Νικόλας Βαφειάδης: Στην πρώτη γραμμή του πολέμου

Ο δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής Νικόλας Βαφειάδης, μιλά στο People για το πώς κατάφερε να προσπεράσει τους ανθρώπους του Ανδρέα Παπανδρέου, που τότε προσπαθούσαν να προστατεύσουν τη σύντροφό του από τη δημοσιότητα, και η φωνή της Δήμητρα Λιάνη να καταγραφεί για πρώτη φορά σε δημοσιογραφικό κασετόφωνο, μιλώντας για τον άντρα της ζωής της και την περιπέτεια της υγείας του.



Στο Harefield με τον Ανδρέα
Όπως διηγείται ο ίδιος στο people, μόλις απολύεται από το στρατό και όντας υποψήφιος διδάκτορας με θέμα την έρευνα βολφραμίου στην Ελλάδα (μέταλλο που χρησιμοποιείται σε κράμα ατσαλιού), ο Νικόλας Βαφειάδης εργάζεται ως διορθωτής στην οικονομική εφημερίδα Κέρδος. Εκεί θα κάνει και την πρώτη του δημοσιογραφική απόπειρα. Το πρώτο κείμενο που υπογράφει έχει τίτλο «Μύθος η ενεργειακή ένδεια». Όταν δημοσιεύεται, τον καλεί ο διευθυντής της εφημερίδας, Θοδωρής Καλούδης, και του προτείνει να γράφει ένα άρθρο που θα δημοσιεύεται κάθε Σάββατο.

«Στην εφημερίδα έμεινα έως το 1986, οπότε πήρα μια υποτροφία για σπουδές στη δημοσιογραφία στο City University Of London. Στο Λονδίνο, παράλληλα με τις σπουδές μου, δούλεψα στο ραδιόφωνο του BBC, αλλά και στην εφημερίδα Financial Times».

Τον Οκτώβριο του 1988, ο τότε πρωθυπουργός μπαίνει εσπευσμένα στο νοσοκομείο Harefield, προκειμένου να υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς. Ο Νικόλας Βαφειάδης εξασφαλίζει την πρώτη συνέντευξη της Δήμητρας Λιάνη, ως συντρόφου του Παπανδρέου, για λογαριασμό του ραδιοφώνου του ΑΝΤ1.

«Οι άνθρωποι του Παπανδρέου δεν με άφηναν να την προσεγγίσω. Έτσι, λοιπόν, σκαρφίστηκα ένα κόλπο. Μια μέρα που έφεραν με ελικόπτερο μια ασθενή, πήγα κάτω από το παράθυρο που νοσηλευόταν ο Παπανδρέου. Ήμουν σίγουρος πως η Λιάνη θα ακούσει το θόρυβο και θα βγει να δει τι συμβαίνει. Πράγματι, άνοιξε το παράθυρο. Της φώναξα “Κυρία Λιάνη, θα ήθελα να σας κάνω μια συνέντευξη”. Κατεβαίνει και εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται συμπτωματικά και ο Γιώργος Λιάνης, ο οποίος της λέει αυτολεξεί “Αν δώσεις σε κάποιον συνέντευξη, θα δώσεις στον Νικόλα”. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση τότε. Ουσιαστικά, η φωνή της Δήμητρας Λιάνη ακούστηκε για πρώτη φορά στα media μέσα από το δημοσιογραφικό μου κασετοφωνάκι».

Την ημέρα της εγχείρησης, όλοι οι δημοσιογράφοι περιμένουν με ανυπομονησία το ιατρικό ανακοινωθέν. Ο Βαφειάδης είναι στο τηλέφωνο και βλέπει τη Δήμητρα Λιάνη να βγαίνει στο διάδρομο. «Πέτυχε» του φωνάζει και αμέσως δίνει πρώτος την ανταπόκριση στην Ελλάδα.

Περικυκλωμένος από ένοπλους
Ο Νικόλας Βαφειάδης έχει καλύψει «μια ντουζίνα πολέμους», όπως λέει χαριτολογώντας. Τον πόλεμο στο Κόσοβο (1999), τον πόλεμο στο Ιράκ, το βομβαρδισμό στη Βαγδάτη, τον πόλεμο στο Λίβανο (2007), αλλά και, πριν από ένα χρόνο, τα γεγονότα στις στρατιωτικές βάσεις στην Κριμαία. Για πολλές από αυτές τις ανταποκρίσεις έχει τιμηθεί με βραβεία.

«Το πραγματικό βραβείο, όμως, είναι αυτό που κουβαλάς στη βαλίτσα του μυαλού σου. Οι εικόνες, οι άνθρωποι που γνώρισα και οι εμπειρίες που με συγκλόνισαν» λέει στο People.



Υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκε για την ίδια του τη ζωή; «Τους πραγματικούς κινδύνους δεν τους γνωρίζεις. Μπορεί να είναι μια νάρκη που θα ανατιναχτεί την ώρα που διασχίζεις το δρόμο με το αυτοκίνητο ή ένας ελεύθερος σκοπευτής, μπορεί να είναι οτιδήποτε. Η στιγμή που είδα το φιλμ της ζωής μου σε δευτερόλεπτα ήταν το 2001 στο Αφγανιστάν. Το καθεστώς των ταλιμπάν έχει σχεδόν καταρρεύσει και με μια μεγάλη δημοσιογραφική ομάδα περνάμε από το Πακιστάν στο Αφγανιστάν. Φαντάσου ότι ακόμα κυμάτιζε η σημαία των ταλιμπάν. Μετά από ταλαιπωρία βρισκόμαστε με ένα ταξί σε ένα συνοριακό χωριό. Πριν συνεχίσουμε για Καμπούλ, ο ταξιτζής μάς ζητάει να σταματήσουμε στο σπίτι του, για να χαιρετήσει τα παιδιά και τη γυναίκα του. Μόλις έφυγε, περικύκλωσαν το ταξί γύρω στα 200 άτομα με λασπωμένα πρόσωπα, οι περισσότεροι από αυτούς οπλισμένοι, και άρχισαν να κουνάνε με δύναμη το αυτοκίνητο. Ήμασταν τέσσερα άτομα. Ο ένας από εμάς βγαίνει γρήγορα με το μεταφραστή και πηγαίνει να ειδοποιήσει τον οδηγό του ταξί. Ένας από τους οπλισμένους γυρνά και λέει στο μεταφραστή “όπου σας βρούμε, θα σας σκοτώσουμε”, χωρίς να έχουμε κάνει τίποτα σε κανέναν. Ο ταξιτζής, όμως, επέστρεψε αμέσως και μας υπερασπίστηκε. Τους λέει “Εγώ θα σας σκοτώσω αν τους πειράξετε. Είναι αδέλφια μου, φιλοξενούμενοί μου”. Ουσιαστικά, μας έσωσε. Μετά από λίγες μέρες μάθαμε πως οι ταλιμπάν στην ίδια διαδρομή για Καμπούλ σκότωσαν τέσσερις ξένους δημοσιογράφους».

Δεν θα ξεχάσει ποτέ το φίλο και συνάδελφό του, Γιώργο Κοίλιαρη, που σκοτώθηκε το 2008 στο Αφγανιστάν. «Είχαμε βρεθεί στη Μεγάλη Βρεταννία και μου είπε πως θα πάει στο Αφγανιστάν για να μεταφέρει κάποια φάρμακα για βοήθεια. Προσπάθησα να τον αποτρέψω, λέγοντάς του να βρει κάποιον άλλον τρόπο να στείλει τα φάρμακα. Τον Οκτώβριο του 2008, είχε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα, όπου τραυματίστηκε στο κεφάλι και τον αυχένα. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο του Άμπου Ντάμπι και μετά στο ΚΑΤ, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Τον αποχαιρετήσαμε στο νεκροταφείου του Ζωγράφου», λέει με συγκίνηση.\

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.