Αντριάνο: «Γκολ» στην κατάθλιψη - Ο Γολγοθάς, η «σταύρωση» και η «ανάσταση» του Βραζιλιάνου άσου (βίντεο)

«Αποχώρησε και άφησε εκατομμύρια»... «Τον κέρδισαν τα ναρκωτικά»... «Εξαφανίστηκε στις φαβέλες»...

Για τον Αντριάνο τίτλοι σαν κι αυτούς ήταν συνηθισμένοι τα τελευταία χρόνια... Ακόμη και επικεφαλής σε συμμορία στα σκοτεινά στενά της Βραζιλίας χαρακτήρισαν τα προηγούμενα χρόνια τον πρώην ποδοσφαιριστή της Ίντερ και της «Σελεσάο» (αθώος για διακίνηση ναρκωτικών με απόφαση δικαστηρίου), σε μια ανήθικη προσπάθεια του Τύπου να συνεχίσει ένα στόρυ τελειωμένο. Τα ΜΜΕ έφτασαν ακόμη και στα όρια της λοιδορίας όσον αφορά όχι τον εξαιρετικά ταλαντούχο παίκτη, αλλά έναν άνθρωπο που... δεν μας έκανε τη χάρη να μας διασκεδάζει με την απόδοσή του κάθε εβδομάδα εντός των τεσσάρων γραμμών, και άκουσον-άκουσον προτίμησε να βρει τον εαυτό του, για να έρθει ο ίδιος αρκετά χρόνια αργότερα και να βάλει τα περισσότερα από αυτά σε μια σειρά με μια εξαιρετική από όλες τις απόψεις συνέντευξη στο The Players Tribune (theplayerstribune.com).

Η ιστορία του είναι γνωστή στους ποδοσφαιρόφιλους. Τράβηξε το βλέμα της Ίντερ στις αρχές της χιλιετίας και πείστηκε να κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι για να παίξει στην Ευρώπη. Χρειάστηκε χρόνο για να συνηθίσει τα δεδομένα, αλλά οι δανεισμοί του (2002) σε Φιορεντίνα και Πάρμα τον έβαλαν αμέσως στο σωστό ποδοσφαιρικό μονοπάτι. Στην Εμίλια-Ρομάνια, δε, όφειλε πολλά σε ακόμη έναν μεγάλο επιθετικό του αθλήματος, τον Άντριαν Μούτου, με τον οποίο έχτισαν μια εξαιρετική συνεργασία.

Έχοντας ήδη σκοράρει για τους «νερατζούρι» στα πρώτα του 45’ με τη φανέλα τους σε ένα δεύτερο ημίχρονο ενός φιλικού στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, επέστρεψε στο «Τζιουζέπε Μεάτσα» περίπου δύο χρόνια μετά (Ιανουάριος 2004) για να ξεκινήσει μια καριέρα που προμηνυόταν λαμπρή. Δεν ήθελε, έτσι κι αλλιώς, ιδιαίτερο μάτι για να καταλάβει κανείς ότι αυτό το αριστερό πόδι προοριζόταν για σπουδαία πράγματα. Ένας από τους πρώτους που το είχαν καταλάβει στη νέα του ομάδα ήταν ο Κλάρενς Ζέεντορφ.



« Είχα φτάσει στην Ευρώπη μια βδομάδα πριν το φιλικό. Συνέχισα να εξασκούμαι στα φάουλ όπως έκανα και μέχρι τότε. Ο Ζέεντορφ μιλάει λίγα πορτογαλικά γιατί η γυναίκα του είναι Βραζιλιάνα. Τα σουτ μου ήταν ακριβή στην προπόνηση. Ήταν λες και ήταν εκεί ο Θεός. Όχι ξέρεις τι; Ο Θεός ήταν πραγματικά εκεί. Έρχεται το ματς και ο Κούπερ με βάζει στο δεύτερο ημίχρονο. Κερδίσαμε ένα φάουλ και πήρα την μπάλα, αλλά έρχεται ο Ματεράτσι και θέλει να το χτυπήσει. Ο τύπος είναι εντελώς αγενής, ο θηριώδης σέντερ μπακ, κλωτσάει όποιον βρει μπροστά του. Είπε, “όχι εγώ θα το αναλάβω”, αλλά δεν καταλάβαινα και πολλά γιατί τότε δεν ήξερα ιταλικά. Είχα φτάσει εκεί πριν λίγες ημέρες. Οπότε σκέφτηκα να κάνω πίσω. Αλλά ο Ζέεντορφ λέει όχι. “Άσε το παιδί να το χτυπήσει”. Και πως διάολο θα φέρει αντίδραση στον Ζέεντορφ ο Ματεράτσι; Καλύτερα να μην το έκανε. Σε ποιον έδειχναν περισσότερο σεβασμό από τους δυο τους; Αυτός ο μαύρος με το 7% λίπος ήταν το κάτι άλλο. Κάτσε και σκέψου το, ε. Μόνο μύες και δέρμα. Γαμ...νος θρύλος. Οπότε, το ανέλαβα και σκόραρα ».

Δίπλα στους άλλους μεγάλους εκείνου του συνόλου, ο Αντριάνο άλλαξε δεδομένα το παρόν και το άμεσο μέλλον συλλόγου και ομάδας, ενώ σε ένα παράλληλο σύμπαν θα μπορούσε να είχε αλλάξει ακόμη και τον χάρτη του ιταλικού ποδοσφαίρου. Ειδικά σε μια εποχή που αυτό κλωνιζόταν έτσι κι αλλιώς από το Calciopoli, το σκάνδαλο με τα στημένα που οδήγησε την Γιουβέντους στην Serie B και επηρρέασε αρκετά και την συμπολίτισσα Μίλαν -παρά βέβαια την... παράλληλη επιρροή που άσκησε επί του θέματος ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι με αποτέλεσμα οι «ροσονέρι» να τιμωρηθούν απλώς με αφαίρεση 30 βαθμών.

Αλλά το 2004 ήρθε ο αιφνίδιος θάνατος του πατέρα του. Για εκείνη την περίοδο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, παρά να παραθέσουμε τις δηλώσεις του Χαβιέρ Σανέτι του εμβληματικού αρχηγού της Ίντερ που πήγαινε στα εκτός έδρας... τρέχοντας- ο οποίος είχε δηλώσει πριν μερικά χρόνια σε ιταλικό Μέσο.

« Δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από την Βραζιλία. “Άντρι, ο μπαμπάς πέθανε”. Ήμασταν στο δωμάτιό του και τον είδα να πετάει το τηλέφωνο στον τοίχο με απίστευτη δύναμη. Άρχισε να ουρλιάζει και πραγματικά δεν μπορείτε να φανταστείτε αυτήν την κραυγή. Ακόμα και σήμερα, μου σηκώνεται η τρίχα κάθε φορά που τη σκέφτομαι.

Από εκείνη την ημέρα και μετά εγώ και ο Μοράτι τον προσέχαμε σαν να είναι ο μικρός μας αδερφός. Συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο, να πετυχαίνει τέρματα και να δείχνει στον ουρανό κάθε φορά για να τα αφιερώνει στον πατέρα του. Αλλά μετά από αυτό το τηλεφώνημα τίποτα δεν ήταν το ίδιο.

Ο Ιβάν Κόρντοβα πέρασε ένα βράδυ μαζί του και του έλεγε, “Άντρι, ξέρεις ότι είσαι ένα κράμα Ρονάλντο και Ιμπραχίμοβιτς;”. Αλλά όλα ήταν διαφορετικά. Δεν καταφέραμε να τον βγάλουμε από την κατάθλιψη και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη ήττα της καριέρας μου. Με στοιχειώνει και με πονάει ακόμη. Ένιωθα τόσο αδύναμος ».

Και ήταν όπως τα περιέγραψε ο Αργεντινός... Όντως, ο Αυτοκράτορας (L' Imperatore) με τη βοήθεια και των υπολοίπων δοκίμασε να βρει την ίδια διέξοδο όπως στα παιδικά του χρόνια, το ποδόσφαιρο, όμως το πικ του δεν το έπιασε ξανά έκτοτε -κάτι που μαρτυρούν και τα στατιστικά του. Ήταν πλέον... γυμνός. Κάπου εκεί, οι φωνές στο κεφάλι του και κυρίως το τεράστιο κενό που είχε στην καρδιά του έχοντας χάσει τον άνθρωπο που μοιράζονταν την ίδια τεράστια αγάπη για το ποδόσφαιρο, τον οδήγησαν στο να σκέφτεται την επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Στην τελική, πόσο εύκολο είναι να αγαπάς μόνος; Η επιστροφή του ωστόσο έγινε σταδιακά αφού για λίγο πήγε στην Σάο Πάουλο, ξανά δοκίμασε στην Ίντερ, επέστρεψε Βραζιλία για τη Φλαμένγκο, είχε ένα εντελώς ανεπιτυχές πέρασμα από τη Ρόμα και κατέληξε στις μετρημένες στα δάχτυλα των δύο χεριών εμφανίσεις με τις φανέλες των Κορίνθιανς, Ατλέτικο Παραναένσε (Βραζιλία) και Μαϊάμι Γιουνάιτεντ (MLS).

Από τότε; Σύμφωνα με τον Τύπο, είχε πάρει την κάτω βόλτα και δεν υπήρχε περιθώριο επιστροφής. Αλλά όπως θα έκανε κι ο ίδιος με χαρακτηριστική κίνηση του δείκτη... «No, no, no»! Απόδειξη γι’ αυτό αποτελούν οι πολύ αισιόδοξες εικόνες της συνέντευξης, η οποία δημοσιεύτηκε εντός της εβδομάδας Ευαισθητοποίησης Ψυχικής Ασθένειας (Mental Illness Awareness Week 10-16/05), με «την ιστορία που έχει να πει ο Αντριάνο» να αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες νίκες της ζωής του. Μια νίκη που φυσικά και επισκιάζει όσα πέτυχε αλλά και όσα δεν κατάφερε να πετύχει στο χορτάρι. Για τον καθένα τα στηρίγματα μπορεί να είναι διαφορετικά. Για εκείνον τρία ήταν τα βασικά. Η οικογένειά του «α λα βραζιλιάνικα» , περιτριγυριζόμενος δηλαδή από πάρα πολλούς ανθρώπους που τον νοιάζονται, οι φίλοι του και κυρίως ο Θεός. Το πόσο κοντά νιώθει με τον τελευταίο δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, όποια κι αν είναι η άποψή του περί θρησκειών. Ο «Άντρι» είναι πολύ πιστός όπως και οι περισσότεροι συμπατριώτες του και εκεί βρήκε συμπαράσταση, δύναμη και ό,τι άλλο έψαχνε. « Είμαι ευλογημένος από τον Θεό. Πώς μπορώ να ισχυριστώ το αντίθετο; Δεν βγάζει λογική αλλιώς ούτε σε μένα. Κατέβασε το χέρι του από τον παράδεισο και με άγγιξε. Αυτός μου έβαλε την μπάλα στο αριστερό μου πόδι. Όταν βάζει χέρι στις ζωές μας δεν μπορείς να το εξηγήσεις, αλλά είναι πραγματικά απίστευτο, έτσι δεν είναι; », λέει και ξανά λέει.

Η μάχη με την κατάθλιψη είναι τις περισσότερες φορές άνιση. Οι ισορροπίες σε αυτά τα θέματα, άλλωστε, είναι πολύ λεπτές. Για άλλους το πρόβλημα δεν σταματάει ποτέ, παρά συντηρείται σε πιο ανεκτά επίπεδα με τις βελτιώσεις που μπορεί να προσφέρει στην ψυχολογία μια πιο υγιής καθημερινότητα, η οποία από την πλευρά της ξεκινάει την ίδια στιγμή με την αναγνώριση του προβλήματος. Κι αυτή ήταν η μαγκιά του Αντριάνο. Μαζί του, χαμογελάμε κι εμείς. Ίσως και ο παγκόσμιος πρωταθλητής Αντρέ Σίρλε, ο οποίος σε ένα άλλο παρόμοιο (και πολύ πρόσφατο) παράδειγμα περίπου έναν χρόνο ανακοίνωνε πως αποσυρόταν από την ενεργό δράση στα 29 του χρόνια αδυνατώντας να σηκώσει άλλο το ψυχολογικό βάρος εξαιτίας των ασταμάτητων τραυματισμών με σκοπό να αναζητήσει κι αυτός την ψυχική του υγεία δίπλα στους οικείους του.

« Δεν υπάρχει τίποτα σαν τη Φλαμένγκο. Η Κορίνθιανς... Δεν θέλω να δείξω ασέβεια στους υπόλοιπους συλλόγους, αλλά όλοι ξέρουν ότι καταλαβαίνεις τη βάση οπαδών τους όταν παίζεις για λογαριασμό τους.

Όταν επέστρεψα από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο αφιέρωσα χρόνο στον εαυτό μου και κανείς δεν κατάλαβε γιατί. Ααα, ο Αντριάνο, έλεγε ο Τύπος, θα μπορούσε να βγάζει εκατομμύρια. Δεν μπορούσαν να με νοιάζουν λιγότερο τα λεφτά. Η ευτυχία σου μετράει περισσότερο από τα χρήματα. Προφανώς και είναι το Μέσο για να ζούμε καλύτερα, να μπορούμε να βοηθάμε την οικογένειά μας. Αλλά τι δύναμη έχουν μπροστά στην προσωπική σου ευτυχία; Είναι πιο εύκολο να είσαι χαρούμενος λόγω χρημάτων ή να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και με την οικογένειά σου στο πλευρό σου; Επέλεξα να ακούσω εμένα και την οικογένειά μου. Δεν με νοιάζει.

Ήμουν νέος και ο κόσμος έλεγε ότι είμαι ηλίθιος. Αλλά δεν ήμουν. Μόλις είχα χάσει τον πατέρα μου και δεν ήθελα να πω ψέματα στον Μοράτι, τον άνθρωπο που μου έδωσε τη δυνατότητα να φορέσω τη φανέλα της Ίντερ. Δεν είμαι εγώ να υποκρίνομαι για να παίζω ποδόσφαιρο. Μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω ο Αυτοκράτορας... Κι εγώ; Θα μπορούσα να του πω ψέματα αλλά δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, παρά το ότι θα κέρδιζα κι εγώ δεν ξέρω πόσα. Όχι.

Και στηρίζω ακόμη εκείνη μου την απόφαση για μένα. Έκανα αυτό που έκανα. Γύρισα στη Βραζιλία γιατί ήξερα ότι θέλω πραγματικά να επιστρέψω σπίτι μου. Όποτε πάω στην Ιταλία ο κόσμος με ρωτάει. «Γιατί παράτησες την μπάλα;». Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα και μου ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ. Έφτασα από ένα παιδί που ζούσε στη φαβέλα έχοντας τίποτα, να με αποκαλούν Αυτοκράτορα. Κι αυτό είναι μεγάλη ευθύνη. Σκέψου ότι μιλάμε για παγκόσμια φήμη. Ήταν περίπλοκο αλλά είμαι χαλαρός και υπερήφανος που μπορώ να πω ότι έπαιξα ποδόσφαιρο επαγγελματικά, αλλά και πως αγωνίστηκα δίπλα σε αμέτρητους παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Δεν μου χρειάζεται... Ρε φίλε, έτσι είναι ο Θεός. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μόνο αυτοί που έχουν παίξει καταλαβαίνουν το συναίσθημα του «γαμώτο, παίζω με τον τάδε τύπο». Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Λάμπουν τα μάτια σου. Όσοι παίζουν ποδόσφαιρο επαγγελματικά, ξέρουν ακριβώς τι εννοώ ».

Συμπερασματικά, αντί επιλόγου. Να προσέχετε τους εαυτούς σας και να ανοίγεστε όσον το δυνατόν περισσότερο γι’ αυτά που σας απασχολούν. Ποτέ δεν είναι αργά...