O Ροντ Στιούαρτ στο Gala: «Κάθε ημέρα είναι ένα δώρο, άρπαξέ το και ζήσε!»

Ο σερ Ροντ Στιούαρτ δεν είναι απλώς ένας ζωντανός μύθος. Είναι ο «νεαρός» 80άρης που, παρά τα αμέτρητα χιλιόμετρα που έχει γράψει στα στούντιο και τη σκηνή, τις πωλήσεις δίσκων που ξεπερνούν τα 120 εκατομμύρια και τη ζωή στα άκρα που έχει ρουφήξει, συνεχίζει ασταμάτητος. Ο γερόλυκος της μουσικής με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή και το ακαταμάχητο στυλ που κερδίζει τις καρδιές του κοινού από το 1960 έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα για μία και μοναδική συναυλία που θα πραγματοποιηθεί στις 13 Δεκεμβρίου στo Telekom Center Athens, το Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ του Ολυμπιακού Σταδίου. Συνομιλήσαμε αποκλειστικά μαζί του, λίγο προτού απολαύσουμε τις γεμάτες πάθος ερμηνείες του ζωντανά στην Αθήνα.

GALA: Εχοντας γυρίσει τον πλανήτη με περιοδείες, πώς νιώθετε για την πρώτη σας εμφάνιση στην Ελλάδα;
ΡΟΝΤ ΣΤΙΟΎΑΡΤ: Φυσικά και ανυπομονώ - ποιος δεν θα το ήθελε άλλωστε; Είμαι λάτρης της Ιστορίας και στην Ελλάδα η Ιστορία υπάρχει παντού. Εχω παίξει σε όλο τον κόσμο, αλλά στα μέρη όπου η μουσική και η αρχαιότητα συναντώνται συμβαίνει κάτι μαγικό. Θα περάσουμε μια απίστευτη μουσική βραδιά.

G.: Τι περιμένετε από το ελληνικό κοινό;
Ρ.ΣΤ.: Πάθος. Αυτή είναι η λέξη που μου έρχεται. Οι Ελληνες νιώθουν τα πάντα πολύ: χαρά, πόνο, μουσική, αγάπη. Θα ήθελα λοιπόν το κοινό να τραγουδάει κάθε ρεφρέν σαν να απευθύνεται σε μένα. Πιστέψτε με, σκοπεύω να δώσω ό,τι έχω.

G.: Σας χαρακτηρίζουν «θρύλο». Πώς νιώθετε ως μέρος του παγκόσμιου μουσικού πανθέου;
Ρ.ΣΤ.: Το να με αποκαλούν «θρύλο» εξακολουθεί να είναι σουρεαλιστικό για κάποιον που δεν έμπαινε ποτέ σε καλούπια. Που ήταν ροκ από νοοτροπία, αλλά και από τις «εργοστασιακές ρυθμίσεις» του. Ομως, έχω ζήσει με τη μουσική για περισσότερο από μια ζωή, και αν αυτό με καθιστά θρύλο στα μάτια του κόσμου, τότε είμαι ευγνώμων. Εξακολουθώ να κάνω αυτό που αγαπώ και εξακολουθώ να το απολαμβάνω.

G.: Σε ποια ηλικία συνειδητοποιήσατε ότι έχετε καλή φωνή;
Ρ.ΣΤ.: Καλή; Δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ αυτή τη λέξη! Θα έλεγα ότι περίπου στα 19 μου συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να συγκινήσω τους άλλους με τη φωνή μου. Αυτό είχε μεγαλύτερη σημασία από το να ακούγεσαι τέλεια. Θα σου πω μια ιστορία: απ’ όταν ήμουν μικρός, 6 ή 7 ετών, κάναμε τεράστια οικογενειακά πάρτυ.
Οι γονείς μου, τα αδέρφια μου, όλοι είχαν καλές φωνές, όλοι μπορούσαν να τραγουδήσουν. Ετσι, ήμουν περιτριγυρισμένος από επίδοξους τραγουδιστές. Οταν ήμουν περίπου 17, άρχισαν να μου ζητούν να πιάσω την κιθάρα μου και να παίξω το ένα ή το άλλο κομμάτι του Γούντι Γκάθρι. Τότε άρχισα να σκέφτομαι ότι μάλλον πρέπει να έχω κάτι ιδιαίτερο.

G.: Από τα οκτώ παιδιά σας, έχει κληρονομήσει κάποιο το χάρισμά σας;
Ρ.ΣΤ.: Δεν υπήρξαν ποτέ «εκπαιδευμένες» φωνές μέσα στην οικογένειά μου, αλλά υπάρχει αυτό που αποκαλούμε «πάθος». Η κόρη μου Ρούμπι το έχει πιο έντονα στο DNA της.

G.: Εχετε αναφέρει παλιότερα ότι κάνατε διάφορες άλλες δουλειές προτού ξεκινήσει η καριέρα σας στη μουσική.
Ρ.ΣΤ.: Ναι, φυσικά! Για μια περίοδο μάλιστα έβγαζα χρήματα τοποθετώντας ταφόπλακες! Αυτή η δουλειά σε κάνει να εκτιμάς τη ζωή. Υπήρξα και ποδοσφαιριστής. Οταν με κάλεσε η μουσική, όμως, τελείωσαν όλα τα άλλα.

G.: Αληθεύει ότι ο Βρετανός τραγουδιστής της μπλουζ Λονγκ Τζον Μπάλντρι έπαιξε σημαντικό ρόλο στο ξεκίνημά σας;
Ρ.ΣΤ.: Αυτός ο άνθρωπος ήταν για εμένα τα πάντα. Απολύτως τα πάντα. Δεν με έκανε μόνο να ξεκινήσω... Με βρήκε μεθυσμένο να τραγουδάω παίζοντας φυσαρμόνικα στον σιδηροδρομικό σταθμό του Τουίκενχαμ, όπου είχα μόλις πάει για να δω τη συναυλία του. Με πλησίασε και μου είπε: «Νεαρέ, χρειάζομαι κάποιον να μου ανοίξει το σόου». Ημουν 16 ή 17 χρόνων, οπότε είπα: «Πρέπει να ρωτήσεις τη μαμά μου». Ετσι, ήρθε στο Λονδίνο να δει τη μητέρα μου με ένα μπουκέτο λουλούδια και εκείνη τον λάτρεψε.
Με την μπάντα του έπαιζαν σε όλα τα πανεπιστήμια τότε και η μητέρα μου του δήλωσε ότι μπορούσα να τον ακολουθήσω, «αρκεί να επιστρέφει στο σπίτι μέχρι τις 11». Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό όταν παίζαμε στο Πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ; Αλλά ήταν ένας τόσο ευγενικός, καλοσυνάτος κύριος, που την έπεισε. Τον αγαπούσε. Ολη η οικογένεια τον αγαπούσε.

G.: Ποιοι άλλοι μουσικοί σάς είχαν επηρεάσει στο ξεκίνημα;
Ρ.ΣΤ.: Σπουδαίοι μαύροι ερμηνευτές, όπως ο Σαμ Κουκ, η Μπίλι Χόλιντεϊ, ο Οτις Ρέντινγκ κ.ά.

G.: Θα μοιραστείτε μια πολύτιμη ανάμνηση από την πορεία σας;
Ρ.ΣΤ.: Beaulieu Jazz Festival, 1961. Ημουν 16 ετών. Ηταν η έμπνευση για το «Maggie May». Αυτό! Αλλα και το live μου μπροστά σε 3 εκατομμύρια ανθρώπους στην παραλία Κοπακαμπάνα στη Βραζιλία την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1994. Δύσκολo να περιγράψεις την ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα. Απλά εκπληκτικό!

G.: Πόσο εύκολα γράφετε στίχους στα τραγούδια σας;
Ρ.ΣΤ.: Μερικές φορές η μούσα είναι εκεί, μερικές φορές όχι. Πιστεύω πάντως ότι οι καλύτεροι στίχοι είναι γέννημα αλήθειας, όχι σκέψης. Μπορώ να γράψω στίχους παντού.
Μπορεί να βρίσκομαι σε μια πτήση ή στο WC ή απλώς να σηκώνομαι από το κρεβάτι. Αλλά οι στίχοι δεν μου έρχονται και τόσο εύκολα. Δεν είμαι στιχουργός από τη φύση μου. Διάβασα κάποια στιγμή για τον Εντ Σίραν ότι έγραφε τέσσερα τραγούδια μέσα σε μία ώρα. Καλή του τύχη! Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό.

G.: Εντοπίζετε μελλοντικούς θρύλους στις νεότερες μουσικές γενιές;
Ρ.ΣΤ.: Φυσικά. Δεν είναι στη φύση μου να απορρίπτω, ούτε πιστεύω ότι η δική μου γενιά τα έκανε όλα τέλεια και τώρα αντιμετωπίζουμε καλλιτεχνική ξηρασία. Μουσικοί όπως ο Τζορτζ Εζρα, ο Sombr και ο Χάρι Στάιλς είναι μοναδικά ταλέντα.

G.: Πώς κυλάει μια συνηθισμένη μέρα σας;
Ρ.ΣΤ.: Ξύπνημα, Starbucks, μετά προπόνηση και το απόγευμα θα ασχοληθώ με τα τρενάκια που έχω στο σπίτι μου. Αλλά αν βρίσκομαι σε κάποια περιοδεία για συναυλίες, θα περιηγηθώ για λίγο στην πόλη που με φιλοξενεί, μετά θα κάνω πρόβα για φωνητική προθέρμανση και, τέλος, θα διασκεδάσω στη συναυλία μαζί με το κοινό. Ζω με τη μουσική, απολαμβάνω τις live εμφανίσεις.

G.: Είπατε ότι έχετε τρενάκια στο σπίτι;
Ρ.ΣΤ.: Ναι, το δωμάτιο με το γήπεδο ποδοσφαίρου και τα μοντέλα σιδηροδρόμων είναι το αγαπημένο μου. Ειδικά με τα τρενάκια ασχολούμαι με τις ώρες. Εχω ένα μοντέλο με γραμμές μήκους γύρω στα 20 μέτρα. Εχω μεγαλώσει στο Λονδίνο και οι σιδηροδρομικές γραμμές και τα τρένα ήταν η θέα που είχα καθημερινά από το παράθυρό μου. Η ζωή μου είναι συνυφασμένη με αυτές τις εικόνες.

G.: Τι άλλο σας χαλαρώνει;
Ρ.ΣΤ.: Τα γέλια με την παρέα, οι Σέλτικς όταν κερδίζουν, τα οικογενειακά τραπέζια ή ένα στάδιο γεμάτο κόσμο που τραγουδάει πιο δυνατά από εμένα!

G.: Ποια στιγμή θα χαρακτηρίζατε την πιο δύσκολη της ζωής σας;
Ρ.ΣΤ.: Το 2000 έχασα τη φωνή μου μετά από μια δύσκολη χειρουργική επέμβαση θυρεοειδούς. Ηταν τρομακτικό. Χρειάστηκαν εννέα μήνες για να ισορροπήσω αρχικά μέσα μου. Παραλίγο να τα παρατήσω - σκέφτηκα να ξεκινήσω την κηπουρική. Αλλά βήμα-βήμα, ανάσα την ανάσα, τα κατάφερα. Η φωνή μου επανήλθε πιο δυνατή.

G.: Από τις προσωπικότητες που έχετε γνωρίσει, ποια σας έχει εντυπωσιάσει περισσότερο;
Ρ.ΣΤ.: Ο Φρανκ Σινάτρα. Κάποτε μου είπε: «Η τέχνη ενός σπουδαίου τραγουδιστή είναι η δύναμη των πνευμόνων του». Αλλαξε όλη μου την προσέγγιση στο τραγούδι. Μέχρι και σήμερα κάνω καθημερινά ασκήσεις αναπνοής χάρη σ’ εκείνον.

G.: Τι θυμάστε από την ημέρα που η βασίλισσα Ελισάβετ σάς έχρισε ιππότη το 2016;
Ρ.ΣΤ.: Πετούσα στα σύννεφα. Ευχόμουν μόνο να μπορούσαν η μητέρα και ο πατέρας μου να ήταν εκεί για να με δουν και να χαρούν.

G.: Τι σας τρομάζει στον σημερινό κόσμο;
Ρ.ΣΤ.: Ο Τραμπ και ο Πούτιν.

G.: Χρησιμοποιείτε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Ρ.ΣΤ.: Ναι, αλλά όχι με εμμονή. Μου αρέσει η επαφή με τους θαυμαστές, αλλά δεν συγκρίνεται με μια ζωντανή εμφάνιση και ποτέ δεν θα συγκριθεί.

G.: Τι σας λέει ο κόσμος όταν σας βλέπει από κοντά;
Ρ.ΣΤ.: Συνήθως ότι είμαι ψηλότερος από όσο περίμεναν. Και μετά, με ρωτούν για τα μαλλιά μου.

G.: Πόσος χρόνος χρειάζεται, λοιπόν, για να φτιάξετε τα μαλλιά σας;
Ρ.ΣΤ.: Δύο λεπτά! Κάποιοι με ρωτούν πώς να κάνουν το ίδιο look με το δικό μου κι εγώ τους απαντώ: «Πάρτε το πιστολάκι μαλλιών, βάλτε λίγο αφρό στα μαλλιά, στεγνώστε τα ανάποδα για να σταθούν, μετά βάλτε λίγο κερί και αυτό είναι όλο». Στο ξεκίνημά μου που δεν υπήρχε κερί, έκανα το styling με νερό και ζάχαρη.

G.: Στην αυτοβιογραφία σας αποκαλύψατε ότι η ζωή σας ήταν ροκ, αλκοόλ, ναρκωτικά και άφθονο σεξ.
Ρ.ΣΤ.: Μίλησα για πολλά, αποκαλύπτοντας αλήθειες για τη ζωή και την καριέρα μου. Εγραψα για την Τζάνις Τζόπλιν, για τις νύχτες με σεξ, για τις καταχρήσεις που κάναμε κάποτε. Οι αλήθειες αρέσουν πάντα. Το «Rod: The Autobiography» έγινε μπεστ σέλερ.

G.: Εχοντας ζήσει στα άκρα, ποιο είναι σήμερα το μότο σας;
Ρ.ΣΤ.: Συνέχισε να προχωράς. Συνέχισε να τραγουδάς. Να είσαι ευγνώμων. Κάθε ημέρα είναι ένα δώρο, άρπαξε την ευκαιρία - ζήσε!

G.: Θα δούμε κάποια ταινία για τη ζωή σας, όπως το «Bohemian Rhapsody» για τον Φρέντι Μέρκιουρι ή το «Rocket Man» για τον Ελτον Τζον;
Ρ.ΣΤ.: Προσεύχομαι να συμβεί κάποτε. Οι δύο γιοι μου θα μπορούσαν να παίξουν τον μικρότερο εαυτό μου. Εχουν κουρευτεί, αλλά πλέον οι περούκες κάνουν θαύματα.

G.: Πώς διαχειρίζεστε το πέρασμα του χρόνου;
Ρ.ΣΤ.: Τρέχοντάς τον. Αθλούμαι, τραγουδάω, ξυπνάω και είμαι ευγνώμων.