Ανδρέας Ζούλας

Δεν ήταν μόνον ο παιδικός μου φίλος. Πολλοί, πάρα πολλοί σκέφθηκαν ακριβώς αυτό και στράφηκαν τότε στον κ. Τσίπρα. Και με αυτό το απολύτως αρνητικό κριτήριο τού επέτρεψαν να κάνει πραγματικό άλμα και από το 4,6% του 2009 και το – καθόλου ευκαταφρόνητο – 16,7% του 2012 να φθάσει στο αποκορύφωμά του, στο 36,34% του Ιανουαρίου του 2015 και 35,46% του Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους (μετά και την «κωλοτούμπα» του απίθανου δημοψηφίσματος). Ήταν μεγάλη η απογοήτευση από «τους άλλους» και απροσδιόριστες οι προσδοκίες από «εκείνον» που απεικονίσθηκαν σ’ αυτή την αλματώδη άνοδο ή – αν προτιμάτε – την «τρελή πορεία». Η οποία, βεβαίως είχε και την αναπότρεπτη κατάληξή της: 17,8% του 2023, πάντοτε με Τσίπρα αρχηγό. «σύντροφο» και «ηγέτη», ο οποίος αφού δρομολόγησε την πολυδιάσπαση του «κόμματος», παρακολούθησε ως «παρών – απών» σιωπηλός θεατής, μέσα από τις τάξεις του, από τα «ορεινά» της Βουλής, την μοιραια φορά των πραγμάτων. Μέχρι προ ημερών… Οπότε…

Ο κ. Τσίπρας παραιτήθηκε από βουλευτής και μας διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί της πολιτικής. Θα κάνει κόμμα, το γενικό συμπέρασμα… Ναι, αλλά πώς και, κυρίως, γιατί, με τι στόχους δηλαδή, προγραμματικούς στόχους. Ας αρχίσουμε…

-Το κόμμα θέλει ιδέες, στόχους, πρόγραμμα και ΠΡΟΣΩΠΑ. Έλεγε ο Σαββόπουλος για τους παλιούς φίλους «με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις». Είναι ποτέ δυνατόν ο Τσίπρας να αποκλείσει τους «παλιούς φίλους»; Δεν θα «πάρει» κανέναν, θα τους «πάρει» όλους ή μερικούς και ποιους; Αν τους «πάρει» όλους - όχι βέβαια και την κυρία Κωνσταντοπούλου, για να φέρουμε ένα ακραίο παράδειγμα ασυμβατότητας- σε ποιους νέους ψηφοφόρους θα απευθυνθεί και με τι πειστικότητα θα κηρύξει «νέο ξεκίνημα»; Αλλ’ ας υποθέσουμε ότι – με δικά του κριτήρια – θα επιλέξει ορισμένους από τους παλιούς «φίλους». Οι άλλοι, θα μείνουν και με την ρετσινιά ότι εκείνοι ήταν η αιτία της αποτυχίας και εκτός αυτού θα μείνουν και σιωπηλοί;

Και μόνον με το θέμα «πρόσωπα» αυτά που ζήσαμε – επιπέδου δελφιναριακής επιθεώρησης (για την λαϊκή γνησιότητα και αμεσότητα, ο όρος) δεν είναι τίποτε μπροστά σ’ αυτά που θα δούμε σε περίπτωση που ο κ. Τσίπρας προχωρήσει στην ίδρυση νέου κόμματος και δεν θα επιχειρήσει να … νεκραναστήσει πολιτικά τον Σύριζα. Με όλον τον «θίασο» επί σκηνής ή και με επιλεγμένο μέρος του.

-Το κόμμα, το κάθε κόμμα, έχει μεν την ιδεολογία του, αλλά δρα στην πραγματική ζωή. Βέβαια ο Σύριζα – τα στελέχη του – με την μέχρι τώρα πολιτεία τους – Κυβερνητική και Αντιπολιτευτική – έχουν αποδείξει ότι έχουν μια «φυσική δυσανεξία» με την πραγματικότητα και θα προτιμούσαν χίλιες φορές να ζούσαν στον παράδεισο των ιδεών τους. Αυτή η ιδιορρυθμία, ιδίως κατά την κυβερνητική περίοδο του Σύριζα, μάς στοίχισε πανάκριβα. Το διεπίστωσε και ο παιδικός μου φίλος μαζί με όλους μας, βλέποντας ότι αντί του ενός δις του «μαίηλ Χαρδούβελη» (Δεκέμβριος 2014) τελικά οι … αλαφιασμένες πολιτικές επιλογές του 2015 μάς εστοίχισαν επί πλέον 100 δις και την δέσμευση της δημόσιας περιουσίας στο … αιωνόβιο Υπερταμείο. Αυτό ήταν η απάντηση στο ερώτημα «τι άλλο θα μού κάνει ο Τσίπρας» (και μόνον στον τομέα της Οικονομίας)…

Η ελληνική κοινωνία – με πολλές θυσίες – έχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα από το 2019 μέχρι σήμερα και όσον αφορά την Οικονομία σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, αλλά και όσον αφορά την θέση της χώρας στην διεθνή πολιτική σκηνή. Με μία λέξη, από την ανυποληψία και την άμεση προσαρμογή στις εντολές υπηρεσιακών παραγόντων της Κομισιόν, αλλά και τις εδαφιαίες υποκλίσεις στον Ρώσο πρόεδρο, ανακτήσαμε την θέση μας στον διεθνή χώρο, με την συνέπεια και αξιοπιστία της γενικής πολιτικής της χώρας και τα αποτελέσματα της πολυετούς προσπάθειας όλων μας.

Σήμερα η ελληνική κοινωνία και Πολιτεία έχει σειρά θεμάτων να αντιμετωπίσει και να ρυθμίσει όχι μόνο σε ζητήματα καθημερινότητας, αλλά και – κυρίως – σε τομείς θεσμικής οργανώσεως. Επειδή δε, παρακολουθούμε όλοι μια τελικώς αποπροσανατολιστική συζήτηση περί «το κόμμα Τσίπρα» καλό είναι να δούμε ορισμένα από τα μείζονα αυτά θέματα σε σχέση ακριβώς με αυτό το «φάσμα κόμματος»…

-Ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης με επίκεντρο τον τρόπο διορισμού της Ηγεσίας της. Με τι «περγαμηνές» θα προσεγγίσει ένα τέτοιο θέμα ο κ. Τσίπρας, πρακτικώς άγευστος της ουσίας του;

-Συναφές με το θέμα αυτό και το μείζον ζήτημα της δωσιδικίας των μελών της Κυβερνήσεως, η τροποποίηση του άρθρου 86 του Συντάγματος, για την οποία τόσος λόγος γίνεται τελευταία.

Θέλω να θυμίσω το «πολιτικό-υπηρεσιακό περιβάλλον» του κ. Τσίπρα, όταν προσήγγιζε – στον βαθμό που μπορούσε – τέτοια θέματα. Όργιο κυριολεκτικά, με κύκλωμα που οργίασε στην περίπτωση της σκευωρίας NOVARTIS. Κατά τρόπο αδίστακτο προχώρησε στην κατασκευή «προστατευομένων μαρτύρων» αγνοώντας ότι δεν υπήρχε καν ο κατά νόμο λόγος προστασίας (γιατί σε καμιά περίπτωση δεν … απειλείτο η ζωή των «μασκοφορεμένων» ψευδομαρτύρων από τους πρώην πρωθυπουργούς και υπουργούς που χωρίς κανένα στοιχείο κατηγορούσαν). Έχει άραγε ακόμη πρότυπο σκέψης και δράσης τον κ. Παπαγγελόπουλο, για παράδειγμα, ή ποιον;

Να θυμίσω ακόμη ότι ο κ. Τσίπρας σχεδόν είχε πεισθεί από την κυρία Θάνου ότι είναι δυνατή η … ερμηνεία του Συντάγματος με «νομική γνωμοδότηση», ώστε να παρακαμφθεί το εμπόδιο του «ορίου ηλικίας» που θέτει το Σύνταγμα για την υποχρεωτική αποχώρηση της υπηρεσίας Ανωτάτων Δικαστικών… Έχει ο ίδιος αναλογισθεί ή οποιοσδήποτε άλλος τι σημαίνει στην πράξη η «ερμηνεία» - τροποποίηση, δηλαδή - συνταγματικής διατάξεως με «νομική γνωμοδότηση»;

Σημειώνω αυτές τις τελείως απαράδεκτες, αδιανόητες για δημοκρατικά και δικαιοκρατικά δομημένη Πολιτεία, μεθοδεύσεις της εποχής εκείνης, γιατί κατά την Βουλευτική Περίοδο που τώρα άρχισε, θα κινηθεί η διαδικασία Αναθεωρήσεως του Συντάγματος, την οποία θα ολοκληρώσει η Βουλή που θα προέλθει από τις προσεχείς εκλογές.

Σ’ αυτά τα μείζονα για την οργάνωση της Πολιτείας και Κοινωνίας θέματα, τι θέση παίρνει το υπό εκκόλαψη «κόμμα Τσίπρα»;
Όμως ας δούμε και ορισμένα μείζονα θέματα διεθνούς πολιτικής και παρουσίας της χώρας. Το κορυφαίο θέμα, κατά την εκτίμηση όχι μόνο του γράφοντος, αλλά ειδημόνων περί την διεθνή πολιτική, είναι το έμπρακτο ενδιαφέρον των Αμερικανικών κολοσσών CHEVRON και EXON για την διενέργεια ερευνών σε ελληνικά υποθαλάσσια κοιτάσματα. Προσφάτως είδαμε τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και αρμοδίους υπουργούς να συνομιλούν με ιθύνοντες της μιας των δύο αυτών εταιρειών. Θα παρακαλούσα τον κάθε αναγνώστη να φανταστεί στην θέση του Έλληνα συνομιλητή είτε τον κ. Τσίπρα είτε κάποιον άλλον από τους «παλιούς φίλους» του ( ας μην αναφερθούν ονόματα).

Απλώς θέλω να θυμίσω τούτο και μόνο: Η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου είχε κάνει στον κ. Τσίπρα την μεγαλύτερη «προσφορά» που είχε γίνει σε Έλληνα πρωθυπουργό, οργανώνοντας ειδική παρουσίασή του σε ένα εκλεκτό κοινό Αμερικανών και Ελληνοαμερικανών επιχειρηματιών, με συντονιστή τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον. Μια εκδήλωση οργανωμένη για την προβολή της Ελλάδος ο κ. Τσίπρας κατάφερε να την μετατρέψει σε διασυρμό της χώρας…

Παρά το γεγονός ότι ο κ. Αλ. Αλαβάνος - ο οποίος κατά το κοινώς λεγόμενο «παρέδωσε το δαχτυλίδι» στον κ. Τσίπρα, προωθώντας τον στην ηγεσία του Σύριζα - δεν εννοούσε αυτά που γράφω όταν προ ημερών είπε ότι θα έπρεπε ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ «να ζητήσουν συγνώμη γι’ αυτά που έκαναν», συμμερίζομαι πλήρως αυτό που είπε. Αν και μια «συγνώμη» δεν αρκεί…
Όμως όλα αυτά τα προαναφερόμενα που είναι ελάχιστα σε σχέση με όσα μπορούν και θα έπρεπε να γραφούν για τα «έργα και ημέρες» Τσίπρα και συν αυτώ, είναι δυνατόν να τα ξεχάσει ο ψηφοφόρος ενώπιον της κάλπης. Και το να μη φθάσει ο ψηφοφόρος σε τέτοιο σημείο είναι η μέγιστη ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας. Κυβέρνησης, βουλευτών, στελεχών. Είναι η μόνη συγκροτημένη πολιτική, κυβερνητική, δύναμη. Και θα πρέπει έτσι να πολιτεύεται…