Roberto Bolle: Ο βασιλιάς του μπαλέτου εμπνέεται από τον Pierre Cardin

Ο Ρομπέρτο Μπόλε, étoile της Σκάλας του Μιλάνου, πρωταγωνιστής του American Ballet Theatre και με εμφανίσεις σε κορυφαία θέατρα του κόσμου, έρχεται στην Ελλάδα για μια μοναδική παράσταση. Το «Pierre Cardin: Ο Χορός του Γαλαξία» είναι ένα χορογραφικό υπερθέαμα που συνδυάζει στοιχεία από τον χορό, την επιστήμη αλλά και τη μόδα, περιλαμβάνοντας, εκτός από 3D ολογράμματα και εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, την επίδειξη της νέας συλλογής του οίκου Pierre Cardin και την τελετή βράβευσης των νικητών του «Pierre Cardin Young Design Award». Το περίφημο έργο έκανε πρεμιέρα στην Opera Garnier στο Παρίσι το 2021 και στις 4 Οκτωβρίου θα έχουμε την ευκαιρία να το δούμε ζωντανά στην Αθήνα, στο Christmas Theater, σε παραγωγή της Robin4Arts, σε μια βραδιά αφιερωμένη στους σκοπούς του ιδρύματος Ελληνική Δράση Αφρικής. Στο πλάι του Ρομπέρτο Μπόλε θα είναι η εξαίσια πρίμα μπαλαρίνα Τατιάνα Μέλνικ. Λίγο πριν τον απολαύσουμε ζωντανά, σπεύδουμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

Το πάθος του για τον χορό γεννήθηκε όταν ήταν ακόμα πολύ μικρός. «Η σωματική μου διάπλαση θα μπορούσε να με είχε οδηγήσει στον αθλητισμό ή στον κινηματογράφο, αλλά η κλίση μου στον χορό φάνηκε από νωρίς. Οταν ήμουν τριών ετών, έβλεπα μπαλέτο στην τηλεόραση και προσπαθούσα να αντιγράψω τους χορευτές. Οταν ήμουν πέντε, ζήτησα από τη μητέρα μου να με γράψει σε μαθήματα χορού κι εκείνη μου απάντησε να συνεχίσω την κολύμβηση και ότι αν εξακολουθούσα να θέλω να χορέψω την επόμενη χρονιά, θα με έγραφε. Την επόμενη χρονιά έκανα μπαλέτο», θυμάται.

«Ημουν ένα πειθαρχημένο παιδί, αλλά με πολλή ενέργεια. Πάντα είχα ένα πολύ ευέλικτο σώμα, μια κλίση στον αθλητισμό και μια έμφυτη επίγνωση του σώματος την οποία τώρα έμαθα να αποκαλώ “ιδιοδεκτικότητα”. Είναι ένα χάρισμα που πρέπει να καλλιεργείται, αλλιώς θα πάει χαμένο. Στη σχολή χορού συνειδητοποίησαν αμέσως ότι είχα κάτι το ξεχωριστό, αν και το ταλέντο ίσως να ήταν ακόμα κρυμμένο. Οταν ήμουν περίπου 14 ετών άρχισα να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να κάνω τον χορό επάγγελμά μου. Συνειδητοποίησα ότι η ζωή μου θα ξεκινούσε και θα τελείωνε με το μπαλέτο. Είχα καλούς δασκάλους από την αρχή και διάφορες πηγές έμπνευσης. Πρώτα και κύρια, ήταν ο Ρουντόλφ Νουρέγιεφ και η Κάρλα Φράτσι, όχι μόνο επειδή καθοδήγησαν ολόκληρες γενιές χορευτών, αλλά επειδή είχαν ένα όραμα: να φέρουν τον χορό κοντά στον κόσμο. Πολλά από αυτά που έχω επιτύχει σήμερα δεν θα μπορούσα να τα είχα κάνει, αν εκείνοι δεν είχαν προηγηθεί».

Για να διατηρεί αυτή την ευελιξία του σώματος που συχνά μοιάζει στα μάτια μας σαν κάτι υπερφυσικό, λέει: «Γυμνάζομαι έξι με επτά ώρες κάθε μέρα με μαθήματα, πρόβες, διατάσεις και μερικές φορές ασκήσεις στο γυμναστήριο. Δεν ακολουθώ κάποια συγκεκριμένη δίαιτα, όμως προσέχω ιδιαίτερα το τι τρώω. Δεν είναι θέμα θερμίδων, αλλά υγείας. Εχω σχεδόν αποκλείσει το κρέας, ειδικά το κόκκινο από τη διατροφή μου.

Τρώω ψάρι, λαχανικά, φρούτα και πολλούς σπόρους και αποξηραμένα φρούτα. Δεν έχω καπνίσει ποτέ και πίνω κρασί μόνο για μια πρόποση. Λατρεύω τη μαύρη σοκολάτα. Τρώω μικρά γεύματα ανάμεσα στις πρόβες και πίνω τουλάχιστον εφτά λίτρα νερό την ημέρα. Ωστόσο νιώθω τη φθορά, όπως όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται. Τα τελευταία χρόνια ακούω περισσότερο το σώμα μου και συνειδητοποιώ την ευθραυστότητα. Θα συνεχίσω να χορεύω για όσο αντέχω, αν μπορώ να διατηρήσω ένα επίπεδο που με ικανοποιεί, αν εξακολουθεί να με κάνει ευτυχισμένο».

Εχοντας κερδίσει τη διεθνή καταξίωση, σε αυτό το στάδιο της καριέρας του ομολογεί ότι απολαμβάνει την ωριμότητα που έχει κατακτήσει στη σκηνή, η οποία συμβαδίζει με την ωριμότητά του ως άνθρωπος. Στόχος του παραμένει η τελειότητα. «Ολοι οι χορευτές είναι αφοσιωμένοι στην επιδίωξη της τελειότητας. Εχουμε τον καθρέφτη ως σύμμαχο, μερικές φορές αγαπημένο, αν και πιο συχνά μισητό, όταν δεν μας δείχνει την εικόνα μας που έχουμε στο μυαλό μας. Είναι μια συνεχής προσπάθεια να συλλάβουμε αυτό που δεν μπορεί να συλληφθεί: την τελειότητα. Aυτή η επιθυμία, όμως, είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας που γίνεται μια νοητική συνήθεια, με ηθικές επιπτώσεις. Το να μην είσαι ικανοποιημένος και να μαθαίνεις να επιδιώκεις ένα καλύτερο ιδανικό για τον εαυτό σου σε κρατά ταπεινό. Εμείς οι χορευτές καταλαβαίνουμε ότι το σώμα αλλάζει από τα 20 μας. Μαθαίνουμε σε νεαρή ηλικία να συμβιβαζόμαστε με ένα όργανο που δεν είναι ποτέ το ίδιο, αλλά αλλάζει λόγω της ηλικίας, των τραυματισμών και των πόνων που μας συνοδεύουν κάθε πρωί και κάθε βράδυ, οι οποίοι είναι οι ουλές μας. Ποτέ δεν σκέφτομαι το σώμα μου ως αντικείμενο πόθου. Το σώμα μου είναι ένα όργανο τέχνης για μένα, σαν πινέλο για έναν ζωγράφο ή σαν βιολί για έναν μουσικό».

Εχει σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσει; «Φυσικά! Θυμάμαι δύο στιγμές. Η πρώτη ήταν αφού είχα ζήσει στο Μιλάνο για τρία χρόνια και ένιωθα μεγάλη νοσταλγία. Ετσι, παρακάλεσα τη μητέρα μου να με γράψει στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου στο Βέρτσελι, την πόλη μου, ώστε να έχω χρόνο να αξιολογήσω με την ηρεμία μου τι ήθελα να κάνω. Τελικά, ευτυχώς, ο χορός νίκησε. Η δεύτερη ήταν πριν από λίγα χρόνια, έπειτα από έναν σοβαρό τραυματισμό στην πλάτη. Ο κίνδυνος να μην μπορέσω να αναρρώσω ήταν πολύ υψηλός, αλλά τα έδωσα όλα και επέστρεψα νωρίτερα από το αναμενόμενο. Οι κριτικοί, που δεν γνώριζαν τι μου είχε συμβεί, έγραψαν ότι είχα φτάσει σε ένα νέο επίπεδο ωριμότητας. Ηταν αλήθεια».

Πόσο εύκολο είναι για έναν άνθρωπο που έχει μάθει να μιλάει με το σώμα του να εκφράζεται όπως οι υπόλοιποι; «Πολλοί άνθρωποι το βρίσκουν απελευθερωτικό να ανοιχτούν δημόσια, αλλά εγώ έχω συνηθίσει να ζω τα βαθύτερα συναισθήματά μου με έναν προσωπικό, ιδιωτικό τρόπο. Εχω συνηθίσει τη μοναξιά από τότε που ήμουν παιδί και την έχω αγαπήσει. Είμαι από εκείνα τα άτομα που κλαίνε μέσα τους και, σας διαβεβαιώνω, ο θόρυβος είναι ακόμα πιο δυνατός. Πέρα απ’ όλα αυτά, είμαι ένας άνθρωπος όπως πολλοί άλλοι, απίστευτα τεμπέλης και λάτρης των απλών πραγμάτων: δείπνο με φίλους, μια μέρα με την οικογένεια ή στη θάλασσα όποτε μπορώ. Διαβάζω πολύ και διαβάζω τα πάντα, αγαπώ τα ταξίδια και χαίρομαι που θα ξαναβρεθώ στην Ελλάδα».