Δημήτρης Δανίκας

Σύμφωνα με τα στοιχεία, αποκλειστική καλλιτεχνική τροφή των περισσοτέρων Νεοελλήνων είναι η τηλεόραση. Απόδειξη ότι κάθε ευτελές πρόγραμμα καταλαμβάνει περίοπτη θέση στη λεγόμενη ζώνη «prime time». Και απόδειξη ότι κάθε ταινία με κάποιο βαθύτερο περιεχόμενο μεταδίδεται άγρια μεσάνυχτα. Για λίγους και εκλεκτούς.

Τι είναι ο καλλιτέχνης, σύμφωνα με την πρακτική όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα; Κάτι ασήμαντο. Κάποια ψώνια. Κάποιοι περίεργοι τύποι. Που τους έχουμε ανάγκη μόνο για να στολίζουν πινακοθήκες και σύγχρονα μουσεία. Και που τους θυμόμαστε έκαστο καλοκαίρι προκειμένου να γεμίζουν τα προγράμματα του Ηρωδείου και της Επιδαύρου.

Πώς αποδεικνύεται αυτό; Μα, από το γεγονός των φραγκοδίφραγκων που λαμβάνει ετησίως το υπουργείο Πολιτισμού από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μοναδική χρησιμότητα αυτού του υπουργείου ήταν η τοποθέτηση βαριών ονομάτων της πολιτικής προκειμένου να κάνουν καριέρα και να ωφεληθούν από τις δημόσιες σχέσεις με τα media. Με την εξαίρεση της Μελίνας Μερκούρη αλλά και του Θάνου Μικρούτσικου και της Λίνας Μενδώνη, όλοι οι άλλοι τουρίστες κανονικοί!

Εν τέλει, τι είναι όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες; Ψωνάρες και φοροφυγάδες. Σιγά τώρα που θα στεναχωρηθούμε επειδή λόγω κορωνοϊού τα μπουζούκια σιώπησαν, τα θέατρα έκλεισαν, οι κινηματογραφικές αίθουσες σφραγίστηκαν. Ούτε μισό δάκρυ. Να σηκώσουν από τις τράπεζες μερίδιο από τις καταθέσεις τους, προϊόν φοροδιαφυγής και μαύρου χρήματος.

Αν σε όλα αυτά. Δηλαδή στο διαχρονικό διαζύγιο των Νεοελλήνων με κάθε καλλιτεχνική και πολιτιστική δραστηριότητα. Δηλαδή στην επίσης διαχρονική περιφρόνηση όλων των κυβερνήσεων προς το υπουργείο Πολιτισμού. Δηλαδή στο διαπιστωμένο γεγονός ότι ο αριθμός των ενδιαφερομένων και πιστών της θεατρικής, μουσικής (συμφωνικής) δημιουργίας και των ιδιαίτερων κινηματογραφικών ταινιών είναι πάνω κάτω γύρω στους 50.000-60.000 νοματαίους.

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε ότι λόγω COVID-19, τα πρώτα πράγματα που πρυτανεύουν είναι η επιβίωση, τα φάρμακα, η νοσηλεία και η τροφή. Και τελευταία η τέχνη και ο πολιτισμός. Τότε ευκόλως αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος και το βάθος όλης αυτής της εξωφρενικής απαξίωσης προς κάθε εργαζόμενο καλλιτέχνη όλων των ειδών.

Ελα, μωρέ, σου λέει. Σιγά που θα κλάψω για όλους αυτούς. Με αυτή τη βολική βεβαιότητα πορεύεται η πλειοψηφία των πολιτών. Με αυτή τη βεβαιότητα καλλιεργείται μια ολότελα ψευδής πραγματικότητα. Και με αυτή τη βεβαιότητα κάθε καλλιτέχνης είναι περίπου κατηγορίας Αντώνη Ρέμου, ίσως Γιώργου Νταλάρα, ενδεχομένως Διονύση Σαββόπουλου.

Τα πραγματικά στοιχεία σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Εξαιρετικοί ηθοποιοί στο μεροκάματο των 700 ευρώ. Max! Και ούτε. Και μάλιστα χωρίς να πληρώνονται οι πρόβες. Μουσικοί, οι λεγόμενοι οργανοπαίκτες, να ξεροσταλιάζουν. Σκηνοθέτες, διευθυντές Φωτογραφίας και όλοι οι κλάδοι των τεχνικών χωρίς ίχνος προστασίας. Η ΑΕΠΙ να τους έχει γδάρει το κρανίο. Και, το ακόμα χειρότερο, εκατοντάδες συντελεστές τηλεοπτικών σειρών αλλά και παραγωγών να περιμένουν με τα πόδια στο τσιγκέλι πότε το τάδε ή το δείνα κανάλι θα καταδεχτεί να αποδώσει τις αμοιβές που είχαν συμφωνηθεί.

Ολοι αυτοί, καλλιτέχνες και τεχνικοί, εντελώς στα σκουπίδια πεταμένοι. Ολότελα κατασυκοφαντημένοι. Ολότελα απροστάτευτοι. Και ολότελα περιφρονημένοι. Οποιος ταυτίζει κάθε μουσικό με το ταμείο του Αντώνη Ρέμου και της Νατάσας Θεοδωρίδου είναι ασυγχώρητος βλάκας.

Οποιος πιστεύει ότι κάθε καλλιτέχνης έχει αποσπάσει άφθονο μαύρο χρήμα επιδιδόμενος στο σπορ της φοροδιαφυγής είναι εξίσου ασυγχώρητος βλάκας. Και όποιος πιστεύει ότι η οποιαδήποτε κοινωνία μπορεί να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον χωρίς πολιτισμό και τέχνη, αυτός είναι ο χειρότερος που λόγω αναλφαβητισμού αδυνατεί να καταλάβει ότι με αυτή την αντίληψη είναι σαν να διαπράττει έγκλημα κακουργηματικού χαρακτήρα.

Το τελικό, το πιο θλιβερό, μελαγχολικό, καταστροφικό συμπέρασμα μετά τον κορωνοϊό συμπυκνώνεται, εν Ελλάδι, σε τρεις μόνο λέξεις: Καλλιτέχνης; Να πεθάνεις!