Δημήτρης Δανίκας

Αν φερ ειπείν ο Κυριάκος δίνει δέκα, τότε ο Τσίπρας προσφέρει εκατό. Και βάλε. Ενδιαμέσως ο Νίκος Ανδρουλάκης δίνει πενήντα. Μετριοπαθής αυτός. Λόγω σοσιαλδημοκρατίας. Να μην υπερβάλουμε σου λέει. Ενδιαμέσως ο Κυριάκος Βελόπουλος με σαράντα. Ο Κουτσούμπας διακόσια και πάει λέγοντας

Από που να πάρουν για να δώσουν; Από όλα. Να κόψουν φόρους στα τρόφιμα και στην ενέργεια. Να περιορίσουν τον ΕΝΦΙΑ. Κάπως έτσι. Και τα ταμεία; Α τα ταμεία. Τι είναι αυτό; Τρώγεται; Τι τα θέλουμε τα ταμεία; Ας είναι καλά τα δανεικά. Ας είναι καλά η πανδημία που ανάγκασε τις Βρυξέλες να δώσει πολλά. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.

Και συμβαίνει το εξής γνωστό και πάντα νεοελληνικό. Επιδοτήσεις, ελαφρύνσεις, ενισχύσεις. Πάρε να δώσεις. Μα εσύ δίνεις λίγα. Για πέσε κι άλλο. Με απλά λόγια διαιωνίζονται οι στρεβλώσεις. Και όταν έρθει ο λογαριασμός να δούμε ποιο κόμμα και ποιος πολιτικός θα τον σηκώσει, θα το μελετήσει και στη συνέχεια θα αναγκαστεί πάλι σκληρά μέτρα να λάβει. Το λένε «δημοσιονομική πειθαρχία». Ο «κακός Γερμανός» που λέγαμε. Εφυγε ο Μέρκελ ήρθε ο αριστερός. Η πολιτική πάντα ίδια

Ο ένας θα ρίχνει το μπαλάκι στο άλλο. Εχω μάλιστα την αμυδρά υποψία ότι η επιμονή του Τσίπρα για εκλογές εδώ και τώρα, οφείλεται ακριβώς στην έλευση του λογαριασμού τον οποίο θα διαχειριστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Σου λέει ο Αλέξης ο μεγάλος. Να γίνουν εκλογές, να βγει πάλι ο Κυριάκος, να παραμείνουμε εμείς στην αντιπολίτευση, να βαράμε εκ του ασφαλούς, να τον καταγγέλλουμε για κυνισμό και για κοινωνικό οικονομικό «βιασμό», να στενάζουν τα χαμηλά στρώματα και έτσι σε λίγα τέρμινα να ρίξουμε την κυβέρνηση και εμείς να αναλάβουμε την εξουσία

Μεθερμηνευόμενο σημαίνει, πάρε Κυριάκο μια δεύτερη τετραετία, λάβε μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας, στείλε τον κόσμο σε μια δεύτερη φάση φτωχοποίησης και έτσι στο τέλος κάτω από το βάρος της μαζικής αγανάκτησης και οργής, να επιστρέψουμε στην εξουσία και να παριστάνουμε τους αθώους. Δηλαδή εσύ θα πάρεις τα μέτρα κι εμείς θα πούμε στον κόσμο «παιδιά βρήκαμε καμένη γη, τι να κάνουμε, ας καταπιούμε κι αυτό το πικρό ποτήρι του νεοφιλελευθερισμού». Ες Αύριον τα σπουδαία. Πότε; Τότε!

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί θα συμβούν όλα αυτά τα άκρως δυσάρεστα και θλιβερά; Επειδή, επί της ουσίας, η Σωρρακώσταινα παραμένει στα ίδια. Όπως ας πούμε στις δικαστικές αποφάσεις. Η Τρόικα ζήτησε συντόμευση των αποφάσεων, το σύστημα ροχαλίζει και κοιμάται


Η παραγωγή παραμένει ως είχε. Η παραγωγικότητας το ίδιο. Ο χουλιγκανισμός στην επικαιρότητα όποτε συμβεί κάποιο μαχαίρωμα, κάποιο φονικό και κάποιο κουμπούρι να μπει στο γήπεδο. Ο νόμος της Θάτσερ, ξένος και εχθρικός. Οι μηχανισμοί του δημοσίου σκουριασμένοι και ξεπερασμένοι και γενικώς η Ελλάδα για λίγο ξαποσταίνει και ξανά προς τα δανεικά, τα χρέη, την επιτήρηση, την Τρόικα και την δημοσιονομική πειθαρχία τραβά

Μέχρι πότε; Ασε σου λένε. Οπου να ναι έρχεται καλοκαίρι. Οπου να ναι η Πανδημία θα περιοριστεί. Οπου να ναι τα μπάνια του λαού θα μας ευλογήσουν. Οπου να ναι ο τουρισμός θα καλπάσει. Και όπου να ναι η ακρίβεια θα ξεχαστεί. Μέχρι τον επόμενο χειμώνα έχει ο θεός. Βλέποντας και κάνοντας. Αμήν!