Ο Χρήστος Λούλης περιέγραψε τις αντιδράσεις μετά από παράσταση που συμμετείχε στο παρελθόν: Φεύγανε και βρίζανε

Με αφορμή τη συμμετοχή του στην παράσταση «Cleansed» από τον Δημήτρη Καραντζά, ο Χρήστος Λούλης μίλησε για μια από τις πιο καταλυτικές εμπειρίες της καριέρας του, τη συνάντησή του με το ίδιο έργο το 2001, όταν, ως νεαρός ηθοποιός τότε, συμμετείχε στην παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή. Ο Χρήστος Λούλης περιέγραψε πώς η πρώτη ερμηνευτική επαφή του με τον κόσμο της συγγραφέως, Σάρα Κέιν λειτούργησε σαν μια καταιγιστική διαδικασία ενηλικίωσης, τόσο καλλιτεχνικά, όσο και ψυχικά. Όπως είπε, η παράσταση είχε προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, καθώς ήταν αρκετά προχωρημένη για την εποχή. 

Ανατρέχοντας σε εκείνη την περίοδο, ο ηθοποιός εξήγησε στην εκπομπή «Στούντιο 4», πόσο βίαια τον άγγιξε ο μηχανισμός του έρωτα και της απώλειας όπως αποτυπώνεται στο έργο: «Νιώθεις να αδειάζεις, να γίνεσαι μηδέν, τίποτα. Όλοι έχουμε περάσει μια ερωτική απογοήτευση που σου κόβει το φως από μπροστά σου. Στον έρωτα και ειδικά όταν υπάρχει προδοσία, τα παζάρια των ανθρώπων είναι αδυσώπητα. Οι τιμωρίες είναι αδυσώπητες. Όταν δίνεις μια υπόσχεση σε έναν άνθρωπο που αγαπάς και δεν την τηρείς, δεν μπορείς ούτε τον εαυτό σου να δεις στον καθρέφτη και για τον άλλον παύεις να υπάρχεις. Μιλάς και δεν σε ακούει. Είναι σαν να μην έχεις γλώσσα».

Δείτε το βίντεο
Για τον Χρήστο Λούλη, η εμπειρία του 2001 λειτούργησε ως ένα πέρασμα μέσα από «μια στενή, σκοτεινή αλλά ουσιαστική σήραγγα», που τον μετέτρεψε σε έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο. «Ήταν σαν να βγήκα από την παράσταση γεννημένος αλλιώς. Αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Η τραυματική και η αναζωογονητική πλευρά έχουν μια τρομερή ισορροπία ανάμεσα στον πόνο και την ευχαρίστηση. Στον πόνο υπάρχει μια περίεργη ευχαρίστηση, γιατί νιώθεις ότι κάνεις κάτι που μετράει και αξίζει, με την προσδοκία ότι κάποια στιγμή θα περάσει. Υπήρχε μεγάλος πόνος, μεγάλη ταλαιπωρία, μια καταβύθιση στα τρίσβαθα αυτών που κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Αλλά άνοιγαν και πολλά παράθυρα στο μυαλό μου. Κάθε εβδομάδα ένιωθα ότι μεγαλώνω δέκα χρόνια», εξήγησε.

Επιστρέφοντας τώρα στο ίδιο έργο, ο ηθοποιός δηλώνει ότι ανεβαίνει στη σκηνή ως εντελώς διαφορετικός άνθρωπος: «Είμαι άλλος. Μεγαλύτερος, πατέρας, και σε μια άλλη εποχή. Σήμερα στο θέατρο οι άνθρωποι έχουν βάλει ένα στοίχημα, να κάνουμε ουσιαστικό θέατρο με όρους χαράς, όχι καταπίεσης. Όχι όπως παλιά, που πιστεύαμε ότι πρέπει να κόψεις τις φλέβες σου για να βγεις στη σκηνή. Θέλουμε με χαρά να βάλουμε τον εαυτό μας στη μέγγενη του έργου και από αυτό το σφίξιμο να βγει ένα διαμαντάκι, δικό μας».

Ο Χρήστος Λούλης αναφέρθηκε και στην πρώτη, εκρηκτική αντίδραση του κοινού το 2001: «Φεύγανε και βρίζανε. Δεν τους ένοιαζε αν κάνουν φασαρία. Λέγανε "ντροπή σας", "τι απρέπειες είναι αυτές;". Κι εγώ, μικρός τότε, είχα φοβηθεί. Αλλά, κάπου μέσα μου, μ’ άρεσε. Ήταν ένας παράξενος, αντίστροφος ναρκισσισμός. Λέγαμε ότι αν δεν φύγουν σήμερα δέκα άτομα από την παράσταση, κάτι δεν κάνουμε καλά».