Η Αλέκα Κανελλίδου με τον γιο της Γιάννη Γιαννουσάκη επί σκηνής

Τους συναντήσαμε ένα ηλιόλουστο απόγευμα στο Θέατρο Αλσος λίγο πριν από την πρόβα τους. Από τη μία, η Αλέκα Κανελλίδου, μια φωνή που έχει γράψει ιστορία με τη διακριτική της δύναμη και τη συναισθηματική ακρίβεια της ερμηνείας της. Από την άλλη, ο γιος της, Γιάννης Γιαννουσάκης, που κάνει τα πρώτα του βήματα στη δισκογραφία, προσπαθώντας να χτίσει τη δική του πορεία με σεβασμό, προσωπικό ύφος και μια βαθιά αγάπη για τη μουσική.

Αφορμή γι' αυτή τη συνάντηση είναι η επανεκτέλεση του εμβληματικού τραγουδιού «Ροζ», σε στίχους και μουσική του Γιάννη Μηλιώκα, που κυκλοφορεί από την Panik Oxygen και έχει ήδη αγγίξει το κοινό.


Παράλληλα, οι δυο τους μοιράζονται τη σκηνή του Αλσους κάθε Δευτέρα, στο πλευρό του Χρήστου Θηβαίου, σε μια σειρά μουσικών παραστάσεων με συναίσθημα, ιστορίες και τραγούδια που γεφυρώνουν το παρελθόν με το παρόν. Σαν να ήταν πάντα προορισμένοι να μοιραστούν σκηνή και μικρόφωνο, η μεταξύ τους χημεία δεν στηρίζεται μόνο στους οικογενειακούς δεσμούς, αλλά και σε μια καλλιτεχνική συνεννόηση που μοιάζει φυσική, σχεδόν αυτονόητη.

Τι σημαίνει όμως «ροζ» για εκείνους; Για τον Γιάννη Γιαννουσάκη είναι ταυτόχρονα χρώμα και ανάμνηση: «Εβαφα ροζ το δωμάτιο της κόρης μου όταν ήταν μικρή και ήταν τα πάντα ροζ, μόνο ροζ! Είναι συναίσθημα που μου φέρνει στο μυαλό ανέμελα παιδικά χρόνια. Μέσα μου το ροζ είναι ένα χρώμα που μου δημιουργεί την αίσθηση του όμορφου, του αγνού, των παραμυθιών». Για την Αλέκα Κανελλίδου το ροζ έχει άλλο βάθος: «Σημαίνει αγάπη, κατανόηση και παραχωρήσεις στον βωμό της συντροφικότητας, της φιλίας και του έρωτα». Σίγουρα, πάντως, δεν είναι τυχαίο που επέλεξαν να ερμηνεύσουν το συγκεκριμένο τραγούδι μαζί.



Η συνεργασία τους δεν είναι προϊόν στρατηγικής ή επιβεβλημένης ανάγκης, αλλά αποτέλεσμα μιας φυσικής ροής των πραγμάτων. «Ποτέ δεν μας είδα από τη σκοπιά του “συμπρωταγωνιστή”», λέει ο Γιάννης. «Δεν μπορώ να νιώσω ούτε να είμαι και πρακτικά “συμπρωταγωνιστής” με έναν καλλιτέχνη που έχει 50 χρόνια καριέρας, και μάλιστα τέτοιας καριέρας, με ποιότητα, ένταση και διαχρονικότητα. Συνεργάτης και συνοδοιπόρος, ναι. Αυτό που τα κάνει όλα διαφορετικά με τη μητέρα μου είναι αυτό που μοιραζόμαστε, ένα βαθύτερο καλλιτεχνικό κομμάτι». Η Αλέκα από την άλλη, το βλέπει πιο απλά: «Από την πρώτη κιόλας στιγμή που μοιραστήκαμε οι δυο μας ένα τραγούδι ένιωσα ότι κουμπώνουμε καλλιτεχνικά». Κι αυτό από μόνο του φτάνει.

Στο γύρισμα του βιντεοκλίπ του «Ροζ», αυτή η συναισθηματική ταύτιση έγινε εικόνα. «Ισως να ακουστεί λίγο ροζ, αλλά ήταν πολύ γλυκιά εμπειρία», λέει ο Γιάννης. «Για έναν περίεργο λόγο, ακόμη και στο βιντεοκλίπ ένιωθα πως οι δυο μας έχουμε αυτόν τον διάλογο, του τραγουδιού». Η Αλέκα συμφωνεί με ένα χαμόγελο που φαίνεται να κουβαλά χιλιάδες συναυλίες και στιγμές στη σκηνή: «Ηταν μία ειδική συνθήκη που τη βιώσαμε μαζί με το συναίσθημα που φέρνει. Η ατμόσφαιρα στο γύρισμα σίγουρα έχει μεγαλύτερη επιρροή από αυτή που νιώθει αυτός που το παρακολουθεί». Μιλώντας για τις μεταξύ τους σχέσεις, είναι δύσκολο να διαχωρίσεις τις προσωπικές από τις καλλιτεχνικές. Οταν τους ρωτάμε ποια οικογενειακή στιγμή, μακριά από τα φώτα, τους έχει μείνει ανεξίτηλη, ο Γιάννης απαντά πως «ανεξίτηλη είναι κάθε στιγμή της ζωής μας μαζί. Το πιο σημαντικό είναι ότι όλες τις στιγμές μας τις καθόρισε και τις καθορίζει η ίδια αίσθηση, της εμπιστοσύνης». Η Αλέκα συμφωνεί με τον δικό της στοχαστικό τρόπο: «Οι οικογένειες και οι σχέσεις τους μαζί με τον χρόνο που περνάει μαζεύουν μνήμες, από τις οποίες στο τέλος κρατάμε όλες τις καλές. Σε αυτό στεκόμαστε εμείς και πρέπει να στεκόμαστε όλοι».

Εχουν κοινά μουσικά γούστα; Περισσότερο απ’ όσο φαντάζεται κανείς. «Σχεδόν απόλυτα κοινά», λέει ο Γιάννης, αν και παραδέχεται ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σε συγκεκριμένα ακούσματα. «Λίγο ή πολύ, οι προτιμήσεις του ενός επηρεάζουν τον άλλον», συμπληρώνει η Αλέκα. Αλλωστε, μεγάλωσε έναν άνθρωπο μέσα στη μουσική. Το γεγονός ότι ο γιος της επέλεξε να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο δεν είναι τυχαίο, αλλά ούτε και το εξαρχής αναμενόμενο. Οπως λέει και ο ίδιος, «τίποτα δεν επιβλήθηκε. Ηρθε με έναν τρόπο περίεργο».

Αν και η μουσική δεν είχε απομακρύνει ποτέ την Αλέκα από την οικογένειά της -«για μένα ήταν ξεκάθαρο πως πάντα η οικογένεια είναι πρώτη προτεραιότητα»-, τώρα η μουσική τούς φέρνει ακόμα πιο κοντά. Μοιράζονται τραγούδια, πρόβες, στιγμές και μνήμες που αποκτούν νέο νόημα όταν τις ζουν ως μητέρα και γιος, αλλά και ως συνεργάτες. Οσο για την πιο «μητρική» συμβουλή που έδωσε ποτέ η Αλέκα στον Γιάννη: «Κάθε συμβουλή που του δίνω είναι πάντα μητρική. Ακόμη κι αν δεν εισακούγεται», λέει γελώντας. Ο ίδιος βλέπει τη μητέρα του ως ένα σχολείο από μόνη της: «Το μεγαλύτερο δώρο που μου έχει κάνει ως καλλιτέχνιδα είναι η προσωπικότητά της. Είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης, δεν έχει μόνο μία πλευρά, έχει γνώσεις, τολμάει, προτείνει, έχει σεβασμό στους δημιουργούς και αισθητική σε όλα της τα βήματα». Και αν έπρεπε να της αφιερώσει ένα τραγούδι χωρίς σκέψη: «Το “Ο,τι κι αν γίνει” της Νινής Ζαχά. Το αγαπώ πολύ. Είναι αισιόδοξο και θετικά προτρεπτικό. Προχωράμε ό,τι κι αν γίνει γιατί η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της».



Το ίδιο μήνυμα φαίνεται να διατρέχει τη συνάντησή μας, μια αίσθηση σταθερότητας μέσα στην ευαισθησία, σαν το «Ροζ» να μην είναι απλώς ένα τραγούδι, αλλά μια επιλογή να βλέπεις τη ζωή με ένα συγκεκριμένο φίλτρο: αυτό της αγάπης, της κατανόησης και της πίστης στους ανθρώπους. Και κάπως έτσι, το «Ροζ» δεν είναι μόνο ένα τραγούδι. Είναι μια γέφυρα ανάμεσα στις γενιές. Μια συνομιλία ανάμεσα σε δύο φωνές που κουβαλούν ιστορία, αλλά και μια υπόσχεση: ότι η μουσική, όταν είναι αληθινή, ενώνει. Ακόμα κι όταν όλα γύρω αλλάζουν, ακόμα κι όταν οι λέξεις μοιάζουν λίγες, οι νότες -και οι σχέσεις- μένουν. Περπατώντας στην Ευελπίδων κατά την επιστροφή σιγοτραγουδάω κι εγώ: «Μα ό,τι κι αν γίνει, προχωράμε, ό,τι κι αν γίνει κι η αγάπη αυτή, πόσο καιρό θα ζει. Ο,τι κι αν γίνει, θα το ζήσουμε μαζί»