Δημήτρης Δανίκας

Κανονικά και συγκριτικά θα έπρεπε να είχε γκρεμιστεί το σύμπαν των κυβερνητικών και άλλων κρατικών υπηρεσιών. Όπως Μαξίμου, αρχηγείο Αστυνομίας, Πυροσβεστικής, του Δήμου της περιοχής. Και μαζί με όλα αυτά κάμποσοι ηθικοί αυτουργοί θα έπρεπε με συνοπτικές διαδικασίες να είχαν εγκλωβιστεί πίσω από τα σίδερα της φυλακής εφ όρου ζωής!

Καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις δεν υιοθετώ. Απλώς η σύγκριση είναι καταλυτική. Τουτέστιν έπρεπε να περάσουν τέσσερα χρόνια για την δικαστική διερεύνηση ενός περιστατικού που ξεπερνάει και την πιο νοσηρή φαντασία. Τόσοι άνθρωποι, τόσα παιδιά, ακόμα και νήπια, μετατράπηκαν σε στάχτες και αποκαίδια. Ποιοι οι υπεύθυνοι; Ουδείς. Το πρωτοφανές κακούργημα θα καταλήξει στα όρια του πλημμελήματος. Δηλαδή «ανθρώπινα λάθη». Δηλαδή «ανθρώπινες παραλείψεις» Και δηλαδή «ανθρώπινες λάθος εκτιμήσεις».

Η ζωή ενός «ανώνυμου» αξίζει, περίπου όσο και μιας μύγας. Αυστηρές οι ποινές για εκείνους που κακοποιούν τετράποδα. Κλώτσησες γάτα; Μέσα. Εκαψες παιδιά και μωρά; Για να δούμε, μπα ο στρατηγός άνεμος φταίει!

Τις προάλλες κάποιο δικαστήριο αποφάσισε να αμολήσει ελεύθερες την μάνα και την γιαγιά που βασάνιζαν οκτάχρονο πλασματάκι σε τέτοιο σημείο και με τέτοια μανία που εκείνο το μικρό και απροστάτευτο να φωνάξει από οδύνη, απελπισία και άφθονο, ανείπωτο πόνο: «μαμά δεν αντέχω θα πεθάνω»!

Αφθονα ανάλογα περιστατικά. Απαράμιλλης δικαστικής «επιείκειας». Αποφάσεις να εκδίδονται αντιγράφοντας η μία την άλλη. Πλήθος περιστατικών από γυναικοκτονίες και βιασμούς μέχρι κακοποιήσεις παιδιών. Οι ένοχοι προς το παρόν ελεύθεροι κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Την ίδια στιγμή οι φοροφυγάδες έχουν στήσει τρικούβερτο γλέντι. Οι εκ συστήματος κακοπληρωτές και κοπανατζήδες κόκκινων δανείων διεκδικούν μια καλύτερη μεταχείριση. Και γενικώς οι καθημερινοί, οι απλοί και «ανώνυμοι» της κανονικότητας και του μόχθου πληρώνουν για όλα τα σπασμένα.

Οι αθώοι. Οι ταλαιπωρημένοι. Οι βασανισμένοι. Τα υποζύγια. Ολοι αυτοί οι «έσχατοι», οι «αόρατοι», οι σιωπηλοί, οι «ανύπαρκτοι». Όλα αυτά τα «μηδενικά» που πορεύονται με σκυμμένο το κεφάλι, με άδειες τις τσέπες, με τον φόβο και τον τρόμο για το Αύριο. Ολοι αυτοί που «κολυμπάνε» σε ωκεανούς ανασφάλειας. Ολες αυτές οι μαυρισμένες ψυχές.

Αυτά τα «παιδιά ενός κατώτερου θεού» που κανένα δικαστήριο δεν τους δίνει σημασία. Αυτοί που σηκώνουν όλα τα βάρη προς τον Γολγοθά. Αυτά τα πλάσματα χωρίς Αύριο, χωρίς ελπίδα, χωρίς τίποτα. Ολοι αυτοί οι κομπάρσοι μιας κοινωνίας που την αδικία την έχει μετατρέψει σε ύψιστη αξία. Κομπάρσοι ενός κόσμου που περπατάει με τα πόδια ψηλά και το κεφάλι κάτω.

Και επειδή η σιωπή των αμνών θα έχει, δεν μπορεί, ημερομηνία λήξης. Και επειδή τα όνειρα, δεν μπορεί, κάποτε θα πάρουν εκδίκηση. Γι αυτό μια σκηνή τους ταιριάζει. Οπου στον «Δικαστή» του Τζον Χιούστον, ο μακαρίτης ο Πολ Νιούμαν καβάλα πάνω σε κατάλευκο άτι και απέναντί του ένα αποκτηνωμένο, άπληστο πλήθος. Και όταν εκείνοι τον ρωτάνε με σαρκασμό και άπειρη χλεύη «ποιος είσαι ρε εσύ;», εκείνος με τα εξάσφαιρα στα δύο χέρια, πυροβολεί στον αέρα και με φωνή Αγγέλου εκδικητή σταλμένου από τον Υψιστο:

«Justice you sons of Bitches» H Δικαιοσύνη καθάρματα!