Δημήτρης Παγαδάκης

Άλλωστε, η οικεία εορταστικότητα με τα στερεοτυπικά κάλαντα, τα ρεβεγιόν, τις γαλοπούλες και τα δώρα μπορεί να υπομείνει, σε περιστάσεις έκτακτης ανάγκης, το μούδιασμα της στέρησης κοινωνικότητας. Δεν είναι καινοφανής μια μικρή αναβολή των γιορτινών παραδόσεων έως ότου επανέλθει το κέφι, το χαμόγελό, η αισιοδοξία με διάχυτη ζωτικότητά στο  δημόσιο βίο.

Κάθε, όμως, πιεστική οπισθοχώρηση από περιορισμούς και κάθε ανυπόμονο σκόντο στις απαγορεύσεις θα σαμποτάρει τις μέχρι τώρα συλλογικές θυσίες. Χώρια που όποια αναίρεση, μεταστροφή ή παραίτηση από την προάσπιση της δημόσιας υγείας θα μοιάζει σαν να αφήνει τους λύκους ελεύθερους να κατασπαράξουν τα πρόβατα.

Αναγκαστικά, λοιπόν, δίχως άλλοθι, συγκαλύψεις και προσχήματα όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες οφείλουν να συμμορφωθούν στα προληπτικά μέτρα της πολιτείας για το περιορισμό της διασποράς του θανατηφόρου ιού. Το ίδιο ισχύει, ασφαλώς, και για τους, ανάμεσά τους, υποδειγματικά ευλαβείς θεοσεβούμενους. 

Όσων ,τέλος πάντων, εξ αυτών εκλαμβάνουν ότι οι εκδηλώσεις θρησκευτικής λατρείας δεν είναι πιο σημαντικές από την υγεία και  τη  ζωή. Εκείνων επίσης που θεωρούν ότι η εκκλησία, όχι σαν  ανθρώπινο χτίσμα αλλά ως θεοϊδρυτη οικοδομή, δεν έχει κανένα λόγο να ζηλεύει ή να ανταγωνίζεται τα «ανοικτά», εν μέσω πανδημίας, κομμωτήρια και νυχάδικα. 

Τέλος, όλων των πιστών που αποδέχονται ότι οι κληρικοί είναι ενάρετα πρότυπα πνευματικότητας, καρτερίας, παραμυθίας και ευσπλαχνίας, όχι παραδείγματα ανυπακοής και απειθαρχίας. Πόσο μάλλον συντεχνιακοί συνδικαλιστές που παζαρεύουν με την πολιτεία, διεκδικώντας πόσοι  πιστοί  ανά τετραγωνικό θα πρέπει να επισκέπτονται τις εκκλησιές στις συγκεκριμένες ζοφερές περιστάσεις

Σεβαστό, ότι η ακολουθία της θείας λειτουργίας έχει σωτηριολογική διάσταση. Ωστόσο στη δοξολογία για τον  Άγιο Δημήτριο στη Θεσσαλονίκη, στο τέλος Οκτωβρίου, οι συρρεύσαντες ορθόδοξοι φαίνεται να μην εξέλαβαν το αντίδωρο εν είδη αντί –Covid εμβολίου. Αντιθέτως , μάλλον. Δεδομένου, ότι η ανοησία δεν είναι θέλημα Θεού.

Επαινετός επίσης ο ισχυρισμός ότι οι ναοί είναι αποστειρωμένοι και απολυμασμένοι ως αντιμικροβιακοί κλωβοί, χάριν της Θείας πρόνοιας. Μονό που καλού-κακού χρησιμοποιούν ευσεβώς  πυρασφάλεια, διαθέτουν ευλογημένα συστήματα συναγερμού και, ορισμένοι, θεάρεστα αλεξικέραυνα προς αποτροπή άλλων δαιμονικών κινδύνων. 

Και βέβαια είναι αυτονόητο πως οι ιερείς, είναι τόσο ευάλωτοι όσο και  το ποίμνιο τους μια και δεν χαρίστηκε σε κανένα  ο ολέθριος κορονοϊός. «Εκοιμήθησαν» ο μητροπολίτης Λαγκαδά καθώς και ο Τρίκκης και Σταγών, νόσησαν αρκετοί ιεράρχες, ενώ νοσηλεύτηκε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Με το προκαθήμενο της Ιεράς Συνόδου να προτιμάει να μετράει πόντους χωρητικότητας των πιστών στις εκκλησίες, παρά να ζητάει δημοσίως όλοι οι ασθενείς να λάβουν παρόμοια με τη δική του ποιότητα νοσοκομειακής περίθαλψης.

Άγνωστος, ακόμη, παραμένει ο αριθμός των απλών παπάδων και των πολύ περισσότερων εκκλησιαζόμενων ενοριτών που βρέθηκαν θετικοί στο ιό ή αποβίωσαν. Προφανώς, διότι η ατομική προσευχή κατέληξε σύναξη για κάτι παραπάνω από μια «χούφτα πιστούς», καθώς ορισμένοι ζηλωτές ρασοφόροι άνοιξαν «ζούλα» τους ναούς.

Καθόλου άδικα επιβλήθηκε πρόστιμο σε εκκλησία στο Κορωπί. Με το Μητροπολίτης Μεσογαίας να διακινεί ανερυθρίαστα, πως αυτό θα καλυφτεί από το φιλόπτωχο ταμείο. Δηλαδή θα αφαιρεθούν μερίδες φαγητού από τους απόρους. Ενδεικτικό πώς προασπίζεται το δικαίωμα στη παρανομία έναντι της αλληλέγγυα, κοινωφελούς  παράδοσής της εκκλησίας.

Δεν είναι θέμα ηθικολογίας ούτε αντικληρικαλιστικής διάθεσης. Κάθε άλλο. Είναι κατεξοχήν ζήτημα ικανοποίησης των συλλογικών αναγκών και υπεράσπισης των, διόλου υπερβατικών, ελπίδων. Το ζητούμενο είναι αν αυτές εξυπηρετούνται, σε αυτή τη τραγική φάση, με συνωστισμό έως και 50 πιστών κατά τη τέλεση των εορταστικών λειτουργιών, με διπλό-τριπλό βάρδιες των χοροστατούντων ιερέων και, το χειρότερο, με την ευθύνη τήρησης των μέτρων από τις οικείες μητροπόλεις και τη αρχιεπισκοπή Αθηνών. 

Δεν μένει παρά να εισακουσθούν  οι προσευχές ώστε  να μη εξελιχτούν όλα σε γκροτέσκο μπάχαλο, με οδυνηρές συνέπειες. Γιατί, στο φινάλε δεν θα αποδοθεί σε κανένα το φταίξιμο, από τη στιγμή που σύσσωμη η καταβεβλημένη κοινωνία θα ψάλλει λυτρωτικά «Κύριε Ελέησον». Ώσπου να το βαρεθούν μέχρι και οι παπάδες.