Με τον φακό του Χρήστου Δηνόπουλου

Έχει μεγάλη αδυναμία στη μουσική, η οποία πέρα το ότι τον βοηθά να ονειρεύεται, αποτελεί και τη μεγαλύτερη πηγή έμπνευσής του. «Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα στη μέρα ακούγοντας μουσική θα κλείσω τα μάτια και θα δημιουργήσω συναισθήματα και εικόνες, τις οποίες στη συνέχεια θα αποτυπώσω μέσα από τον φακό».

Με τη φωτογραφία άρχισε να ασχολείται συστηματικά απο το 2009 και συνεχίζει να το κάνει μέχρι σήμερα. Πιθανόν το μικρόβιο το απέκτησε από τον παππού του, ο οποίος φωτογράφιζε συνεχώς από τα 35 του χρόνια και μετά, με μια αναλογική μηχανή agfa billy compur και εμφανίζοντας τις φωτογραφίες του σε έναν σκοτεινό θάλαμο που είχε στήσει σε ένα μικρό δωμάτιο του σπιτιού.


Ο Χρήστος, από την πλευρά του, ξεκίνησε τα πρώτα του κλικ με μια compact μηχανή και στη συνέχεια, έναν χρόνο μετά, προχώρησε στην αγορά μιας DSLR, αφού συνειδητοποίησε πως η φωτογραφία είναι πλέον γι’ αυτόν το μέσο έκφρασης για να εξωτερικεύει τον εσωτερικό του κόσμο. «Πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον ο άνθρωπος. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και γενικότερα να γνωρίζω νέο κόσμο. Αυτό με κάνει να θέλω να περιλαμβάνω τον άνθρωπο ή κάποιο ανθρώπινο στοιχείο μπροστά από τον φακό μου».


Βλέποντας κάποιος τις φωτογραφίες του, θα παρατηρήσει -στις περισσότερες τουλάχιστον- πως κρύβει ολόκληρο το πρόσωπο ή αφαιρεί ορισμένα από τα χαρακτηριστικά του. Ο βασικότερος λόγος που το κάνει αυτό είναι επειδή θέλει να αφαιρέσει την «ταυτότητα» του φωτογραφιζόμενου, ώστε ο θεατής να βάλει τη δική του στη θέση του και να ταυτιστεί με τη φωτογραφία. «Κάποιες άλλες φορές, πάλι, θα είναι γιατί θέλω να δημιουργήσω κάτι το σουρεαλιστικό».

Το είδος της φωτογραφίας που τον ελκύει περισσότερο είναι η conceptual φωτογραφία, καθώς μέσα από αυτή μπορεί να δημιουργεί εικόνες και με τον δικό του τρόπο να μεταδίδει στον θεατή μηνύματα. Όσο για τα προσεχή του σχέδια; Ένα από τα επόμενα πρότζεκτ του θα περιλαμβάνει τον άνθρωπο γυμνό μέσα στη φύση, προσπαθώντας να δείξει ότι πάντα θα είναι ένα κομμάτι της.