Παναγιώτης Μαρκίδης

Μπορεί ένα τσιτάτο, μια μόνο ατάκα να δώσει τροφή για σκέψη; Μακάρι να μπορεί! Πάντως, στους λίγους περίεργους, ενθουσιώδεις με τα τεχνολογικά πράγματα και τους κάμποσους εκπαιδευτικούς, δασκάλους στην πλειοψηφία τους, που μια καθημερινή αμέσως μετά το σχολείο μαζεύτηκαν στο Γκάζι, για να ακούσουν και να μάθουν τι γίνεται σήμερα στον κόσμο της εκπαίδευσης με σύμμαχο το ψηφιακό περιεχόμενο, το ερέθισμα δόθηκε.

Γιατί, παρεμπιπτόντως, ναι: Και δημόσιοι υπάλληλοι που αφιερώνουν τον προσωπικό τους χρόνο σε μη «υποχρεωτικές παραστάσεις» υπάρχουν και ελληνικά σχολεία –στην προκειμένη περίπτωση το Πειραματικό στη Σκουφά και άλλα τρία, ιδιωτικά- που ακολουθούν πρωτοποριακά εκπαιδευτικά προγράμματα, σύγχρονα με αυτά που εξελίσσονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δίνουν έτσι την ευκαιρία στους (τυχερούς από κάθε άποψη) μαθητές τους να ταξιδέψουν στον κόσμο της γνώσης, κρατώντας στα χέρια τους ένα κομμάτι της εξέλιξης που έχει να τους προσφέρει η βιομηχανία των υπολογιστών.

Η βαριά αυτή και τεράστια σε μεγέθη βιομηχανία έχει προφανώς δει στον χώρο της εκπαίδευσης ένα ανεξάντλητο πεδίο δράσης και -γιατί όχι- πολλαπλών ωφελειών, πέραν και των οικονομικών. Και ήταν παρούσα στην Αθήνα, δηλώνοντας το μεγάλο ενδιαφέρον της. Παρουσίασε, δε, εικόνες από τις τάξεις του αύριο, που όμως υπάρχουν ήδη, ακόμη και στην Ελλάδα των μνημονίων.

Φορέας του μηνύματος  ένας από τους λιγοστούς Ελληνες  εργαζόμενους στη μεγαλύτερη εταιρεία τεχνολογίας... Είναι τόσο λίγοι, ώστε η διεύθυνση του εταιρικού ηλεκτρονικού τους ταχυδρομείου απαντά στο μικρό τους όνομα, όπως εξήγησε. Ενας νέος επιστήμονας, με λαμπρό βιογραφικό, εντυπωσιακή προϋπηρεσία και εξέχουσα σήμερα θέση πανευρωπαϊκά στον τομέα της εκπαίδευσης. Πριν από την ομιλία του, ζητήθηκε να μην υπάρξουν φωτογραφίες και να μην αναφερθούμε ονομαστικά σε εκείνον. Οποιαδήποτε προσωπική αναφορά είναι ενάντια στην πολιτική της εταιρείας, καθώς η εκδήλωση δεν ήταν για τα media, μας είπαν. Το σεβαστήκαμε, αν και είναι μάλλον αδόκιμο και περίεργο, για να μην πω άκομψο, να αναφέρεσαι σε κάτι που κάποιος είπε, χωρίς να λες ποιος είναι αυτός...

Ας παρακάμψουμε όμως τους τύπους και ας επικεντρωθούμε στην ουσία: «Ολοι εμείς είμαστε ψηφιακοί μετανάστες, ενώ τα παιδιά είναι  ψηφιακοί ιθαγενείς», είπε ο σημαντικός καλεσμένος. Πραγματικά δεν ξέρω αν τα λόγια είναι αυθόρμητα δικά του ή κομμάτι μιας δοκιμασμένης και καλά προετοιμασμένης παρουσίασης. Ομως, το περιεχόμενό τους μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας.

Το τσιτάτο αφορούσε βεβαίως  στον ψηφιακό κόσμο. Εναν κόσμο ο οποίος δεν υπήρχε όταν εμείς ήμασταν παιδιά και προς τον οποίο πολλοί από εμάς –άλλοι νωρίτερα και άλλοι πιο αργά- αρχίσαμε να μεταναστεύουμε πριν από μερικά χρόνια μέσω του διαδικτύου, μολύνοντας τον πολύ γρήγορα με τις αναχρονιστικές ιδέες μας, τα πάθη μας, ξεπερασμένες αντιλήψεις και εμμονές. Η μετανάστευση είναι γραμμένη στο DNA κάθε έμβιου οργανισμού και είναι μέρος της εξελικτικής διαδικασίας. Το γράφουν, αν δεν κάνω λάθος και τα βιβλία του δημοτικού, ψηφιακά και μη.

Οσον αφορά στα παιδιά, αυτά είναι οι ιθαγενείς αυτού του νέου ψηφιακού κόσμου, καθώς γεννήθηκαν και γεννιούνται έχοντας ως δεδομένη την ύπαρξή του. Μαθητές, οι μικρότεροι από τους οποίους θα βρουν την πρώτη τους δουλειά κάπου στο 2035 και ίσως θα καταπιαστούν με επαγγέλματα και ειδικότητες που σήμερα όχι μόνο δεν υπάρχουν, αλλά ούτε καν μπορούμε να τα φανταστούμε. Γιατί η εξέλιξη είναι μια ασταμάτητη διαδικασία, όπως και η μετανάστευση των ειδών, προς κόσμους νέους, ελκυστικούς, γόνιμους και ελπιδοφόρους.