Βασίλης Στεφανακίδης

Για όλους εμάς τους υπόλοιπους, όμως, δίνεται άλλη μία ευκαιρία να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε αν είναι αυτό το κράτος που ονειρευτήκαμε και πληρώνουμε φόρους για να εκσυγχρονιστεί και πότε θα αφήσει για πάντα πίσω τις παθογένειές του. Αν είναι αυτό το κράτος με τους υπεύθυνους ηγέτες, τους υπεύθυνους εργαζομένους και τους υπεύθυνους πολίτες που νοιάζονται πραγματικά για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους.

Να αναλογιστούμε αν η διαφάνεια, οι ενστάσεις και τα ένδικα μέσα που μετέρχονται οι προμηθεύτριες εταιρείες του Δημοσίου μπορούν να αποτελούν άλλοθι για δεκάδες ζωές που θυσιάστηκαν στον βωμό του ανευθυνο-υπεύθυνου συστήματος λειτουργίας που έχουμε δημιουργήσει.

Να αναλογιστούμε επιτέλους πώς αυτή η νοοτροπία του βολέματος στο Δημόσιο με κάθε πρόσφορο μέσο και στη συνέχεια με την προβολή μόνο απαιτήσεων, παραβλέποντας και τις υποχρεώσεις, αναπαράγει ένα σάπιο και άρρωστο μοντέλο κράτους.

Τώρα και εκ των υστέρων ακούμε να μας διαβεβαιώνουν ότι ως το τέλος του χρόνου θα ολοκληρωθεί το σύστημα τηλεδιοίκησης του σιδηροδρομικού δικτύου. Επρεπε όμως να θυσιαστούν όλα αυτά τα νέα παιδιά μας; Το 1966, μετά το ναυάγιο του πλοίου «Ηράκλειο» στη Φαλκονέρα, αποφασίστηκε να μην ταξιδεύουν τα πλοία με ευθύνη του καπετάνιου όταν υπάρχει απαγορευτικό καιρού. Επρεπε όμως να πνιγούν εκατοντάδες επιβάτες για να αποφασιστεί αυτό το απλό.

Στα Τέμπη έχουμε θρηνήσει εκατοντάδες τροχαία θύματα για να αποφασίσει το κράτος να εκσυγχρονίσει το οδικό δίκτυο. Το ίδιο και στο πέταλο του Μαλιακού. Στον Κηφισό έπρεπε να πνιγούν δεκάδες συνάνθρωποί μας για να αποφασίσει το κράτος να τον υπογειοποιήσει για να αποφεύγονται οι πλημμύρες και οι πνιγμοί. Στις πυρκαγιές έπρεπε να θρηνήσουμε πάνω από 100 νεκρούς για να πάρει η πολιτεία τα μέτρα της και να συντονιστούν οι αρμόδιες υπηρεσίες για να μην ξανακαούμε.

Μήπως τελικά σ’ αυτό τον τόπο δεν γίνεται τίποτα χωρίς να πληρωθεί με φόρο αίματος; Ολα εκ των υστέρων και αφού γίνει το κακό;

Ξέρω, ή μάλλον διαισθάνομαι, πως από τις επόμενες ημέρες θα ζήσουμε ένα τοξικό γαϊτανάκι απόδοσης ευθυνών από αυτόκλητους εισαγγελείς. Τα πολιτικά κόμματα ως τυμβωρύχοι θα επιχειρήσουν να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη από τις καταγγελίες τους. Πέραν όμως από τη θεμιτή κριτική, θα ακούσουμε άραγε εποικοδομητικές προτάσεις για να μην ξαναδούμε και ξαναζήσουμε τέτοιες τραγικές καταστάσεις; Πολύ αμφιβάλλω, γιατί απλούστατα η καταγγελία είναι το εύκολο. Η δημιουργική συνεισφορά στη βελτίωση του κράτους που μας αφορά όλους είναι το δύσκολο.

Και άραγε μπορεί κανείς από το πολιτικό μας προσωπικό να βγάλει την ουρά του απέξω; Δεν έχουν οι πάντες μερίδιο ευθύνης για το χάλι μας είτε γιατί κυβέρνησαν και δεν έκαναν τίποτα, είτε γιατί δεν κυβέρνησαν μεν άμεσα αλλά έμμεσα μέσω των ελεγχόμενων κομματικά συνδικάτων, με τις οπισθοδρομικές και ιδιοκτησιακές αντιλήψεις τους για τις επιχειρήσεις και υπηρεσίες στις οποίες εργάζονται;

Θυμάται μήπως κανείς κάποια απεργία στους σιδηροδρόμους που έγινε με αίτημα τη βελτίωση της ασφάλειας; Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι οικονομικά αιτήματα και αιτήματα προσλήψεων. Σε όλες τις επιχειρήσεις δημοσίου συμφέροντος, είτε αυτές αφορούν μεταφορές είτε ενέργεια είτε οτιδήποτε άλλο.
Ως ένδειξη επομένως του ελάχιστου σεβασμού στα θύματα και τις οικογένειες αυτής της εθνικής τραγωδίας, οφείλουμε όλοι να αναλάβουμε τη δέσμευση -και κυρίως τα κόμματα- πως δεν θα επιτρέψουμε να ξανασυμβεί άλλο τέτοιο τραγικό συμβάν. Μια εθνική δέσμευση για ασφάλεια παντού και πρόληψη όπου υπάρχει και η παραμικρή υποψία ότι οι κρατικές παραλείψεις μπορεί να στοιχίσουν σε ζωές αθώων πολιτών.

ΥΓ.: Επειδή ακούμε μύρια όσα για τις κλοπές από τους Ρομά πολύτιμου υλικού από τους σιδηροδρόμους που δεν επιτρέπουν την ασφαλή λειτουργία, άραγε είναι τόσο ακατόρθωτο να τους πιάσουν; Δεν ξέρουν μήπως πού πηγαίνουν όλα αυτά τα υλικά για πώληση; Πόσες είναι αυτές οι εταιρείες που μαζεύουν το σκραπ ως κανονικοί κλεπταποδόχοι; 5-10; Ε, ας τους μαζέψουν κι ας τους κλείσουν για να δούμε πού θα πουλάνε οι κλέφτες τα σίδερα, τα νικέλια και τα άλλα μέταλλα που κλέβουν.