πατέρας μου κοιμόταν.

Το αερόστατο και η προσγείωση

Κάπου εδώ συναντηθήκαμε με το όνομα το γνωστό. Δηλαδή Μητσοτάκης. Δηλαδή «τζάκι». Δηλαδή «οικογενειοκρατία». Δηλαδή «κομματικός σωλήνας». Δηλαδή «πελατεία». Και δηλαδή η γνωστή παθογένεια του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου!

- Το «Κυριάκος» είναι αερόστατο. Σε εκτοξεύει ψηλά. Το «Μητσοτάκης» είναι βαρίδι. Σε προσγειώνει ανώμαλα. Διχασμός!
Συμφωνώ ότι στην αρχή, για την ανάδειξή μου, το «Μητσοτάκης» λειτούργησε ευεργετικά. Στη συνέχεια όμως λειτούργησε αρνητικά. Τώρα ουδέτερα!
- Εγώ στη θέση σου θα το άλλαζα. Ας πούμε ως Κυριάκος Βουρλιάς θα έβαζα νοκ άουτ τον Βαγγέλα.
Αυτό είναι το όνομά μου. Αυτή η καταγωγή μου. Από τον πατέρα μου έμαθα πολλά και του οφείλω πολλά. Αλλωστε μην ξεχνάς. Αν οι πολίτες και οι πολιτικοί όλων σχεδόν των παρατάξεων είχαν ακούσει προσεκτικά τις τοποθετήσεις του πατέρα μου όταν ήταν πρωθυπουργός της χώρας, τώρα η κατάσταση θα ήταν διαφορετική. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα!
- Πόσο ευεργετικά λειτούργησε το όνομα «Μητσοτάκης»;
Ευεργετικά για την πολιτική μου καλλιέργεια. Καθόλου ευεργετικά για την ανάδειξή μου στους κόλπους της παράταξης. Μην ξεχνάς. Αν και εκλεγμένος με τους περισσότερους σταυρούς προτίμησης, επί κυβερνήσεως Καραμανλή δεν μου ανατέθηκε ούτε μισό υφυπουργείο!

«Δεν τους οφείλω, δεν μου οφείλουν»

Αρχίσαμε να κολυμπάμε στα βαθιά. Αραγε πόσο αυθεντικός και αυθόρμητος είναι; Και άραγε, πόσα απ’ αυτά που λέει προέρχονται από τη γνωστή πολιτική μαγνητοταινία; Απ’ αυτή που διαθέτει, ως προστατευτικό αδιάβροχο, κάθε πολιτικός όλων των παρατάξεων. Η κομματική γραμμή, παιδιά. Η κομματική γραμμή και τα μάτια σας

- Να σου πω την αλήθεια; Η Νέα Δημοκρατία μυρίζει μούχλα. Ρώτα ακόμα και τον πιο φανατικό Νεοδημοκράτη.
Τι εννοείς; Οτι για όλα τα δεινά του τόπου ευθύνονται οι πολιτικοί και οι πολιτικές που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων τριάντα ετών; Συμφωνώ. Το έχω πει. Πολλές φορές. Και τώρα; Τώρα ο δήθεν αριστερός Τσίπρας εφαρμόζει τις ίδιες σκουριασμένες, μουχλιασμένες πολιτικές. Ουδεμία διαφορά. Και μάλιστα χειρότερα. Και είναι χειρότερα γιατί τώρα τα πράγματα είναι απείρως πιο δύσκολα. Τώρα που τραμπαλίζεται ο τόπος στο χείλος της καταστροφής. Τώρα ακριβώς χρειάζονται μεγάλες τομές. Από ποιον; Από τον Τσίπρα, τον πρωταθλητή του κρατισμού, της υποκρισίας και του ρουσφετιού; Αστειότητες!
- Αλλαγές λοιπόν. Πρώτα από το κόμμα.
Οχι αλλαγές στα πάντα. Αλλαγές προσεκτικές. Αλλαγές που δεν θα απορρυθμίσουν τον οργανισμό του κόμματος.
- Ακούγεσαι ισορροπιστής και συμφιλιωτικός.
Καθόλου. Το κόμμα χρειάζεται ριζικές αλλαγές. Αλλά όχι σαν τον Παπανδρέου που έλεγε «θα τα αλλάξω όλα» και στο τέλος μας άλλαξε τα φώτα. Και πού ’σαι. Εξαρτήσεις μηδενικές. Κανείς βουλευτής της παράταξης δεν βγήκε δημοσίως να υποστηρίξει τον Κυριάκο. Δεν εκτέθηκαν, δεν θα εκτεθώ. Δεν μου οφείλουν, δεν τους οφείλω. Καθαροί λογαριασμοί. Επομένως αν εκλεγώ, τα πρόσωπα που θα επιλέξω θα φέρουν τη σφραγίδα της αξιοκρατίας.
- Κάπως έτσι προσαράξαμε στο «λιμάνι» των αλλαγών στη Δημόσια Διοίκηση. Δηλαδή στις καθαρίστριες. Δηλαδή ο εκσυγχρονισμός αρχίζει και τελειώνει με την εκδίωξη μερικών εκατοντάδων που σφουγγαρίζουν τα πατώματα και ξεσκονίζουν τα γραφεία!
Κι εγώ στη θέση σου έτσι θα το έβλεπα. Αυτό έμεινε. Αυτό διαδόθηκε. Πλάνη. Οι αλλαγές ήταν μεγάλες. Ανάμεσά τους και οι μηχανισμοί αξιολόγησης του προσωπικού.
- Ομως τελικά η μισθολογική κατάσταση των δημοσίων υπαλλήλων έμεινε στα χαρτιά.
Οχι σε όλους. Μόνο σε υπαλλήλους των προνομιακών υπουργείων. Οπως του υπουργείου Οικονομικών. Που καλύπτονται από την ομπρέλα του εκάστοτε υπουργού.
- Πόσοι οι προνομιούχοι;
Κάπου 60.000. Ανάμεσά τους και οι υπάλληλοι της Βουλής, Αλλά στο σύνολο αυτοί είναι ελάχιστοι.
- Επομένως η μεταρρύθμιση έμεινε στα χαρτιά.
Οι μεταρρυθμίσεις είναι όρος ύπαρξής μου. Και όρος, βασικός όρος, εξόδου της χώρας από την κρίση.

Η Ντόρα και η παντόφλα

Και άρχισε να εξηγεί. Συγκροτημένος. Με νούμερα. Οπως, λόγου χάρη, ότι ναι μεν ο Βενιζέλος με το PSI κούρεψε αρκετά από τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά μην ξεχνάμε ότι από τον κρατικό κορβανά έχουν διοχετευτεί περίπου 60 δισ. ευρώ στα άδεια ασφαλιστικά ταμεία. Και συνέχισε. Ακάθεκτος. Για την Κεντροδεξιά. Οτι δεν θα συμμαχήσει με τον Τσίπρα: «Δεν είμαστε κορόιδα να βάζουμε πλάτη στα δύσκολα κι αυτός να σφυρίζει αδιάφορα και να κάνει τα τρελά του». Και ότι η δική του πολιτική, κόντρα στον δεξιό λαϊκισμό, θα είναι «λιγότερο κράτος, περισσότερες ιδιωτικές επενδύσεις»!

- Εννοείς πελάτες. Αφού είναι γνωστό ότι η χώρα πάσχει ανυπόφορα από κρατικοδίαιτο καπιταλισμό. Δηλαδή πελάτες με θαλασσοδάνεια. Ολοι να αρμέξουν από μια σάπια αγελάδα.
Κάθε άλλο. Εννοώ αντικειμενικά κριτήρια. Εννοώ άνοιγμα των αγορών. Για παράδειγμα, είναι ή δεν είναι επένδυση η ανάθεση των περιφερειακών αεροδρομίων στη Fraport;
- Είναι!
Η κατάσταση άρχιζε να θυμίζει συνηθισμένη τηλεοπτική εκπομπή. Η κατάλληλη στιγμή για αλλαγή. Για την επιστροφή στην ερώτηση: «Μα επιτέλους, ποιος είναι αυτός ο Κυριάκος;».
- Ξέρεις, κι εγώ μεγάλωσα με μια μεγαλύτερη σε ηλικία αδελφή. Και όλοι οι φίλοι μου που μεγάλωσαν έτσι θυμούνται να τρώνε παντόφλες, σφαλιάρες, περιφρόνηση, χλευασμό και υποταγή.
Ναι, αλλά ξεχνάς ότι η Ντόρα είναι 15 χρόνια μεγαλύτερη από εμένα. Η διαφορά χαοτική. Οταν εκείνη ήταν 20 εγώ ήμουν μόλις πέντε, νιάνιαρο.
- Και οι άλλες δύο αδελφές;
Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα ανάμεσα σε πολλές γυναίκες.
- Αυτό δεν σε έκανε γκέι. Ποια ταινία είδες τελευταία;
Το «Spectre» με τον Τζέιμς Μποντ. Σε διαβάζω. Νομίζω έγραψες συμπαθητικά.
- Δεν θα έλεγα ότι είναι από τις καλύτερές του.
Ούτε κι εγώ.
- Και το «Star Wars»;
Οπωσδήποτε θα πάω να το δω. Τα τρία επεισόδια με το πρίκουελ δεν μου άρεσαν καθόλου. Προτιμώ το παλιό.
- Κι εδώ συμφωνώ. Το επιμύθιο το φιλοσοφικό είναι ότι το κακό προέρχεται από το καλό. Κάθε φωτεινή πλευρά διαθέτει και τη σκοτεινή της εκδοχή. Η δική σου;
Μερικά δευτερόλεπτα σιωπής.
- Ας πούμε κάποιο σεξουαλικό βίτσιο. Ας πούμε ότι μερικές φορές εύχεσαι να εξαφανιστούν όλοι οι αντίπαλοί σου!
Να σου πω την αλήθεια, πάντα πίστευα -και εξακολουθώ να πιστεύω- στις καλές προθέσεις όλων των ανθρώπων. Αρνούμαι να συμφωνήσω με τον Λεβιάθαν του Χομπς που πιστεύει ότι κάθε άνθρωπος θέλει να κατασπαράξει τον συνάνθρωπό του. Ο ουμανισμός είναι οδηγός μου. Και ας με λένε αφελή. Πιστεύω στον Ανθρωπο. Πιστεύω στις αστείρευτες δυνατότητες του Ελληνα. Πιστεύω σε μια χώρα παραγωγική, δημιουργική και ανθρωπιστική. Το πιστεύω ακράδαντα. Και είμαι μαχητής. Και μια μέρα θα συντελεστεί αυτό το θαύμα. Και από το Dark Side θα μεταφερθούμε στο Bright Side του φεγγαριού.

Μπαγάσα, καλύτερο φινάλε απ’ αυτό δεν το περίμενα. «Αντε», του είπα. «Είσαι η τελευταία μεγάλη ελπίδα της Νέας Δημοκρατίας». Οπως πάντα στοιχηματίζω στον μοναχικό. Οπως λέει και τίτλος παλιάς αμερικανικής ταινίας, «Lonely are the brave»!