Παναγιώτης Μαρκίδης

Αν ρωτήσεις τον οδηγό ενός λεωφορείου θα σου πει ανόρεχτα “καμιά δεκαριά στάσεις”. Και για έναν διαβάτη είναι κάπου σαράντα λεπτά δρόμος. Σε άλλους πάλι, το Σάββατο στις 30 του Νοέμβρη, η απόσταση φαινόταν χαοτική...

Κάποιος είπε, πως για να παραμείνει στη θέση της η στέγη πρέπει να διατηρήσει την απόσταση από την πλατεία. Μου ακούστηκε χειρότερο και από τη σκοταδιστική, ρατσιστική και γεμάτη μίσος οχλαγωγία της Πλατείας. Ο ελιτισμός είναι η φυλακή του πνεύματος, αποκρίθηκε ο άλλος.

Αν ήσουν στη Στέγη την Παρασκευή και το Σάββατο θα άκουσες για ιδέες που αξίζει να μοιράζονται, για αχαρτογράφητα νερά, για τον φόβο μιας ολόκληρης κοινωνίας μπροστά στην αποτυχία, αν και όλοι μαζί έχουμε αποτύχει, όχι μια και δυο φορές τις τελευταίες δεκαετίες. Στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών φιλοξενήθηκε φέτος το TEDx της Αθήνας. Αν δεν έχει τύχει να ακούσεις γι' αυτό, googlαρέ το και θα μάθεις τα πάντα. Το φετινό διήμερο ήταν ή του ύψους ή του βάθους. Ομιλητές που είχαν πράγματα να μοιραστούν και καταχειροκροτήθηκαν και άλλοι που σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν άξιζε να τους αφιερώσεις τη μέρα σου.

Κάποιος έγραψε στο Twitter ότι προτιμά να δώσει τα 65 ευρώ της συμμετοχής σε σουβλάκια και άλλος έφυγε από τη Στέγη νωρίς, επιδεικτικά στραβωμένος, γιατί δεν του άρεσε το μεσημεριανό. Για κάποιους άλλους το TED και άλλα παρόμοια δεν είναι παρά ανούσιες, δημοσιοσχετίστικες συναθροίσεις καλοζωισμένων αστών. Ισως τελικά, δεν είναι μόνο ο έρωτας που λένε ότι περνά από το στομάχι...

Και μέσα σε όλα αυτά η απορία να επιμένει, συνεπικουρούμενη από παραφυάδες ερωτημάτων: Τελικά, πόσο απέχει η στέγη από την πλατεία; Και ποιος είναι εκείνος που πρέπει να κάνει περισσότερα βήματα για να μαζέψει την απόσταση; Και αν θέλει, μπορεί; Υπάρχει χώρος στη στέγη για κόσμο από την πλατεία; Το μυαλό δεν σταματά να πλάθει ιστορίες, να δημιουργεί συνδέσεις, να γεννά απορίες.

Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα βρίσκονταν εκείνοι οι θαρραλέοι που από τη στέγη θα σέρνονταν μέσα στη ζούγκλα με τα τρομακτικά ερπετά -όπως διηγήθηκε ο συγκλονιστικός Γιάννης Μπεχράκης- και θα φύτευαν μικροσκοπικά πρασινοκίτρινα μαργαριταρομεγάφωνα, σαν και τα παραμυθένια δημιουργήματα της γοητευτικής φαντασίας του Ευγένιου Τριβιζά, για να ακουστεί το μήνυμα στην πλατεία. Εστω, κάτι από τους ήχους της Στέγης, όπως η μαγευτική φωνή της Iyeoka Okoawo. Θα έχεις ακούσει, μάλλον, τι λένε για την επίδραση της μουσικής στα θηρία.

Δεν ξέρω αν είναι υποχρέωση. Πιστεύω απλά ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Οσοι από τη στέγη πραγματικά αναλογίζονται την απόσταση που τους χωρίζει με την πλατεία, πρέπει να κάνουν γρήγορα και αποφασιστικά βήματα προς τα εκεί. Μπας και σηκωθούμε όλοι μαζί λίγο ψηλότερα.