Παντελής Καψής

Αν θα κάνει κόμμα ο Αντώνης Σαμαρας αν και και πότε θα χτυπήσει ξανά ο Κώστας Καραμανλής ή αν ο Αλέξης Τσίπρας θα δημιουργήσει το νέο φορέα της κεντροαριστεράς. Η λύση για το μέλλον αναζητείται στο δοκιμασμένο πλην αποτυχημένο παρελθόν.

Από μόνη της φυσικά μια πολιτική κρίση δεν θα ήταν το τέλος του κόσμου. Εκδηλώνεται ωστόσο σε μια περίοδο όπου η Ελλάδα θα δοκιμαστεί σε πολλά μέτωπα. Προβλήματα χρόνων παίρνουν κρίσιμες διαστάσεις την ώρα που δείχνουμε απόλυτα ανέτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε.

Στην πρώτη γραμμή και χρονικά είναι η επαπειλούμενη κρίση με την Τουρκία. Καταλύτης, αν δεν βρεθεί τρόπος εκτόνωσης, θα είναι οι έρευνες που θέλει να κάνει η Ελλάδα σε διεθνή ύδατα για την πόντιση του καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης με την Κύπρο. Τι διαστάσεις θα πάρει δεν γνωρίζει κανείς. Εύκολα ωστόσο μπορεί να φανταστεί κανείς έξοδο πολεμικών σκαφών στο Αιγαίο και επιστροφή στα χρόνια της έντασης. Κι αυτό σε ένα περιβάλλον που δυσκολεύει. Ήδη η Τουρκία έχει προσεγγίσει τον Χαφτάρ στη Λιβύη ενώ το ίδιο επιχειρεί και με τον Σίσι στην Αίγυπτο. Με την Αίγυπτο μάλιστα έχουμε αποκτήσει και το καινούργιο αγκάθι της Μονής Σινά. Μας μένει το Ισραήλ το οποίο αυτή την περίοδο κινδυνεύει να βρεθεί σε διεθνή απομόνωση.

Πρωτοβουλίες της Τουρκίας σε συνεργασία με την Λιβύη ή την Αίγυπτο είτε για έρευνες είτε για χάραξη ΑΟΖ, θα μπορούσαν να φέρουν την Ελλάδα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Το τραγικό είναι πως θρυαλίδα για ένα τέτοιο ντόμινο μπορεί να είναι το καλώδιο όπου η ελληνική θέση είναι νομικά προβληματική. Αντί να επικρατεί σύνεση ωστόσο σύσσωμο το πολιτικό σύστημα αλλά και η κοινή γνώμη σπρώχνουν στην αντίθετη κατεύθυνση.

Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα που κι αυτό αρχίζει να παίρνει διαστάσεις κρίσης, είναι το δημογραφικό. Κάθε χρόνο πια κλείνουν σχολεία ενώ εδώ και αρκετά χρόνο μειώνεται σε απόλυτα νούμερα ο πληθυσμός της χώρας. Σύντομα θα αρχίσει να φαίνεται ο αντίκτυπος και στην οικονομία. Λιγότερος κόσμος στην εργασία σημαίνει χαμηλότερο ΑΕΠ και αδυναμία κάλυψης των μεγαλύτερων δαπανών που συνεπάγεται η αύξηση των ηλικιωμένων. Ήδη αδυνατούμε να χρηματοδοτήσουμε το κοινωνικό κράτος, σε λίγα χρόνια, αν δεν κινηθούμε τώρα, θα βρεθούμε μπροστά σε αδιέξοδο.

Λύσεις φυσικά υπάρχουν αλλά και σε αυτή την περίπτωση είμαστε αρνητικοί. Η απάντηση στη μείωση του εργατικού δυναμικού είναι η αύξηση της παραγωγικότητας. Η πλάστιγγα όμως μοιάζει να έχει γίνει οριστικά εναντίον των διαρθρωτικών αλλαγών που απαιτούνται. Τώρα το μείζον είναι ο 13ος μισθός στο δημόσιο. Όσο για το δημογραφικό μια λογική μεταναστευτική πολιτική θα έδινε ανάσα. Θα βοηθούσε μάλιστα στο να επικρατήσει η λογική της εξωστρέφειας, απαραίτητη για μια χώρα που θέλει να πετύχει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Σωστά σχεδιασμένο ένα τέτοιο άνοιγμα θα αποτελούσε σοβαρό αναπτυξιακό πλεονέκτημα. Αντ αυτού παρακολουθούμε τον αρμόδιο υπουργό να δίνει ρεσιτάλ ξενοφοβίας και να γίνεται η χώρα όμηρος της ψεκασμένης Ακροδεξιάς.

Γεωπολιτική και οικονομία ήταν ανέκαθεν οι δύο πυλώνες που καθόριζαν την ιστορία της χώρας. Επανειλημμένα στο παρελθόν βρεθήκαμε μπροστά σε ανυπέρβλητα προβλήματα και στους δύο αυτούς τομείς. Συνήθως πληρώνοντας δικά μας λάθη. Και επανειλημμένα τα ξεπεράσαμε με τη βοήθεια των ξένων. Αυτή τη φορά κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται.