Ανδρέας Ζούλας

Μοιραίος, «σημαδιακός», μήνας ο Ιούνιος. Το μακρινό 1993 ο Αντώνης Σαμαράς, Ιούνιο μήνα, ίδρυσε την «Πολιτική Άνοιξη», για να «ρίξει τον Μητσοτάκη» και κατέληξε να «στηρίξει τον Ανδρέα», με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας , το 1995. Πριν δέκα χρόνια, Ιούνιο του 2015, στις 27 του μηνός, ο Αλέξης Τσίπρας προκήρυξε το αλλοπρόσαλλο δημοψήφισμά του, που διενεργήθηκε – να μη ξεχνάμε – στις 5 Ιουλίου για να φέρει «τα πάνω κάτω» και να προκαλέσει πολύ, εσωκομματικό, ενδοοικογενειακό και γενικότερο, κλάμα.

Ιούνιο του 2025, οι δύο πρώην πρωθυπουργοί επανεμφανίζονται στο πολιτικό προσκήνιο, με … επαπειλούμενο «κόμμα». Χωρίς οι ίδιοι να αποτολμούν να πουν ότι επανεμφανίζονται στην πολιτική με νέο κόμμα ή ηγούμενοι κάποιου υπάρχοντα «πολιτικού φορέα» - και ποιου – με δηλώσεις τους γενικότερες, αλλά και «ειδικότερη», περί του θέματος, σιωπή, αφήνουν να «σέρνεται» η ιδέα. Και φυσικά, με την σχετική ειδησεογραφία και σχολιογραφία, «μορφώνεται» σιγά-σιγά μια «γνώμη» των πολιτών περί το θέμα.

Ο «κόσμος», καλύπτοντας ολόκληρο το πολιτικό μας φάσμα, «ξέρει» πολύ καλά. Και θυμάται εξίσου καλά, ανεξαρτήτως της εξατομικευμένης του καθενός πολιτικής πεποίθησης και τοποθέτησης. Και ακριβώς γι’ αυτό πιστεύω και εγώ ότι – για σήμερα τουλάχιστον – παρέλκει να θυμίσω τα «έργα και ημέρες», των δύο πολιτικών, αλλά και την ασυνέπεια και ασυναρτησία της πολιτικής τους πρακτικής και τα οδυνηρά έως ολέθρια αποτελέσματα της εφαρμογής της ως «Κυβερνητικής πολιτικής». Την γενική και τελική εικόνα και το «στίγμα» που άφησαν γνωρίζει ο πολίτης. Και με βάση αυτή την γνώση τοποθετείται στις σχετικές δημοσκοπικές έρευνες. Κυρίως δε οι ειδικές για το θέμα, όπως αυτή η πρόσφατη της ΜRB, δείχνουν καθαρά ότι ο «κόσμος» δεν τους θέλει, ούτε τον κ. Σαμαρά, ούτε τον κ. Τσίπρα. Με κάθε συντομία να θυμίσουμε τα σχετικά στοιχεία στο ερώτημα «αν θα τους στήριζαν:

Για τον κ. Σαμαρά: Στο μεν σύνολο των ερωτηθέντων, το 80% απαντά αρνητικά και μόνο το 16% ότι «ναι-μάλλον»_ θα τον στήριζαν. Ειδικότερα δε στους δηλώνοντες ότι βρίσκονται στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 75% «όχι» και 22 «ναι».

Για τον κ. Τσίπρα, αντίστοιχα: Στο σύνολο, αρνητικά απαντά (δεν θα τον στήριζαν) το 65,8% (κατά τραγική ειρωνεία το ποσοστό είναι κατά τι ανώτερο του ποσοστού του «ναι» στο αλλοπρόσαλλο δημοψήφισμα Τσίπρα) και θετικά απαντά το 29,1%. Ειδικότερα οι δηλώνοντες ότι ανήκουν στον χώρο της Κεντροαριστεράς απαντούν στο ερώτημα αρνητικά μεν 52% (πάνω από τους μισούς δεν τον θέλουν) και θετικά το 43,7%...

Ειδικά για τον χώρο αυτόν, της Κεντροαριστεράς, υπάρχει και το ενδιαφέρον ερώτημα ποιον πολιτικό θεωρούν καταλληλότερο – και ικανότερο – να «συνενώσει τον χώρο». Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό όσο και «πολιτικώς σχιζοφρενικό»: Το 32,5% πιστεύει ότι θα συνενώσει τον «χώρο» ο κ. Τσίπρας και το 30,7% η κυρία Κωνσταντοπούλου. Δηλαδή το ένα τρίτο του κόσμου της «κεντροαριστεράς στρέφεται «στον Αλέξη» και «άλλο» ένα τρίτο στρέφεται «στην Ζωή» και το τελευταίο «τρίτο» τους … αποστρέφεται τόσο πολύ, προφανώς, όσο τουλάχιστον αποστρέφεται ο Αλέξης την Ζωή και αντιστρόφως.

Αυτές οι απαντήσεις σκιαγραφούν παραστατικότατα το πολιτικό αδιέξοδο που επικρατεί στον «χώρο», αδιέξοδο που επιτείνεται από την «ηγετική ανεπάρκεια» Ανδρουλάκη (αλλ’ αυτό είναι «ιδιαίτερο θέμα που αφήνω προς το παρόν).

Το αδιέξοδο του «χώρου» φαίνεται μάλιστα και από άλλη απάντηση, λαμβανομένων φυσικά υπόψιν και των προαναφερόμενων. Στην ερώτηση αν υπάρχει εναλλακτική πολιτική πρόταση, διάδοχη της σημερινής Κυβερνήσεως Κυριάκου Μητσοτάκη, θετικά απαντά το 52% (στο σύνολο των ερωτηθέντων). Όμως το 39,8% πιστεύει ότι «η Νέα Δημοκρατία θα ανακάμψει».

Ας δούμε «αναλυτικότερα» τη γενική αυτή τοποθέτηση. Ποια θα ήταν η «εναλλακτική λύση» και πώς «θα ανακάμψει η ΝΔ».

Για να συγκροτηθεί «εναλλακτική λύση» πρέπει να συγκροτηθεί ένα «ευρύτατο σχήμα», πανσπερμίας, στο οποίο - ανεξαρτήτως ηγεσίας και πώς αυτή θα «αναδεικνυόταν» - θα έπρεπε να συνυπάρχουν πρώτα απ’ όλα «Αλέξης και Ζωή», ώστε να συνενώσουν «ολόκληρο τον Σύριζα», αλλά και να συμπράξει και το ΠΑΣΟΚ, με ταυτόχρονη πλήρη απαξίωση της Νέας Δημοκρατίας, «διεμβολιζομένης» μάλιστα από τον Αντώνη Σαμαρά…

Αν όλα αυτά «συνδράμουν», σωρευτικώς μάλιστα, η «εναλλακτική πρόταση», που είναι δυνατή κατά το 52% του «κόσμου», θα είναι «εναλλακτική της συμφοράς».

Από την άλλη πλευρά, η «ανάκαμψη της ΝΔ» είναι μεν δυνατή κατά ένα 40% του «κόσμου» (της δημοσκόπησης) αλλά φυσικά δεν είναι αυτόματη. Και, εξ ίσου φυσικά, δεν μπορεί να έχει μόνο ή έστω κύριο στοιχείο της την «πολιτική ανυπαρξία» των αντιπάλων δυνάμεων.

Και πρέπει ευθέως να λεχθεί ότι για την Νέα Δημοκρατία ο Αντώνης Σαμαράς αποτελεί κίνδυνο. Όταν το ένα πέμπτο (22%) των «οπαδών» της ΝΔ δηλώνει ότι θα στήριζε ένα «κόμμα Σαμαρά», σημαίνει ότι η, αυτόματη, «ανάκαμψη» είναι μάλλον απραγματοποίητο όνειρο. Και ο κίνδυνος αυτός που υπάρχει για την Νέα Δημοκρατία δεν αντιμετωπίζεται με «αποστάσεις» του τύπου ότι ο Σαμαράς είναι εκτός ΝΔ και ας κάνει ό,τι θέλει. Και μόνο στην αποδεκάτιση των «πέραν δεξιών» κομμάτων να βασιστεί, μπορεί να γίνει «παράγων» που το πρώτο που θα απέτρεπε είναι η διεκδίκηση της αυτοδυναμίας, η οποία και με μόνη την είσοδο οκτώ ή και εννέα κομμάτων – κατά τις δημοσκοπήσεις – στην Βουλή, είναι αδύνατη για την ΝΔ.

Για να ανακάμψει η Νέα Δημοκρατία, πρέπει πρωτίστως να αντιληφθεί «τι λέει ο κόσμος» για την διακυβέρνησή της. Δεν αρκούν «τα νούμερα» και τα γενικά αποτελέσματα της πορείας εκτελέσεως του Προϋπολογισμού. Στα γενικά μεγέθη μπορεί να υπάρχουν «αποτελέσματα» και να παίρνει η Κυβέρνηση τα «εύσημα» διεθνώς. Δεν αρκεί όμως, για παράδειγμα, στις επικρίσεις για την ακρίβεια να απαντά ότι σε κάθε έξοδο (όπως η τωρινή του Αγίου Πνεύματος) «αδειάζουν η Αθήνα και οι μεγάλες πόλεις… Πάντα άδειαζαν – ακόμη και μέσα στην κρίση…

Η αντίδραση της Κυβέρνησης και του Κράτους, η άμεση οργάνωση υπηρεσιών για την αντιμετώπιση της πανδημίας, παρά τα διατεταγμένα κακόπιστα και μεμψίμοιρα σχόλια, είχε θετικότατο αποτύπωμα στην κοινή γνώμη, ότι κάτι άλλαξε και, κυρίως ότι πολλά άλλα θα άλλαζαν με την νέα, τότε, το 2019, διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αυτή η γενική «θετική εικόνα» δεν υπάρχει πια στην κοινή γνώμη. Αυτό πρέπει να αντιληφθεί η Κυβέρνηση και το ίδιο το Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Κυρίως το δεύτερο αυτό αντί να είναι ο φορέας που «ακούσει» την κοινωνία, με τους δικούς του διαύλους επικοινωνίας και να «ενημερώνει» την Κυβέρνηση, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να λέει προς την κοινή γνώμη αυτά που λέει δια του εκπροσώπου της η Κυβέρνηση.

Χωρίς να επεκταθώ στα «Τέμπη», που η Κυβέρνηση άφησε από οφειλόμενο στον απαράδεκτο σταθμάρχη δυστύχημα να καταγραφεί ως έγκλημα., μένω σε δύο μόνο εντελώς πρόσφατα παραδείγματα που βρέθηκαν και βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντας της κοινής γνώμης: Σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ.

-Το παρανοϊκό, φαύλο, «σχήμα» αλλού τα βοσκοτόπια- αλλού τα κοπάδια, επινοήθηκε και θεσπίσθηκε (με αγαστή συνύπαρξη και σύμπραξη Αλέξη, Ζωής και σύμπαντος του διαλυμένου σήμερα Σύριζα) το 2015. Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, από το 2019 γιατί το διατήρησε; Χάριν της αρχής της «συνεχείας του κράτους»; Και πώς θα το ξεπεράσει τώρα, καθώς με μόνη την κατάργηση του ΟΠΕΚΕΠΕ, το παρανοϊκό, φαύλο, σύστημα δεν καταργείται…

-Ασυδοσία «στα γήπεδα»: Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η κυβερνητική (διαχρονικώς, αλλά μιλάμε ειδικά για τώρα) ανοχή στην συμπεριφορά των «δύο αιωνίων»; Υπάρχει Κράτος, υπάρχουν εξειδικευμένα Αθλητικά όργανα ή όχι; Πριν πάμε στο «κράτος» και τους εποπτεύοντες υπουργούς και υφυπουργούς. Ακούγονται εξευτελιστικά συνθήματα που εκτοξεύονται (συντονισμένα και ρυθμικά) κατά της αντίπαλης ομάδας, της ηγεσίας της – προέδρων και μελών της οικογενείας, ανιόντων, κατιόντων. Προ ημερών ακούστηκε και σύνθημα κατά της Τουρκίας. Αρχίζοντας από τους «διαιτητές» και τα «Αθλητικά όργανα» - που μονίμως κοιμούνται - και φθάνοντας στους εποπτεύοντες τον «ύπνο τους» αρμοδίων κυβερνητικών παραγόντων, ρωτώ, ειδικά τους τελευταίους: Έχουν σκεφτεί ότι όχι μόνο το αισχρό και από πάσης πλευράς απαράδεκτο «σύνθημα» για την Τουρκία, αλλά και κυρίως η «μη αντίδραση» είναι θέματα που θα τα «βρει μπροστά του» ο υπουργός Εξωτερικών ή και ο Πρωθυπουργός, στις συναντήσεις τους με αντιστοίχους Τούρκους αξιωματούχους;

Θυμίζω ότι όταν ο βρετανικός χουλιγκανισμός ξεπέρασε τα όρια η Θάτσερ - χωρίς να καλέσει κανέναν στο Γραφείο της, να την γελοιοποιήσει, - είπε ότι η συμπεριφορά αυτή εκθέτει την Χώρα και απαγόρευσε την συμμετοχή ομάδων της χώρας σε διεθνείς διοργανώσεις… Τέρμα ο χουλιγκανισμός…

Η Κυβέρνηση είναι για να κυβερνά και να διορθώνει τα κακώς κείμενα. Δεν είναι για να «διετητεύει» και να «μπαλώνει» εκ των υστέρων.

Είναι λοιπόν φανερό τι πρέπει να γίνει στην Κυβέρνηση – γιατί υπάρχει ακόμη ο αναγκαίος πολιτικός χρόνος – για να ανακάμψει, όπως πιστεύει σημαντικότατο τμήμα - «αυτοδυναμικό» θα το χαρακτήριζα – του εκλογικού σώματος. Αλλιώς και ο κίνδυνος διεμβολισμού Σαμαρά υπάρχει και η – φρούδα – ελπίδα της εναλλακτικής πρότασης, που είναι «εναλλακτική της συμφοράς».