Ματίνα Ηρειώτου

Τώρα τα πράγματα δεν εξελίσσονται κατ΄ευχήν. Παρά το παρατεταμένο lockdown τα κρούσματα καλπάζουν, οι διασωληνωμένοι έχουν φτάσει σε εφιαλτικούς αριθμούς και μια κωμόπολη έχει χαθεί αυτούς τους 13 μήνες της πανδημίας. Είναι σαφές ότι δεν φταίνε (μόνο) όσοι συνωστίζονται σε κορωνοπάρτι ή όσοι δεν χάνουν ευκαιρία να πάρουν τα βουνά και να βγουν στις παραλίες. Με λίγα λόγια, δεν μπορεί η ευθύνη της επιτυχίας να ανήκει στη μια πλευρά και της αποτυχίας στην άλλη.

Η συμπεριφορά μας στο πρώτο lockdown έδινε χρόνο στην κυβέρνηση να θωρακίσει το σύστημα υγείας, να μπορέσει ν' αντέξει και να δημιουργήσει εφεδρείες και επάρκειες. Αναρωτιέμαι (τώρα που ως ντόμινο τα νοσοκομεία μετατρέπονται σε covid only), ήταν ζητούμενο να έχουμε πολλαπλάσιες ΜΕΘ -που καλώς τις έχουμε εδώ που φτάσαμε; Ή μήπως η ενίσχυση των κλινικών για να παρέχεται τέτοια φροντίδα, ώστε να μην φτάνουν οι ασθενείς να έχουν ανάγκη εντατικής ήταν το κρίσιμο μέγεθος; Και αυτό σε ποιο βαθμό έγινε;

Κι από την άλλη: Είμαστε σε ένα ιδιότυπο lockdown από τον Νοέμβριο και κυνηγάμε ορόσημα: Ήταν τα Χριστούγεννα, μετά οι Απόκριες, τώρα το Πάσχα -αν και αυτό μάλλον το προσπεράσαμε ήδη και πάμε κατευθείαν στο καλοκαίρι.

Τα μέτρα «χαλαρώνουν», γίνονται «έξυπνα», στενεύουν, κονταίνουν, μακραίνουν- μαγαζιά ανοίγουν το πρωί, αλλά το βράδυ διαπιστώνεται ότι η επιδημιολογική επιβάρυνση είναι ραγδαία και μένουν κλειστά, και ανάθεμα, πραγματικά, αν υπάρχει ένας Έλληνας που να μπορεί να πει με βεβαιότητα τί ισχύει και τι δεν ισχύει σήμερα. Και αυτό είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης, που πρέπει να θυμάται ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».