Κωνσταντίνος Μπιμπής: Περί Οιδίποδα, μουσικής και άλλων δαιμονίων

Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής είναι πολύπλευρος, πολυπράγμων, πολυτάλαντος. Ολα τα έχει στο «πολύ». Μα περισσότερο απ’ όλα είναι βαθιά αφοσιωμένος στο θέατρο, από το οποίο κάνει μικρά διαλείμματα μόνο για να παίξει μουσική με την μπάντα του, τους Dalkance. Συναντιόμαστε ένα υπερβολικά ζεστό μεσημέρι -καύσωνας γαρ- για μια φιλική συζήτηση-συνέντευξη με αφορμή την παράσταση «Οιδίπους. Η ιστορία μιας μεταμόρφωσης: από το σκοτάδι στο φως», με έναν all star θίασο σε διασκευή-σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά, που έκανε πρεμιέρα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου τον Ιούλιο και συνεχίζει με μια μικρή περιοδεία σε καλοκαιρινά θέατρα της Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας. 

GALA: Πόσες φορές έχεις πάει στην Επίδαυρο;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΙΜΠΗΣ: Φέτος είναι η τέταρτη φορά. Ανήκω στους τυχερούς που βρισκόμαστε εκεί κάθε δύο τρία χρόνια.

G.: Κλισέ ερώτηση: πώς είναι να παίζεις σε αυτό το θέατρο;

Κ.ΜΠ.: Κι εγώ με κλισέ θα σου απαντήσω, αλλά και τα κλισέ υπάρχουν για κάποιον λόγο. Είναι το πιο όμορφο θέατρο του κόσμου. Από το πόσο φιλικό και φιλόξενο είναι απέναντι στον ηθοποιό μέχρι το πόσο μαγικό είναι για τον θεατή, είναι μια μεγάλη αγκαλιά κι ένα μεγάλο δώρο να βρίσκεσαι εκεί συχνά.

G.: Φέτος, λοιπόν, με το «Οιδίπους. Η ιστορία μιας μεταμόρφωσης: από το σκοτάδι στο φως», που είναι μια διασκευή δύο έργων σε ένα. Θα μου πεις λίγα λόγια για την παράσταση και τον ρόλο σου;

Κ.ΜΠ.: Είναι μια ιδιαίτερη διασκευή του Γιάννη Χουβαρδά, η οποία ναι μεν συνδυάζει το «Οιδίπους τύραννος» και το «Οιδίπους επί Κολωνώ», αλλά δεν είναι μια γραμμική αφήγηση. Η ιδιαιτερότητά της έγκειται στη σύνθεση των δύο έργων, γιατί ξεκινάει από το τέλος του «Οιδίποδα επί Κολωνώ», δηλαδή από το νεκροκρέβατο του Οιδίποδα, και όλη η ζωή του, έτσι όπως την έχουμε γνωρίσει μέσα από τα δύο έργα του Σοφοκλή, ειπώνεται σαν μέσα σε όνειρο, σαν μνήμες. Είναι λίγο δύσκολο να το περιγράψω, γιατί δεν λειτουργεί ακριβώς σαν flashback.

Είναι κάτι σαν την προσπάθεια της οικογένειάς του να βοηθήσει τον Οιδίποδα να θυμηθεί, να ξαναζήσει τη ζωή του, ώστε να του επιτραπεί από τον «θεό» η ανάληψή του προς τους ουρανούς, όπως τελειώνει και το «Επί Κολωνώ». Είναι πολύ ενδιαφέρον. Εγώ είμαι ο γιος του Οιδίποδα, ο Πολυνείκης, αλλά μέσα σε αυτή τη διασκευή γίνομαι και ο βοσκός που τον περιμάζεψε από το βουνό, ο αγγελιαφόρος, δηλαδή, στο «Οιδίπους Τύραννος».

G.: Εκτός από ιδιαίτερη διασκευή, έχει και έναν καταπληκτικό θίασο. Εχεις ξαναδουλέψει με κάποιους από τους συντελεστές;

Κ.ΜΠ.: Σχεδόν με όλους. Μόνο με τον Γιάννη Χουβαρδά δεν είχα ξανασυνεργαστεί. Είναι μια πολύ ωραία συνθήκη, πολύ ωραία δουλειά και, εντάξει, δεν ξέρω αν μπορώ να το πω γιατί συμπεριλαμβάνομαι στον θίασο, αλλά θα έλεγα ότι πρόκειται για την αφρόκρεμα του θεάτρου. Οχι με την έννοια της ελίτ, αλλά με την έννοια των ανθρώπων που έχουν αφοσιωθεί στο θέατρο.



G.: Πριν από λίγα χρόνια είχες πάρει το βραβείο Χορν για την ερμηνεία σου στο «Δέντρο του Οιδίποδα», σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη και τώρα παίζεις πάλι στον «Οιδίποδα». Κάνει κύκλους η ζωή;

Κ.ΜΠ.: Ναι, τρομερό. Το είχα πει και στον Γιάννη (σ.σ.: Χουβαρδά) όταν με πρωτοφώναξε. Και εκείνο το έργο ήταν επίσης μία σύνθεση των διαδρομών του Οιδίποδα.

G.: Είσαι πολυπράγμων. Και ηθοποιός και σκηνοθέτης και δραματουργός και μουσικός με δικό σου συγκρότημα, τους Dalkance. Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου να κάνει κάτι άλλο, μη καλλιτεχνικό;

Κ.ΜΠ.: Πλέον όχι. Είχα την τύχη αλλά και την ατυχία να μπω στο Θέατρο Τέχνης 18 χρόνων, να τελειώσω στα 21 και έκτοτε να δουλεύω συνεχώς στο θέατρο σε εξαντλητικούς, θα έλεγα, ρυθμούς. Με αποτέλεσμα να μην έχω σταθεί ποτέ στ’ αλήθεια να σκεφτώ αν θα μου άρεσε να κάνω κάτι άλλο.

G.: OK, κι άλλη κλισέ ερώτηση: ηθοποιός γιατί αποφάσισες να γίνεις;

Κ.ΜΠ.: Είχα φάει ένα mental breakdown στη Γ’ Λυκείου μετά από κάτι 17ωρα διαβάσματα που όλοι τραβάμε σε αυτό το άθλιο σύστημα εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο (σ.σ.: πέρασε στη Φιλοσοφική, στο ΕΚΠΑ) και ήταν η πρώτη φορά που ομολόγησα στον εαυτό μου αλλά και στους γονείς μου ότι αυτό θέλω να κάνω, δηλαδή υπήρχε μέσα μου.

G.: Επαιζες σε σχολικές παραστάσεις;

Κ.ΜΠ.: Η αλήθεια είναι ότι όχι, αλλά αγαπούσα πολύ το σινεμά. Το θέατρο δεν το πολυήξερα ως παιδί, δεν ήταν και οι γονείς μου ιδιαιτέρως θεατρόφιλοι, οπότε άρχισε να δημιουργείται μέσα μου η επιθυμία μέσα από τις ταινίες που έβλεπα. Και πώς να το ομολογήσεις τώρα αυτό;

G.: Τι ήταν αυτό που σε ενθουσίαζε; Το να υποδύεσαι άλλους ανθρώπους ή η λάμψη της μεγάλης οθόνης;

Κ.ΜΠ.: Ηταν αυτή η μαγεία τού να μπαίνεις για λίγο σε επινοημένους κόσμους και να τους ζεις. Ολο αυτό το όνειρο που σε βγάζει από την καθημερινότητα για μένα ήταν πάρα πολύ ελκυστικό και παραμένει.

G.: Είναι όνειρο και το θέατρο όμως;

Κ.ΜΠ.: Για μένα, πολύ περισσότερο και από το σινεμά. Στο θέατρο μπαίνεις στην παράσταση και για μιάμιση-δύο ώρες βιώνεις αυτή την εναλλακτική πραγματικότητα χωρίς διακοπές, χωρίς τεχνικά ζητήματα. Μπαίνεις σε έναν κόσμο που κάθε μέρα είναι διαφορετικός, γιατί δομείται από ανθρώπους και πάνω στη σκηνή και κάτω από τη σκηνή, και όλους μαζί σαν μια ομάδα, οπότε αυτό είναι για μένα μια εμπειρία ανυψωτική, μαγική, που δεν τη συναντάς στα γυρίσματα.



G.: Με την αναγνωρισιμότητα πώς τα πας;

Κ.ΜΠ.: Δεν έχω ιδιαίτερη. Και ευτυχώς, δηλαδή, γιατί βλέπω άλλους συναδέλφους που τη βιώνουν στην υπερβολή και κάποιες φορές αυτό γίνεται λίγο ενοχλητικό και παρεμβατικό. Εμένα όταν με πλησιάζουν το κάνουν σχεδόν συγκινημένοι για να μου διηγηθούν κάποιο περιστατικό από κάποια παράσταση, το οποίο είναι πάρα πολύ ωραίο και πολύ ουσιαστικό.

G.: Να υποθέσω ότι σου αρέσει να σου μιλάει ο κόσμος και μετά την παράσταση;

Κ.ΜΠ.: Ε ναι, πολύ, επειδή προσέχω πάρα πολύ τις δουλειές μου, οι οποίες κρύβουν πάντα από πίσω κάτι πολύ σημαντικό που θέλω εκείνη τη στιγμή να πω και να το ψάξω ψυχικά. Οπότε όταν τελειώνει η παράσταση έχω πολλή ανάγκη να βγω έξω και να δω αν αυτό που είπα το κατάλαβαν καταρχάς και κατά δεύτερον τι τους έκανε να σκεφτούν, τι ιστορία έχουν να πουν γι’ αυτό, έτσι ώστε να γυρίσει πάλι πίσω σε μένα και να καταλάβω κι εγώ καλύτερα αυτό που θέλω να πω.

G.: Οι Dalkance είναι το χόμπι σου, η εκτόνωσή σου, ένας ακόμα τρόπος έκφρασης;

Κ.ΜΠ.: Η μουσική και το τραγούδι είναι ο πρώτος καλλιτεχνικός τρόπος έκφρασης που είχα στη ζωή μου από πολύ νωρίς, δηλαδή από το Δημοτικό. Μου άρεσε να τραγουδάω στις χορωδίες και από το Γυμνάσιο άρχισα σιγά-σιγά να γρατζουνάω και λίγο την κιθάρα. Η πρώτη μου επαφή με τη σκηνή ήταν στο Λύκειο που είχα οργανώσει με τους φίλους-συμμαθητές μου μια συναυλία στο σχολείο. Είναι ένα πράγμα το οποίο συνεχώς με τροφοδοτεί, με ηρεμεί, με γαληνεύει, είναι ένα καταφύγιο για μένα. Τα live είναι τα πιο stress free πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου.

G.: Παίζετε δική σας μουσική ή διασκευές;

Κ.ΜΠ.: Με διασκευές ξεκινήσαμε, αλλά πέρυσι του Αγίου Βαλεντίνου είχαμε βγάλει ένα δικό μας τραγούδι, το «Not a Valentine», μια μπαλαντούλα στο στυλ μας με κλαρίνο μέσα, λίγο οριένταλ, και τώρα θα βγάλουμε ένα κομμάτι που λέγεται «Time after time», πιο καλοκαιρινό, πιο indie.

G.: Σκέφτεστε να βγάλετε και άλμπουμ;

Κ.ΜΠ.: Υπάρχει το υλικό, αλλά επειδή είμαστε όλοι working class heroes είναι πολύ δύσκολο να συντονιστούμε. (γελάει)

G.: Θα ήθελες να παίξεις σε μιούζικαλ;

Κ.ΜΠ.: Τρελαίνομαι. Τα «Φτηνά τσιγάρα» που κάναμε στη Λυρική ήταν το καλύτερό μου. Καταρχάς, σχεδόν σε όποια παράσταση και να παίξω, κάπως καταλήγω να τραγουδάω. Ακόμα και τώρα στον «Οιδίποδα», αν και δεν ήταν στο πλάνο, τραγουδάω συνέχεια. (γελάει) Οπου μπορώ να χώνομαι να τραγουδάω, το κάνω. Απλώς ο τρόπος που γίνεται το μιούζικαλ στην Ελλάδα δεν μου αρέσει. Δεν είμαστε δημιουργικοί.

Κοπιάρουμε λίγο τα ξένα και μοιάζουμε σαν φτωχοί συγγενείς. Ομως είμαστε μια χώρα με φοβερή παράδοση και στο τραγούδι και στο μουσικό θέατρο και στις επιθεωρήσεις παλιότερα. Εχουμε δηλαδή τρόπους και παραδόσεις πάνω στις οποίες μπορούμε να πατήσουμε και να δημιουργήσουμε μιούζικαλ. Εχω λοιπόν μια σκέψη να το κάνω στο μέλλον, αλλά δεν θα σου πω άλλα για να μη μας κλέψουν την ιδέα