Γρίπη και συμπάθεια

Η σκηνή στο καφενείο.

Ο γριπιασμένος μας είπε μεταξύ δύο παροξυσμών γαϊδουρινού βήχα:
-Αφότου έπαθα αυτόν τον βρωμόβηχα κατάλαβα πόσοι καλοί άνθρωποι υπάρχουν στον κόσμο. Κι΄εγώ που είχα τόσο κακή ιδέα για τους ανθρώπους. Τους θεωρούσα εγωιστές και αδιάφορους για τους ξένους πόνους.

»Τώρα όμως, ομολογώ πως είχα κάνει λάθος. Δεν πρέπει να κρίνει κανείς επιπόλαια και να καταδικάζει χωρίς προηγουμένως να εξετάζει.

Ο άνθρωπος ήταν, τέλος πάντων, γεμάτος θαυμασμό και ευγνωμοσύνη για τους συνανθρώπους του. Το πράγμα ήταν ευνόητο. Εκείνο που δεν ήταν ευνόητο, ήταν ποιο ρόλο έπαιζε ο βήχας του στην ανακάλυψη της ανθρώπινης καλοσύνης.

Του ζητήσαμε τις σχετικές εξηγήσεις, και αυτός, με μεγάλη προθυμία, μας απάντησε αμέσως:
-Απλούστατα, αφότου βήχω έγινα το αντικείμενο γενικής συμπάθειας. Όλοι προθυμοποιούνται να με ρωτήσουν πως κρύωσα, γιατί δεν φυλάχτηκα, και να μου κάνουν παρατηρήσεις γιατί εκτίθεμαι ασυλλόγιστα στο κρύο, και γιατί εξακολουθώ να καπνίζω.

Ένας ηχηρός παροξυσμός τον διέκοψε.

-Δεν το πετάτε αυτό το παλιοτσίγαρο, παρατήρησε κάποιος, τι το θέλετε και το καπνίζετε; Πετάξτε το να πάει στο διάολο!
Ο γριπιασμένος δέχτηκε την παρατήρηση με ευγνωμοσύνη.

-Τα βλέπετε κύριοι; Τι σας έλεγα; Ιδού που και εσείς οι ίδιοι μου κάνετε παρατήρηση για την ανοησία μου να καπνίζω με τέτοιο βήχα. Αν δεν θέλατε το καλό μου, δεν θα μου κάνατε παρατήρηση. Επειδή όμως ενδιαφέρεστε για την υγεία μου, μου μιλάτε με ειλικρίνεια. Σας ευχαριστώ πολύ καλέ μου κύριε!

Και αφού έσφιξε το χέρι του κυρίου, ο οποίος δέχτηκε τις εκδηλώσεις του εμβρόντητος, συνέχισε:
-Και μόνο αυτό κύριοι; Οι καλοί άνθρωποι δεν περιορίζονται να μου δείχνουν το ενδιαφέρον τους μόνο αρνητικά. Προθυμοποιούνται να μου δώσουν χρήσιμες συμβουλές, να μου συστήνουν διάφορα φάρμακα, και να μου υποδεικνύουν διάφορα μέσα θεραπείας...

»Ό,τι γνωρίζει, τέλος πάντων, καθένας με την πείρα του!

»Άλλος με συμβουλεύει να βάλω κομπρέσες από οινόπνευμα στο στήθος, άλλος κούφιες βεντούζες στη πλάτη, άλλος να στάζω δύο σταγόνες ιώδιο στο γάλα μου, άλλος να βράσω κυδώνια και να πίνω τον χυμό...

»Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη μου έχει δώσει μια καλή συμβουλή!

»Αφού ακόμα και άγνωστοι μου άνθρωποι στο λεωφορείο, μόλις με πιάσει αυτός ο γαϊδουρόβηχας, σταματούν τις συζητήσεις τους και με συμβουλεύουν να πάω σπίτι μου και να μη τριγυρίζω έξω με τέτοιο κρύο.

»Μεγάλη καλοσύνη, τέλος πάντων. Εγώ τουλάχιστον έχω να το κάνω, χαίρομαι πολύ που αυτός ο βήχας έγινε αφορμή να εκτιμήσω τα αισθήματα των ανθρώπων!
Αυτά μας διηγιόταν κατενθουσιασμένος ο ασθενής.

Κάποιος όμως, από το βάθος του καφενείου, που τον άκουγε, εμφανώς κακεντρεχής, δεν άντεξε και έσπευσε να του μαράνει τον ενθουσιασμό του αυτόν.

-Αμ, χριστιανέ μου, δεν καταλαβαίνεις ότι έγινες, με τον βήχα σου, τόσο ενοχλητικός στον κόσμο, ώστε οι γύρω σου κοιτάζουν πως θα γλυτώσουν από αυτό το μαρτύριο; Αν μπορούσανε να σε πνίξουνε θα το έκαναν ευχαρίστως. Αφού όμως δεν μπορούν να σε πνίξουνε, αναγκαστικά σε συμβουλεύουν!
(βασισμένο σε χρονογράφημα της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ, χειμώνας 1929)

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους αυτούς –κανονικά έπρεπε να γράψω σε όλες αυτές...- που καθημερινά σπάνε τα τηλέφωνα ζητώντας απεγνωσμένα ή απαντώντας με σοφία, σε γνωστούς και αγνώστους, σχετικά με όλα τα σκευάσματα που κυκλοφορούν στα φαρμακεία και όχι μόνο. Ο κομπογιαννιτισμός στην μοντέρνα του έκδοση...

Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς