Οι επικοντιστές των ρεκόρ

Νικόλ Κυριακοπούλου

Η επίμονη πρωταθλήτρια

της Μαρίας Λεμονιά

Ηεπικοντίστρια από το Αιγάλεω που δόξασε την Ελλάδα σημειώνοντας την καλύτερη φετινή επίδοση στον κόσμο είναι γεννημένη πρωταθλήτρια. Στο πρόσφατο τουρνουά Diamond League του Παρισιού η Νικόλ Κυριακοπούλου άφησε πίσω της την αφρόκρεμα του αθλήματος με ένα άλμα στα 4.83 μ. Η προσπάθειά της αυτή δεν την έφερε απλώς στην πρώτη θέση του βάθρου, αλλά έγραψε το όνομά της δίπλα στην καλύτερη φετινή επίδοση παγκοσμίως για το επί κοντώ γυναικών, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα και πανελλήνιο ρεκόρ.

«Δεν έχω ποτέ άγχος πριν από τον αγώνα. Και όταν λέω “ποτέ”, το εννοώ. Δεν είμαι σαν κάποια άλλα παιδιά που είναι απορρυθμισμένα για κάποιες μέρες ή δεν μπορούν να κοιμηθούν το προηγούμενο βράδυ. Εγώ απολαμβάνω τη συμμετοχή, γι’ αυτό και ξεκινώ πάντα τον αγώνα χαρούμενη, χωρίς να στρεσάρομαι για το αποτέλεσμα. Σε αυτό έχει συντελέσει το γεγονός ότι με τις ξένες συναθλήτριές μου -τα σημαντικότερα ονόματα του αθλήματος- είμαστε φίλες.

Υπάρχει ευγενής συναγωνισμός, άμιλλα και όχι ανταγωνισμός. Είναι χαρακτηριστικό ότι, μόλις κέρδισα στο Παρίσι, οι αντίπαλές μου έτρεξαν να με αγκαλιάσουν και να με φιλήσουν», περιγράφει η ίδια στο «thema people». Το Παρίσι ήταν το μεγάλο στοίχημα για την Ελληνίδα πρωταθλήτρια του επί κοντώ, η οποία, βέβαια, παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα όλα αυτά που συμβαίνουν στην ελληνική πραγματικότητα: «Η ύφεση που υπάρχει στην ελληνική οικονομία έχει επηρεάσει την καθημερινότητα σε όλους τους τομείς. Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, η ενασχόληση με κάποιο άθλημα προσφέρει διέξοδο - έστω και ψυχολογική. Νομίζω ότι όταν Ελληνες αθλητές σημειώνουμε κάποια επιτυχία, δίνουμε ένα μήνυμα ότι με σκληρή δουλειά μπορούμε να επιτύχουμε πολλά».

Σε ό,τι την αφορά, η Νικόλ Κυριακοπούλου δηλώνει ότι ποτέ δεν είδε τα μεγαθήρια του αθλήματος σαν μύθους, γι’ αυτό και μπορεί να τις αντιμετωπίσει επί ίσοις όροις στους αγώνες του εξωτερικού, όπου όλοι τον τελευταίο καιρό τη ρωτούν τι τρέχει με τη χώρα μας. Η Νικόλ σημειώνει ότι από τη λαίλαπα της οικονομικής δυσπραγίας πλήττεται σοβαρά ο αθλητισμός στην Ελλάδα. «Το να περιμένω στην ουρά του ΑΤΜ αποτελεί και για μένα μέρος της καθημερινότητάς μου. Η ζωή έχει γίνει ένας δύσκολος αγώνας για όλους μας. Το κράτος δεν έχει χρήματα και υπάρχει μια έκδηλη ανησυχία μήπως δεν μπορέσουν να καλυφθούν τα έξοδα της συμμετοχής μας στο προσεχές Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Οι ιθύνοντες, όμως, μας διαβεβαίωσαν ότι όλα θα πάνε καλά».

Οταν ήταν μικρή, η Νικόλ έπαιζε στις γειτονιές του Αιγάλεω σαν όλα τα παιδιά - μάλιστα ήταν «ο καπετάν φασαρίας» και η ψυχή της παρέας. Οι γονείς της, προσπαθώντας να εξαντλήσουν την υπερκινητικότητά της, αρχικά δοκίμασαν να την ωθήσουν στην ενόργανη γυμναστική.

«Η επαφή μου με τον στίβο έγινε πολύ αργότερα», λέει σήμερα η Νικόλ εξηγώντας: «Η μητέρα μου είχε καταλάβει ότι, λόγω σωματότυπου, η ενόργανη δεν μου ταίριαζε και θέλησε να με γράψει στον στίβο. Εγώ τότε δεν ήξερα καν τι είναι αυτό. Με έπεισε λέγοντάς μου ότι είναι αυτό που ανέδειξε τη Βούλα Πατουλίδου - η οποία ήταν και το ίνδαλμά μου. Η γενιά μου μεγάλωσε έχοντας ως πρότυπο τη Βούλα, καθότι ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κατάφερε να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί ολυμπιακού βάθρου».



Η σκληρή προπόνηση και η αυστηρή πειθαρχία έφεραν πολύ γρήγορα τη Νικόλ σε θέση να κυνηγά υψηλές επιδόσεις. Μέσα σε χρόνο-ρεκόρ κατάφερε να ξεπεράσει τον τίτλο της απλής Ελληνίδας πρωταθλήτριας, κερδίζοντας θέσεις όπως η 6η στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεανίδων, η 8η στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κορέας το 2011, ενώ κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2012.

«Η ζωή μου κινείται εδώ και χρόνια γύρω από τον αθλητισμό», εξομολογείται η Νικόλ, η καταγωγή της οποίας είναι από τις Σέρρες. Ως προς το στυλ και τις παραχωρήσεις στη γυναικεία φιλαρέσκεια, δηλώνει: «Συνήθως κυκλοφορώ με φόρμα, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι παραμελώ τον εαυτό μου. Αντιθέτως, στους αγώνες είμαι πάντα βαμμένη και περιποιημένη στην τρίχα».

Στην γκαρνταρόμπα της, όπως αποκαλύπτει η Νικόλ Κυριακοπούλου, «υπάρχουν κυρίως τζιν, φούτερ και ίσια παπούτσια για γρήγορο περπάτημα. Υπάρχει βέβαια και μια πιο θηλυκή εκδοχή - όχι τουαλέτες ή υπερβολικά αποκαλυπτικά φορέματα. Απλά κάποια χαλαρά ρούχα που ενδείκνυνται για πιο επίσημες περιστάσεις».



Η Νικόλ Κυριακοπούλου συζεί με τον σύντροφό της, ενώ φροντίζει να αναδεικνύεται πρωταθλήτρια ακόμη και στο νοικοκυριό. Η ίδια, όπως μας εξομολογείται, είναι πολύ επιμελής ως προς την καθαριότητα και την τάξη, γι’ αυτό και της αρέσει να ασχολείται μόνη της με τις δουλειές του σπιτιού. «Ολα περνούν από τα δικά μου χέρια. Αφενός διότι μου αρέσει να έχω τον έλεγχο του σπιτιού μου, αφετέρου γιατί οι εξωαθλητικές δραστηριότητες με ξεκουράζουν. Για παράδειγμα, με χαλαρώνει να μαγειρεύω και να φτιάχνω γλυκά. Το φόρτε μου είναι τα γλυκά, με σπεσιαλιτέ το μπανόφι και τα ντόνατ. Από μικρό παιδί λατρεύω τα γλυκά».

Ο σύντροφος της Νικόλ, ο Αντρέας, είναι και ο ίδιος παλιός αθλητής, οπότε ανέλαβε κατευθείαν τον ρόλο του Νο 1 υποστηρικτή της. Εκείνη πάντα λαμβάνει σοβαρά υπόψη της τις συμβουλές του διότι βασίζονται στην πείρα του. Μαζί ανταλλάσσουν απόψεις, αλλά και διασκεδάζουν πηγαίνοντας για φαγητό, σινεμά κ.λπ.

Η αναπόφευκτη ερώτηση περί τεκνοποίησης, μάλλον μπορεί να περιμένει για αργότερα όταν η Νικόλ, χορτασμένη από επιτυχίες, θα κρεμάσει τα αθλητικά της παπούτσια. Το όνειρό της για την περίοδο μετά το τέλος της αθλητικής της σταδιοδρομίας είναι να γίνει προπονήτρια. Προς το παρόν, απασχολεί το μυαλό της μόνο με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο.





Κώστας Φιλιππίδης

Ο «φτερωτός» Ελληνας

Της Σοφίας Χουντάση

Ο Κώστας Φιλιππίδης επέδειξε για μια ακόμη φορά την αθλητική του δεινότητα στο Diamond League στο Παρίσι, όπου άφησε πίσω του τον Βραζιλιάνο Τιάγκο Μπραζ, τον Αμερικανό Σαμ Κέντρικς και τον Γάλλο Ρενό Λαβιλενί. «Πέταξε» στα 5,91 μ. κάνοντας νέο πανελλήνιο ρεκόρ και αναδείχθηκε νικητής. Ο Ελληνας σούπερ σταρ του επί κοντώ -και παγκόσμιος πρωταθλητής στον κλειστό στίβο πέρυσι- τρεις μέρες μετά τη νίκη του ορκίστηκε στην ΑΣΟΕΕ και πήρε το μεταπτυχιακό του στη Διοίκηση Υπηρεσιών. Επόμενοι στόχοι του, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Πεκίνο τον Αύγουστο, αλλά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες στo Ρίο.

- Πώς αισθάνεσαι μετά τη νίκη σου στο Diamond League στο Παρίσι, όπου άφησες πίσω σου αθλητές όπως ο Ρενό Λαβιλενί, ο Τιάγκο Μπραζ και ο Σαμ Κέντρικς; Πολύ χαρούμενος, αλλά πάντα προσηλωμένος στον στόχο μου, που είναι οι επόμενοι αγώνες. Ξεπέρασα τον χρόνο μου και ελπίζω να τα πάω ακόμα καλύτερα στους επόμενους αγώνες. Είναι μια δικαίωση όλων των προσπαθειών μου τόσα χρόνια και φυσικά είμαι πολύ ικανοποιημένος με την επίδοσή μου. Η χαρά ενός αθλητή κρατάει λίγες ώρες γιατί μετά αναγκαστικά μπαίνει σε πρόγραμμα για τον επόμενο αγώνα και τον νέο του στόχο.



- Η Πολιτεία σε στηρίζει; Η Πολιτεία είναι σαν να ζει αλλού. Βγήκαν στις τηλεοράσεις όταν πήρα το μετάλλιο, αλλά μετά δεν είχαμε καλύτερη αντιμετώπιση. Ο ΣΕΓΑΣ κάνει μια προσπάθεια αλλά έχει περιορισμένους πόρους. Περίμενα, μαζί με τον προπονητή μου, Δημήτρη Κυττέα, ο οποίος είναι δίπλα μου εδώ και 16 χρόνια, καλύτερη αντιμετώπιση. Και δεν μιλάω μόνο για το οικονομικό κομμάτι, αλλά και για το ηθικό. Να αισθάνεσαι τουλάχιστον ότι η προσπάθεια που κάνεις αναγνωρίζεται. Τώρα, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων, έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια από την Ολυμπιακή Επιτροπή και από τον Χρήστο Καπράλο και με έχει εντάξει στο πρόγραμμα «υιοθεσίας». Είμαι σε συνεργασία με τα Ελληνικά Πετρέλαια μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα οποία αποτελούν βασικό αρωγό για τα έξοδά μας -εισιτήρια, κοντάρια- ώστε να είμαστε απερίσπαστοι στην προπόνησή μας.

- Ποιες είναι οι πιο δύσκολες στιγμές σου; Κατά τη διάρκεια του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος το 2007, όταν είπαν ότι βρήκαν μια ουσία στα ούρα μου. Ηταν η πρώτη φορά που ο προπονητής μου έλειπε λόγω ασθένειας. Τελικά, μετά από μεγάλο δικαστικό αγώνα αποδείξαμε την αθωότητά μου. Δεν είχα κάνει ποτέ χρήση και ήταν η μοναδική περίπτωση παγκοσμίως όπου μείωσαν την ποινή σε αθλητή. Ωστόσο, ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω γιατί ήμουν καθαρός και αποδείχτηκε. Αλλωστε, δεν σταμάτησα την προπόνηση ούτε για μια μέρα.

- Μετά το 2004 κυνηγούσαν πολύ τους αθλητές για ντόπινγκ... Στην περίπτωσή μου δεν νομίζω ότι ήταν θέμα κυνηγιού. Ακόμα δεν μπορώ να πω με σιγουριά το τι ακριβώς έγινε τότε. Από την άλλη, εμείς τι φταίμε για τις αμαρτίες άλλων; Λόγω αυτών των ιστοριών, δεν έχουμε χορηγίες, δεν έχουμε σπόνσορες, δεν μας δέχονται σε αγώνες. Είμαι ένας αθλητής που προπονούμαι κάθε μέρα, συμμετέχω σε 35 αγώνες τον χρόνο και είναι αδύνατον να παίρνω κάτι. Αυτό το γνωρίζουν καλά στο εξωτερικό. Είμαι στη δεύτερη θέση στην παγκόσμια κατάταξη μετά τον Λαβιλενί. Δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο.

- Νιώθεις ότι έχεις χάσει ένα μέρος της ζωής σου; Τίποτα δεν έχω χάσει, τίποτα δεν μου έλειψε. Και ως παιδί έπαιξα, και φίλους έχω, και προσωπική ζωή. Δεν μου κάνει αίσθηση το ότι δεν πάω στα μπουζούκια γιατί έχω επιλέξει να κάνω κάτι διαφορετικό. Είμαι επαγγελματίας σε αυτό που κάνω. Ο πρωταθλητισμός θέλει αυτοσυγκράτηση σε πολλά πράγματα, όπως στην ντόλτσε βίτα. Χρειάζεται μετρημένη, καλή ζωή, γενική πειθαρχία και μεγάλη υπομονή. Μπορεί να μην αμείβομαι και να μην αντιμετωπίζομαι ως επαγγελματίας στην Ελλάδα, αλλά αυτό δεν με πτοεί.

- Γιατί επέλεξες το Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκηση Επιχειρήσεων στην ΑΣΟΕΕ; Είμαι υπέρ της επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και με αυτό το αντικείμενο θα ήθελα να ασχοληθώ μετά το τέλος της αθλητικής μου πορείας. Και το μεταπτυχιακό μου είναι στο Μάρκετινγκ και την Επικοινωνία - συγκεκριμένα στη Διοίκηση Υπηρεσιών. Ιδανικά θα ήθελα να παραμείνω στον χώρο του αθλητισμού, από μια άλλη σκοπιά όμως. Να προσφέρω στον αθλητισμό αλλά με διαφορετικό τρόπο.