Κώστας Κετσετζόγλου

Χρόνια έχουμε να δούμε την Εθνική μας τόσο εγκλωβισμένη και αυτό που προκάλεσε το σοκ είναι πως πέσαμε θύματα ομηρίας μέσα στην έδρα μας στην καλύτερη φάση της Εθνικής μας από το 2014 που με την, ουσιαστική, απόλυση του Φερνάντο Σάντος που δυο χρόνια μετά στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης, άρχισε η ελεύθερη πτώση που φρέναρε με Φαν Τσιπ και Πογιέτ και άρχισε να ανεβαίνει με τον Γιοβάνοβιτς και τους τρομερούς μικρούς που εμφανίζονταν ο ένας μετά το άλλον και ακόμη δεν έχουν ενταχθεί όλοι. Είναι μια πολύ καλή ομάδα η Δανία όμως δεν δικαιολογεί τόση μεγάλη διαφορά όσο αυτή που βιώσαμε το βράδυ της Δευτέρας όπου χωρίς τον Τζολάκη τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα κι ας φέρει μερίδιο ευθύνης για το τρίτο γκολ. Το σύννεφο στο οποίο είχαμε ανέβει μετά τον θρίαμβο μέσα στη Σκοτία και την επανέναρξη με την Λευκορωσία είχε τη βασική ευθύνη. Και εκεί πάνω ήταν όλοι. Προπονητής, παίκτες, φίλαθλοι, παράγοντες. Φάνηκε από όσο διαβάζαμε, ακούγαμε και… λέγαμε μέχρι να αρχίσει ο αγώνας, ακόμη και με την ανακοίνωση των εντεκάδων όπου με εξαίρεση τον Κουρμπέλη στη μόνη θέση που δεν έχουμε κάτι εξαιρετικό έπαιξαν όλοι οι εκλεκτοί του λαού. Τα πιο μεγάλα ταλέντα, η νέα γενιά που ήρθε και έρχεται μαζί με έναν παίκτη που πρόσφατα από την Λίβερπουλ πήρε μεταγραφή στη Ρόμα. Η εντεκάδα που όλοι ήθελαν.

Όταν γίνεται αλλαγή στο ημίχρονο ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής, που ακόμη δεν έχει ενηλικιωθεί, δεν χρειάζεται καν το 0-1 για να καταλάβεις ότι τίποτα δεν πάει καλά. Βέβαια αν είχες δει το πρώτο ημίχρονο μέσα σου ήξερες πως το σκορ ήταν κολακευτικό. Και τίποτα δεν μπόρεσε να πάει καλύτερα παρότι ανά διαστήματα υπήρξαν σημάδια ζωής. Το 0-3 βάσει εικόνας ήταν δίκαιο. Όσο κι αν μας σόκαρε. Πήραμε το μάθημα μας. Όλοι μα περισσότεροι αυτοί. Οι παικταράδες μας και ο πολύ καλός προπονητής μας. Γιατί έχουμε και παικταράδες και πολύ καλό προπονητή. Και αυτό είναι που μετράει. Και είμαι βέβαιος πως στο επόμενο σετ παιχνιδιών που είναι και τα δυσκολότερα του ομίλου θα το δείξουμε. Και πως πήραμε το μάθημα και το ότι η Εθνική Ελλάδος δεν είναι αυτή της Δευτέρας. Ήταν το τέλος των ψευδαισθήσεων. Με το σκληρό τρόπο, στο πιο ακατάλληλο παιχνίδι αλλά έγινε. Τίποτα όμως δεν μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο αυτής της γενιάς. Είναι η γενιά που θα μας πάει ξανά στις μεγάλες διοργανώσεις. ΜΟΝΙΜΑ. Τώρα στα δύσκολα πρέπει να την στηρίξουμε. Η πίστη σε κάτι αληθινό και όχι κατασκευασμένο στο μυαλό μας ή στα όνειρα μας δεν μπορεί να χαθεί. Να περάσει ο Σεπτέμβριος να σε ξαναδούμε…

Μετά από 24 ώρες πήραμε άλλη μια μεγάλη χαρά. Δεν κερδίσαμε κάτι όπως είπε ο Γιάννης. Άλλο ένα παιχνίδι. Να περάσουν οι μέρες να έρθει η Παρασκευή. Απόγευμα προς βράδυ για να μην διαμαρτύρεται κι ο Αταμάν. Άλλη μια μεγάλη νίκη. Άλλη μια τρομερή βραδιά και μάλιστα εκτός έδρας. Δεν θα είχε μεγάλη διαφορά αν παίζαμε στο Κάουνας. Μια ομάδα φανταστική με προπονητή έναν μύθο και με τον καλύτερο παίκτη του κόσμου. Μια Εθνική που επιτέλους έχει βρει τον τρόπο να εκμεταλλεύεται το υπερόπλο Γιάννη και σαν δημιουργό όταν όλοι οι αντίπαλοι πέφτουν με απόγνωση πάνω του και υπάρχουν οι κατάλληλοι παίκτες για να αξιοποιήσουν αυτές τις καταστάσεις. Χάρη σε έναν προπονητή που είναι δεδομένο πως θα κυριαρχήσει στην Ευρώπη τα επόμενα χρόνια. Είναι δεδομένο και σίγουρα δεν θα είναι τυχαίο. Κι ας τον περίμεναν στη γωνία κάποιοι για κάτι που καμία σχέση δεν έχει με την αξία του και την δουλειά του. Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα αυτή την εποχή για να κερδίσεις like και αποθέωση από το να πεις κάτι κατά του Ισραήλ. Έστω και διακριτικά. Ο Σπανουλης δεν επέλεξε αυτό τον εύκολο δρόμο. Δεν το έχει ανάγκη όπως άλλοι… βαρυσήμαντοι σχολιαστές και αναλυτές. Καθάρισε το Ισραήλ εκεί που είχε καθήκον και υποχρέωση. Μέσα στο γήπεδο με καθαρό και τίμιο παιχνίδι. Και το βράδυ της Τρίτης η ΟΜΑΔΑΡΑ που έφτιαξε έκανε άλλο ένα μεγάλο βήμα. Και το βράδυ της Παρασκευής ότι κι αν έχει γίνει καλό θα είναι μέχρι τότε κάποιοι να διαβάσουν και να ξαναδιαβάσουν και να εμπεδώσουν τα λόγια του Κώστα Παπανικολάου. Για προχθές, για σήμερα. Για αύριο. Έκανε ένα μεγάλο δώρο σε όσους μπορέσουν έστω και αργά να καταλάβουν. Είναι μεγάλη η περηφάνια να μας αντιπροσωπεύουν αυτά τα παιδιά. ΠΑΜΕ. Μέχρι το τέλος…