Φαλελάκης για Χατζησάββα: Το να μην μπορείς να πάρεις το σώμα του ανθρώπου με τον οποίον έζησες 25 χρόνια είναι ο μεγαλύτερος εξευτελισμός

Στον θάνατο του Μηνά Χατζησάββα αναφέρθηκε ο Κώστας Φαλελάκης. Ο ηθοποιός τόνισε πως το γεγονός ότι δεν μπορούσε να παραλάβει τη σορό του επί 25 χρόνια συντρόφου του, που έφυγε από τη ζωή το 2015, ήταν ο μεγαλύτερος εξευτελισμός που έχει βιώσει.

Όπως είπε, ένιωσε «σκουπίδι της κοινωνίας», «ποντικός». Διευκρίνισε επίσης ότι ήταν μονόδρομος για εκείνον το να μιλήσει δημόσια για τα εμπόδια που συνάντησε σχετικά με διαδικαστικά θέματα, ώστε να επισπευσθεί η κατοχύρωση του δικαιώματος των ομόφυλων ζευγαριών να υπογράψουν σύμφωνα συμβίωσης.

Ο Κώστας Φαλελάκης ήταν καλεσμένος στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον», την Πέμπτη 16 Οκτωβρίου και θυμούμενος τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μετά την απώλεια του Μηνά Χατζησάββα, σημείωσε: «Ήταν μονόδρομος. Όταν δεν μπορείς να πάρεις το σώμα του ανθρώπου με τον οποίον έζησες 25 χρόνια μαζί, δεν υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός. Αισθάνθηκα σκουπίδι της κοινωνίας, ποντικός. Θα φαινόμαστε, διεκδικούμε αυτό που μας ανήκει. Αυτό είχε ένα αντίκτυπο, τον οποίο δεν τον συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή με ξεπέρασε το ίδιο το γεγονός. Αργότερα κατάλαβα ότι έκανε και καλό σε κάποιους άλλους ανθρώπους. Έγινε ένα παράδειγμα».

Δείτε το βίντεο με τη συνέντευξη του ηθοποιού
Στην ίδια συνέντευξη ο Κώστας Φαλελάκης έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν και συγκεκριμένα στα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Ο ηθοποιός μεγάλωσε σε ένα χωριό στον κόλπο της Κισσάμου, όπου δεν είχε φτάσει ακόμα το ρεύμα, ενώ οι κάτοικοι δεν είχαν πρόσβαση σε νερό. Περιγράφοντας την παιδική του ηλικία, είπε: «Έχω μεγαλώσει σε μια απομονωμένη περιοχή, τελείως. Γεννήθηκα σε ένα χωριό που λέγεται Ραβδούχας, που είναι στον κόλπο της Κισσάμου απέναντι από το Καστέλι. Εκεί δεν είχε ούτε ρεύμα ούτε νερό, το νερό το φέρναμε από την πηγή σε πιθάρια».

Ο ηθοποιός εξήγησε ότι παρά τις πρακτικές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι του χωριού, ζούσαν ευτυχισμένοι. «Δεν μου άρεσε καθόλου όταν ήρθε τελικά το ρεύμα γιατί το κοίταζες και έβλεπες μετά αστράκια. Ήταν σαν να ζούσαμε σε έναν περασμένο αιώνα αλλά δεν με πείραζε γιατί δεν ήξερα τι υπάρχει μετά από αυτό. Μια κοινωνία που ζει σε ένα τέτοιο χωριό είναι πολύ ευτυχισμένη, αν δεν έχει επιρροές απ’ έξω», περιέγραψε.

«Γιατί εκεί μπήκε το δηλητήριο. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο, που πήγα στη διπλανή κωμόπολη, είχε και ρεύμα και αυτοκίνητα και δρόμους. Τα είχε όλα και κατάλαβα πόσο φτωχοί ήμασταν εμείς, όχι μόνο εγώ προσωπικά και η οικογένεια μου αλλά όλοι στο χωριό. Διαπίστωσα δηλαδή ότι ο μόνος που φορούσε μπαλωμένα ήμουν εγώ και αισθάνθηκα πολύ άσχημα», πρόσθεσε.

Τη δύσκολη οικονομική τους κατάσταση την αντιλήφθηκε όταν άρχισε να φοιτά στο Γυμνάσιο μιας κωμόπολης κοντά στο χωριό του. «Γιατί εκεί μπήκε το δηλητήριο. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο, που πήγα στη διπλανή κωμόπολη, είχε και ρεύμα και αυτοκίνητα και δρόμους. Τα είχε όλα και κατάλαβα πόσο φτωχοί ήμασταν εμείς, όχι μόνο εγώ προσωπικά και η οικογένεια μου αλλά όλοι στο χωριό. Διαπίστωσα δηλαδή ότι ο μόνος που φορούσε μπαλωμένα ήμουν εγώ και αισθάνθηκα πολύ άσχημα», κατέληξε.