Άγιος Γεώργιος: Ο Άγιος προστάτης των κοιλαράδων!

Και εξηγούμαι:

Όλα τα σωματεία, οι σύλλογοι, τα σινάφια τέλος πάντων, αλλά και τα στρατιωτικά σώματα και όπλα έχουν τον Άγιο ή την Αγία προστάτιδα τους, τούς οποίους λειτουργούν και εορτάζουν με μεγαλοπρέπεια.

Που να φανταστεί τώρα κανείς πως στην Αθήνα μας υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι, χωρίς να αποτελούν συντεχνία ή σύλλογο, έχουν τον προστάτη Άγιο τους...
Είναι οι χοντροί, οι παχύσαρκοι, οι βαρέως φέροντες τα περιττά σαρκία, οι κοιλαράδες, όπως τους αποκαλώ εγώ. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως και αυτοί, σαν κοινωνικοί άνθρωποι, επιθυμούν να αποκτήσουν φυσιολογικές διαστάσεις, όπως οι λοιποί συνάνθρωποί τους.

Υπάρχει λοιπόν ένας και μόνος Άγιος, ευρισκόμενος στη κορφή ενός Αθηναϊκού λόφου, που μπορεί να κάνει θαύματα για όσους χοντρούς ανέρχονται καθημερινά τον λόφο για να τον προσκυνήσουν και να του ζητήσουν την Χάρι του... Και να που εγγυημένα αυτός ανταποκρίνεται και κάνει το θαύμα του!

Βρισκόμουνα λοιπόν, μαζί με ένα ξένο επισκέπτη της πόλης μας, στην κορυφή του Λυκαβηττού, για να του δείξω την θέα της Αθήνας από ψηλά. Βλέποντας τους προσκυνητές –άντρες και γυναίκες- που ανέβαιναν για να προσκυνήσουν τον Άγιο Γεώργιο, ο φίλος μου μού είπε σε μια στιγμή:

Σαν πολλούς παχύσαρκους έχετε στην Αθήνα!

Πράγματι, συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ότι σε μεγάλη αναλογία οι προσκυνητές ήσαν χοντροί! Ανέβαιναν ασθμαίνοντες, σταματούσαν κάθε λίγο και λιγάκι και σκούπιζαν τον άφθονο ιδρώτα.

-Δεν μπορεί παρά να είναι άνθρωποι που κάνουν δίαιτα, του είπα.

Επιβεβαιώθηκα όταν καθίσαμε στο μικρό καφενείο του λόφου για να πιούμε μια δροσιστική γκαζόζα. Σε σχετική μου ερώτηση ο μικρός που μας σέρβιρε μας ενημέρωσε σχετικά:

-Αυτοί; Κάθε μέρα έρχονται! Είναι οι πιο τακτικοί προσκυνητές του Ιερού Ναού, και πελάτες του μαγαζιού μας. Οι πιο πολλοί έχουν γνωριστεί πια μεταξύ τους. Κάθονται να ξεϊδρώσουν, πίνουν τον καφέ τους, και συζητούν για τα αποτελέσματα της θεραπείας τους.

«Τέσσερα κιλά έχασα το καλοκαίρι που άρχισα να του ανάβω κάθε μέρα ένα κεράκι» έλεγε προχτές μία, χοντρή σαν ελέφαντας. «Εγώ τρία» συμπλήρωσε σταυροκοπούμενος ένας με τρομερό σβέρκο και κοιλιά που προεξείχε. «Εγώ καλέ δεν έχω παρά ένα μήνα που άρχισα και βρήκα μεγάλη ωφέλεια» επενέβη και μια λαϊκή γυναικούλα...

-Ο Άγιος... ο Άγιος! φώναξε ένας διάκος που τους άκουσε καθώς περνούσε. Αυτός! Αυτός ο οποίος φόνευσε τον δράκοντα θα διαλύσει και τα πάχη υμών!

Έπειτα, στρεφόμενος ιδιαιτέρως σε μένα και τον ξένο φίλο μου, μας είπε:

-Οι ευσεβέστεροι του εκκλησιάσματος μας είναι οι χοντροί. Πριν μια βδομάδα μάλιστα μαζεύτηκαν όλοι τους και αποφασίσανε να ακολουθούν τον εσπερινό κάθε απόγευμα, να λειτουργούνται κάθε Κυριακή και, αποτελούντες πια ¨σωματείο¨, να εορτάζουν τον Άγιο κατά την 23η Απριλίου!

Πέστε μου τώρα εσείς ποιος θα φανταζότανε πως, ο λεβέντης, καβαλάρης Άγιος, θα αναλάμβανε υπό την προστασία του και τους κοιλαράδες της πρωτεύουσας;

Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς