Θανάσης Τσεκούρας

Αποτελεί κοινή διαπίστωση πλέον ότι η πλειονότητα των δημοσίων διανοουμένων στη χώρα μας συμμετέχει στρατευμένα στο ιδιότυπο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που άρχισε να δημιουργείται από τις πρώτες εκλογές του 2015, διευρύνθηκε με το δημοψήφισμα και κορυφώθηκε στις πρόσφατες εκλογές με την άνοδο του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξουσία.

Για να μην παρεξηγηθούμε, την κύρια ευθύνη για τη δημιουργία και την άνθηση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου φέρει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα άνθη του κακού που φιλοξένησε στο πολιτικό του θερμοκήπιο: τον λαϊκισμό, τον διχασμό τού «εμείς κι αυτοί», τη συμπαράταξη με την ψεκασμένη Δεξιά του Καμμένου, την έλλειψη μέτρου και ικανότητας στη διακυβέρνηση της χώρας. Ολα αυτά όμως είναι μια άλλη συζήτηση...

Το πρόβλημα με την αντι-ΣΥΡΙΖΑ διανόηση είναι ότι πλέον, με την αλαζονεία του νικητή, επιθυμεί να στείλει στο περιθώριο όχι μόνο ό,τι έχει σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οτιδήποτε συνδέεται με την Αριστερά. Από την Ιστορία της έως τις ιδέες της. Σαν να ήρθε η ώρα να λυθούν λογαριασμοί που ήταν βαθιά κρυμμένοι στο υποσυνείδητο της Ιστορίας και έφτασε η στιγμή για το μεγάλο ξεκαθάρισμα.

Ο ένας ξαναγράφει την ιστορία του Εμφυλίου, ο άλλος θεωρεί περίπου φυσιολογικό το «κράτος των εθνικοφρόνων» και μας καλεί να ξεπεράσουμε το «κόμπλεξ με τα ξερονήσια».

Ο επόμενος μας εξηγεί ότι η χούντα πείραζε μόνο εκείνους που την πείραζαν. Κάποιοι ακραία εμμονικοί δεν δίστασαν να κατηγορήσουν το Πολυτεχνείο για την τραγωδία της Κύπρου επειδή ανέκοψε τη «φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη». Ο ενθουσιασμός για την ιστορική αναθεώρηση μοιάζει ατελείωτος - όπως και η βλακεία. Σταθερή επωδός ότι η Μεταπολίτευση έφερε την κρίση και τη χρεοκοπία.

Για να είμαστε ρεαλιστές, πάντοτε υπήρχαν αντίστοιχα «φρούτα» που υποστήριζαν ότι για όλες τις παθογένειες στη χώρα μας αυτή που ευθύνεται κυρίως είναι η Αριστερά. Ευτυχώς όμως η δραστηριότητά τους εξαντλούνταν στο περιθώριο, στους κύκλους της ακραίας και της λαϊκής Δεξιάς. Για πρώτη φορά σήμερα φαίνεται να επιδιώκουν την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία. Με όχημα την ανάπτυξη ενός αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου με τόσο ετερογενή, αντιφατικά και πολυσυλλεκτικά χαρακτηριστικά.

Αρκετοί, κυρίως οι πιο προσεκτικοί εκφραστές του ρεύματος του ιδεολογικού αναθεωρητισμού, εμφανίζονται ως φιλελεύθεροι. Κυρίως επειδή καταλαβαίνουν ότι αν έδειχναν το πραγματικό τους πρόσωπο, ως ιδεολόγοι της σύγχρονης Δεξιάς και Νεοδεξιάς, αυτομάτως θα περιόριζαν το ακροατήριό τους. Μια παρατήρηση μόνο: Πουθενά στον κόσμο ο πραγματικός φιλελευθερισμός δεν σήκωσε τη σημαία του «νόμου και της τάξης». Το κόμμα του «νόμου και της τάξης» και οι αντίστοιχοι ιδεολόγοι, παντού και πάντοτε, ήταν το κόμμα του συντηρητισμού.

Για λόγους μάρκετινγκ, λοιπόν, και οι δικοί μας νεοσυντηρητικοί μεταμφιέζονται σε φιλελεύθερους. Ομως, λίγο η ένταση, λίγο η καλή παρέα, απελευθερώνονται και βγάζουν από μέσα τους το αναπόφευκτο σύνδρομο του χωροφύλακα. Και θέλουν να στείλουν στο πυρ το εξώτερον τους κατά καιρούς αντιπάλους τους. Ζητώντας με αυταρχισμό και αλαζονεία τουλάχιστον την απόλυσή τους.