Γιώργος Δ. Ανδρέου

Θα  πλανηθούν οι πολίτες  αποκοιμισμένοι για μια ακόμα φορά  από τη  γλυκιά θανατηφόρο μέθη των ψεμάτων και των υποσχέσεων του λαϊκισμού για διορισμούς στο πολύπαθο δημόσιο, και μάλιστα  με τη δημιουργική λογιστική του καραγκιόζη και του Θανάση Βέγγου στη γνωστή Ελληνική ταινία (απαλλάσσομαι από το δημοσιοϋπαλληλικό μισθό 10.000 ιερέων, προσλαμβάνω 10.000 νέους, άρα μηδέν επιβάρυνση. Για τους πιστούς θα εξακολουθώ να πληρώνω τους ιερωμένους, με επιδότηση όμως.

Οι υπήκοοι ικανοποιούνται  από το  ότι δεν θα δίνω μισθό).  Ή θα  «γρηγορούν»   έχοντας προ οφθαλμών   τον εφιάλτη που βίωσαν και βιώνουν  στην  κρίση, μία από τις σοβαρές αιτίες της οποίας είναι αποδεδειγμένα  το πολλαπλώς διογκωμένο  δημόσιο; Θα εμπεδώσει κάποτε  η κοινωνία  αυτή τις συνέπειες  για την χώρα  των  ανεύθυνων αυτών  εξαγγελιών  και   της  επιστροφής  στις  αμαρτωλές πρακτικές του  παρελθόντος;  Θα αντιδράσει  ή θα τσιμπήσει πάλι  το παλιό, γνώριμο και δυστυχώς ακόμα ελκυστικό, δόλωμα του διορισμού; Αυτά τα  μεγάλα θέματα   ανέδειξε η  εβδομάδα που πέρασε. Εκκλησία και διορισμοί δια στόματος των προκαθημένων. Ο ορισμός της φαυλότητας. Αναδείχθηκε όμως ακόμα ένα θέμα,  φαινομενικά παράδοξο.

Η αγαστή  συμπόρευση του μέχρι πρότινος ενδόξου προέδρου των ταξιτζήδων,  αυτοπροσδιοριζόμενου ως «δεξιού, που  το λέει δυνατά», με τον Υπουργό Υποδομών,  πρώην Πασόκο και νυν  «αριστερό» Συριζαίο,  αλλά  και  το γνωστό από τις ατάκες του,  πολιτογραφημένο στο Σύριζα, (πρώην) στέλεχος των Ανελ.   Που πήγαν, άκουσον – άκουσον, μάρτυρες στο Δικαστήριο να  υποστηρίξουν τον Πρόεδρο. Παράδοξο,  εκ πρώτης όψεως όμως, γιατί κοιτώντας προσεκτικότερα  διαπιστώνουμε πως τα δύο θέματα αυτά συσχετίζονται άμεσα. Επιβεβαιώνουν τα νέα δεδομένα στον πολιτικό χάρτη της χώρας.  

Τις διαφοροποιημένες άρδην  διαχωριστικές γραμμές  της ελληνικής πολιτικής σκηνής (η λέξη «ιδεολογικές» αποφεύγεται  εσκεμμένα ως άνευ αντικειμένου, γιατί τα κριτήρια πολιτικού αυτοπροσδιορισμού , δεν σχετίζονται πλέον με  ιδεολογίες, αλλά μόνο με την εξουσία). Ο ακραιφνής δεξιός ηγέτης της ταρίφας, τσιράκι του Σαμαρά τον αποκαλούσαν μέχρι πρόσφατα, κινείται,  με άνεση μάλιστα,  στο ίδιο μήκος πολιτικού κύματος με τους πολλαπλών προσανατολισμών  ακροδεξιούς  Ανελίτες, αλλά και τους  Πασόκους που στοιχήθηκαν στο Σύριζα. Για να αποκρούσουν κάθε μορφής  εκσυγχρονισμό, και στη λειτουργία των Ταξί. Με σύνδεσμο τον  ακατάλυτο δεσμό της στενής σχέσης με την εξουσία. Η  συμπόρευση όμως αυτή  έχει και ιδεολογικό  υπόβαθρο. Κρατισμός, λαϊκισμός, δεξιόστροφος και αριστερόστροφος  και βέβαια εξουσιολαγνεία. Τρεις «ιδεολογικοί» άξονες που ενώνουν τους μέχρι πρότινος ετερόκλητους  «πολιτευόμενους».

Της  ελπίδας του μέλλοντος της χώρας. Σε αυτούς έδωσε, έξυπνα,  βήμα η πρώτη φορά αριστερά και από αυτούς ψαρεύει. Με δόλωμα  τους διορισμούς στο δημόσιο,  που προσδοκούν, για να τους πουλήσουν με τη σειρά τους στο πόπολο, με αντάλλαγμα ψήφους. Βαθύτατα εκσυγχρονιστική, προοδευτική και κυρίως αναπτυξιακή πολιτική. Τι λένε όμως για όλα αυτά, στον αντίποδα,  οι υγιείς δυνάμεις της αγοράς, του  ιδιωτικού αλλά και του δημόσιου τομέα; Αυτοί που δουλεύουν και προκόβουν αξιοκρατικά. Που τραβάνε το κάρο της χώρας, ειδικά στην κρίση.

Τα 3 περίπου εκατομμύρια  που  εργάζονται και  πληρώνουν φόρους και εισφορές για να   ζουν τα υπόλοιπα 7. Τα υποζύγια, οι χαμάληδες της κοινωνίας, που δεν έχουν   σχέση   με τους δημοσυντήρητους, δήθεν δεξιούς  και αριστερούς. Πώς υπομένουν αγόγγυστα  την φόρο – εισφορο - καταπόνησή τους  και δίνουν σε αυτό το κράτος χρήματα  για να τα διαθέσει στην εκτροφή   παρατρεχάμενων και  παρασίτων της εξουσίας; Γιατί όλοι αυτοί, οι επιχειρηματίες, οι αγρότες, οι ιδιωτικοί και  οι δημόσιοι υπάλληλοι  της καριέρας και των προσόντων, οι μικρομεσαίοι,  που δουλεύουν, παράγουν  και πληρώνουν, η μεσαία τάξη δηλαδή,  σφυρίζουν αδιάφοροι, πολιτικά  διασκορπισμένοι και αποδυναμωμένοι  σε χώρους  ετερόκλητους, μέχρι  και   γραφικούς ή ακόμα και στο ίδιο καλάθι με την  ανίερη συμμαχία που κυβερνά; Γιατί δεν εξανίστανται; Δεν βλέπουν τι γίνεται; Πως ανέχονται, απαθείς, να  διορίζονται καθημερινά και ρουσφετολογικά συμβασιούχοι και να ακούνε εξαγγελίες  διορισμών μονίμων  δημοσίων  υπαλλήλων, να επιβαρύνονται δηλαδή οι δημόσιες δαπάνες,  δήθεν «για την καταπολέμηση της ανεργίας», σε βάρος και με αφαίμαξή τους;

Τη στιγμή που  δεν  γίνεται  τίποτα  για την αναδιάρθρωση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους, που θα το κάνει παραγωγικό και σύγχρονο. Παρατηρούν  αδιάφοροι οι ενεργοί  πολίτες να τους αρπάζουν  τα χρήματα από τη τσέπη, με την ασύστολη φορολόγηση και να μην τα διαθέτουν,  όπως θάπρεπε,  σε παραγωγικές  υποδομές, έστω κρατικές, που  διευκολύνουν τις επενδύσεις και τη λειτουργία της παραγωγικής μηχανής, μήπως  μπορέσει, γιατί  μόνον έτσι μπορεί, να αρχίσει η πραγματική  ανάπτυξη στη χώρα. Έστω όμως και τώρα, την έσχατη ώρα,   υπό συνθήκες θρησκευτικής κατάνυξης, αφού πλησιάζουν  Χριστούγεννα,  ας αφουγκραστούν οι πολίτες της μεσαίας τάξης και ας ακούσουν   την  επίκαιρη, αν και πασχαλινή ρήση,   «Βλέπε ουν ψυχή μου μη τω ύπνω κατενεχθής, ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς ...». Από τον προφητικό ψαλμό της μεγάλης εβδομάδας, που προειδοποιεί, σε ανύποπτο χρόνο προς κάθε κατεύθυνση,  για τις ανεπίστρεπτες συνέπειες  της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης. Ήγγικεν, επιτέλους,  η  ώρα να  «ανανήψουν» δυναμικά.

Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος

ΜΟΤΟ: Γιατί όλοι αυτοί, οι επιχειρηματίες, οι αγρότες, οι ιδιωτικοί  και  οι δημόσιοι υπάλληλοι  της καριέρας και των προσόντων, οι μικρομεσαίοι,  που δουλεύουν, παράγουν  και πληρώνουν, η μεσαία τάξη  δηλαδή,  σφυρίζουν αδιάφοροι,  πολιτικά  διασκορπισμένοι και αποδυναμωμένοι  σε χώρους  ετερόκλητους, μέχρι  και   γραφικούς ή ακόμα και στο ίδιο καλάθι με την  ανίερη συμμαχία που κυβερνά;