Νίκος Φελέκης

Οι διάλογοι που περιλαμβάνονται στη δικογραφία της ευρωπαϊκής εισαγγελίας είναι αποκαλυπτικοί άμα και εξοργιστικοί για την ποιότητα των «διασήμων» της Κρήτης και άλλων περιοχών της χώρας που με την ανοχή, την κάλυψη ή και την καθοδήγηση -όπως διατείνεται η αντιπολίτευση- κυβερνητικών και κρατικών αξιωματούχων απομυζούσαν κοινοτικές επιδοτήσεις δις ευρώ για χωράφια, αιγοπρόβατα, ελαιόδενδρα, μελίσσια και τώρα το ελληνικό δημόσιο πρέπει να πληρώσει πρόστιμα που μπορεί, λένε, να φτάσουν ακόμη και το ένα δις ευρώ. Σύμφωνα με την αντιπολίτευση το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν έχει αποκαλυφθεί στο σύνολό του. Αφενός, επειδή πρόκειται, όπως λένε, να φτάσουν στη Βουλή κι άλλα στοιχεία από μία ή δύο ακόμη δικογραφίες. Και αφετέρου επειδή -σύμφωνα πάντα με τα όσα διοχετεύονται από ηγετικά στελέχη της αντιπολιτεύσεως, αλλά και κυκλοφορούν ευρέως ως φήμες στο λεγόμενο «αμαρτωλό τρίγωνο» της πολιτικοδημοσιογραφικής διαπλοκής» (Κολωνάκι - Σύνταγμα - Ομόνοια) ακολουθούν κι άλλες σκανδαλώδεις και όζουσες υποθέσεις.

Σύμφωνα πάντα με τους …ψιθυριστές της αντιπολίτευσης, αλλά και ορισμένους δυσαρεστημένους της συμπολίτευσης, στο μικροσκόπιο της Κομισιόν βρίσκονται οι ψηφιακές αναθέσεις, το Ταμείο Ανάκαμψης και τα κονδύλια για τη Μετανάστευση. «Όχι, δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν το γνωρίζουμε πόρισμα της ευρωπαϊκής εισαγγελίας, αλλά έρευνα από τις συναφείς με το αντικείμενο κοινοτικές υπηρεσίες», μάς λέει διακεκριμένος κοινοβουλευτικός παράγοντας, σε γνώση του οποίου έχουν περιέλθει και πληροφορίες που αφορούν έρευνες και από αμερικανικές αρχές, κατ’ εντολήν Τραμπ, για κονδύλια που έχουν δοθεί από τη διοίκηση Μπάϊντεν προς ενίσχυση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που ασχολούνται με θέματα μεταναστών και προσφύγων, τη ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητα και άλλες, ανθρωπιστικές κατά βάσιν, δράσεις. Η έρευνα πάντως, όπως μας διευκρινίζεται, δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά σχετίζεται με τη βοήθεια που παρείχαν εδώ και περίπου έξι δεκαετίες οι ΗΠΑ σε χώρες και οργανώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Η άφιξη της νέας πρέσβειρας και οι (μάλλον αναμενόμενες) αλλαγές στο επιτελείο της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα είναι κάτι που εκτός από την κυβέρνηση περιμένουν και στην αντιπολίτευση προκειμένου να δουν αν η διοίκηση Τραμπ συνεχίζει να έχει την ίδια προσέγγιση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή προτιμά να κάνει μπίζνες με τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν.

Σημειώνουμε πως η αιφνίδια επιβάρυνση του πολιτικού κλίματος με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και την εντεινόμενη φημολογία και για άλλες αποκαλύψεις έρχεται αμέσως μετά την παραπομπή και του πρώην υπουργού Μεταφορών Κώστα Καραμανλή του Αχιλλέως -είχε προηγηθεί η παραπομπή του υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ Χρήστου Τριαντόπουλου- σε Προανακριτική για τα Τέμπη. Η αποφορά από τα συμβαίνοντα στον πολιτικό βίο είναι λογικό να προκαλεί αισθήματα αποστροφής στο σύνολο των πολιτών, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης. Μπορεί για τον ΟΠΕΚΕΠΕ η ευθύνη να βαραίνει την κυβέρνηση, αφού επί των ημερών της και με πρωταγωνιστές κομματικά της στελέχη συμβαίνουν τα όσα δυσώδη αποκαλύπτονται, όμως δεν θα πρέπει να επιχαίρει και η αντιπολίτευση αφού η εικόνα απαξίωσης της πολιτικής περιλαμβάνει και την ίδια και ειδικά τα κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) που κυβέρνησαν. Όχι επειδή ευθύνονται για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά επειδή σε ποσοστό περίπου 70% οι ψηφοφόροι θεωρούν την διαφθορά διαχρονική και διακομματική.

Ως εκ τούτου η αύξηση της αποχής είναι κάτι που (βασίμως) πιθανολογούν δημοσκόποι και κομματικά επιτελεία. Αν όμως η αποχή στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση είναι μεγαλύτερη από τη συμμετοχή η ζημία δεν θα περιοριστεί μόνον στη ΝΔ, αλλά θα επεκταθεί και στα οιωνεί κυβερνητικά κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως το ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, παρά τα γλίσχρα δημοσκοπικά του ποσοστά, διεκδικεί να είναι τμήμα μιας αντιδεξιάς κυβερνητικής συμμαχίας. Μόνα ευνοημένα, από την καταβύθιση της πολιτικής στην τοξικότητα, εκτιμάται πως θα είναι τα λεγόμενα «αντισυστημικά» κόμματα. Τα κόμματα της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Κυριάκου Βελόπουλου μαζί με το ΚΚΕ εικάζεται ότι αθροιστικά θα συγκεντρώσουν ποσοστό που θα βρίσκεται στην περιοχή του 30%. Και ενδεχομένως να ξεπερνά σε ποσοστό την προπορευόμενη ΝΔ, αλλά και την λεγόμενη πληθυντική Κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Κόσμος), η οποία όμως, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα, υφίσταται ως άσκηση πολιτικής επιθυμίας και όχι ως δυνητική πραγματικότητα.

Αν η αποχή είναι η πρώτη παρενέργεια από την αποφορά της πολιτικής εξαιτίας των Τεμπών, του ΟΠΕΚΕΠΕ, παλαιότερα των υποκλοπών και της έρπουσας φημολογίας για νέα σκάνδαλα, η δεύτερη είναι η ενίσχυση των «κομμάτων - τιμωρών», όπως χαρακτηρίζονται τα κόμματα που πολιτικά και εκλογικά τρέφονται πρωτίστως από τον θυμό και το μίσος για τα συμβαίνοντα και ήκιστα ενδιαφέρονται για κάποια σοβαρή και προγραμματική κυβερνητική εναλλακτική. Από τις δύο αυτές παρενέργειες η κυβέρνηση οπωσδήποτε φθείρεται όμως δεν κερδίζει και η οιωνεί κυβερνητική αντιπολίτευση. Αυτό δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, επισημαίνουν οι αναλυτές και πιστοποιείται από τη διάχυτο κοινωνικό κλίμα που εισπράττουν και τα κομματικά επιτελεία. Υπάρχει όμως και μια τρίτη παρενέργεια, η οποία είναι και η πλέον σοβαρή. Τα όσα συμβαίνουν αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και μειώνουν την δύναμή της στην Βαλκανική και την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και μάλιστα σε μια περίοδο που η Ευρωπαϊκή Ένωση περιθωριοποιείται λόγω των πολέμων σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, της επικράτησης του Τραμπισμού στις διεθνείς σχέσεις και φυσικά της ηγετικής ανεπάρκειας των Βρυξελλών.

Η μείωση της Ελλάδας στο sudoku ισχύος στην ΕΕ και στην περιοχή έχει ως αποτέλεσμα και μια ακόμη παρενέργεια, η οποία στρατηγικά είναι και η πλέον επικίνδυνη για το πολιτικό σύστημα, την οικονομία και τους θεσμούς. Το κράτος απαξιώνεται. Δεν είναι μόνον η κυβέρνηση που χάνει από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, τα Τέμπη και παλαιότερα τις υποκλοπές ούτε η αντιπολίτευση επειδή δεν έχει καταφέρει να προσφέρει στους πολίτες μια σοβαρή εναλλακτική διακυβέρνησης, είναι και το ίδιο το κράτος, ως αυθύπαρκτη θεσμική οντότητα, που ευτελίζεται στα μάτια των Ελλήνων πολιτών, αλλά και διεθνώς. Δεκαπέντε χρόνια μετά την υπαγωγή στα μνημόνια η «κλεπτοκρατία» επανέρχεται ως χαρακτηρισμός. Και η ευθύνη της κυβερνήσεως για την κακή φήμη και την «θεσμική αναπηρία» είναι διπλή αφού τα προηγούμενα χρόνια ήταν αυτή που είχε καταφέρει να αποκαταστήσει τη φήμη της χώρας στους οικονομικούς κύκλους του εξωτερικού και πρωτίστως στα θεσμικά όργανα της ΕΕ.

Ο ευτελισμός του κράτους οδηγεί σε στρέβλωση και το πολιτικό παιχνίδι. Δεν είναι τυχαίο ότι στο παρασκήνιο δίνουν και παίρνουν τα σενάρια για την «επόμενη μέρα». Σχεδόν όλοι προεξοφλούν πως οι επόμενες εκλογές δεν θα αναδείξουν κυβέρνηση και επειδή το ελληνικό κράτος, με τη διοίκηση, τη δικαιοσύνη και τους θεσμούς που διαθέτει δεν μπορεί να υποστηρίξει -όπως το Βέλγιο, η Ιταλία και η Βρετανία (που σε ένα χρόνο είχε τέσσερεις πρωθυπουργούς)- παρατεταμένη ακυβερνησία, σε περίπτωση που δεν σχηματιστεί, ακόμη και μετά τις (πιθανολογούμενες) δεύτερες εκλογές, βιώσιμη συμμαχική κυβέρνηση. Και η προεξόφληση, ακόμη κι αν είναι πρόωρη, αστήρικτη ή και ανόητη οδηγεί σε εγκεφαλικές δολιχοδρομίες για την μετά Μητσοτάκη εποχή. Ήδη ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Φαραντούρης πρότεινε να σχηματιστεί «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» για περιορισμένο χρονικό διάστημα, με απομάκρυνση Μητσοτάκη από την ηγεσία της κυβερνήσεως και πρωθυπουργό πρόσωπο κοινής αποδοχής. Πρόταση που ακόμη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον την απορρίπτουν, αλλά και τη θεωρούν αν μη τι άλλο επιπόλαια και η οποία αντιστρατεύεται την αρχή της εκλογής του πρωθυπουργού και της κυβερνήσεως από το λαό.

Η Κουμουνδούρου «άδειασε» δημοσίως τον ευρωβουλευτή της, δεν θέλησε όμως να δώσει συνέχεια «για να μην επιστρέψει», όπως μάς λένε, «η εσωστρέφεια σε μια στιγμή που οι δημοσκοπήσεις δύο μεγάλων και σοβαρών εταιρειών δείχνουν άνοδο για τον ΣΥΡΙΖΑ». Ο πρόσθετος λόγος που δεν επεξέτεινε την κριτική προς τον Φαραντούρη για «εξυπηρέτηση άλλων σκοπιμοτήτων», όπως φαίνεται να πιστεύουν ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι δεν ήθελε η σκόνη που θα σηκώνονταν να καλύψει τις αλλαγές στην ηγετική πυραμίδα του κόμματος (τη νέα Πολιτική Γραμματεία, τον γραμματέα Στέργιο Καλπάκη με αναπληρώτρια την Αναστασία Σαπουνά κ.α.) που ανακοινώθηκαν προ ημερών και οι οποίες δείχνουν όντως ειλικρινή διάθεση για ηλικιακή και σε βάθος ανανέωση του κόμματος.

«Και ‘γω και όλα τα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης θέλουμε να φύγει ο Μητσοτάκης επειδή η κυβέρνησή του δεν επιλύει τα λαϊκά προβλήματα, αλλά εξυπηρετεί τους φίλους και ημετέρους της όμως η εκδίωξη του θα γίνει με τη λαϊκή ψήφο και όχι επειδή έτσι μπορεί να θέλουν κάποια συμφέροντα, εγχώρια ή της αλλοδαπής», μάς λέει κορυφαίο στέλεχος της αντιπολίτευσης και πρώην υπουργός. Και προσθέτει «εξάλλου μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού πρωτίστως πλήττει την Κεντροαριστερά αφού τον πρώτο λόγο δεν θα τον έχουν οι πολιτικοί, αλλά το παρασκήνιο και οι τεχνοκράτες. Μόνον όσοι θέλουν να παρακάμψουν τη λαϊκή ετυμηγορία ή προκρίνουν τα πραξικοπήματα για την αλλαγή των κομματικών ηγεσιών επιθυμούν λύσεις αλά Παπαδήμου». Αν η πολιτική(;) αλλαγή δεν γίνει μέσω της κάλπης το κυβερνητικό παιχνίδι δεν θα το κάνουν οι πολιτικοί, αλλά τα γκρι κοστούμια. Η πρόταση Φαραντούρη δεν συμφέρει ούτε τον Τσίπρα και τη στρατηγική επιστροφής του σε πρωταγωνιστικό ρόλο, μέσω ενός κόμματος-πυλώνα της Προοδευτικής Παράταξης, όπως επιθυμεί.

Όπως μεταδίδουν συνομιλητές του πρώην πρωθυπουργού, η χώρα για να αντέξει τους κλυδωνισμούς που έρχονται χρειάζεται έναν ισχυρό δικομματισμό ή μια κυβερνητική συνεργασία, εφόσον δεν υπάρχει αυτοδυναμία, που να υπόκειται όμως σε κανόνες και να έχει ως προτεραιότητα την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων και την υπεράσπιση του δημοσίου και εθνικού συμφέροντος. Τις οικονομικές, κοινωνικές και θεσμικές εξελίξεις θα τις καθορίσει η κάλπη και όχι τα παρασκηνιακά διαβούλια. Για να μπορέσουν όμως οι πολιτικοί και τα κόμματα να έχουν τον πρώτο λόγο στις εξελίξεις θα πρέπει να έχουν πολιτική αυτοτέλεια και να οργανώνουν τη δράση τους με βάση τα συμφέροντα της κοινωνικής συμμαχίας που θέλουν να εκφράσουν και όχι για να εξυπηρετήσουν τις προτεραιότητες εξωπολιτικών κέντρων και κύκλων. Πριν από την κατάκτηση της αυτοτέλειας τα κόμματα της κεντροαριστεράς θα πρέπει να καταφέρουν να συμφωνήσουν έστω στα μίνιμουμ της κοινοβουλευτικής δράσης τουλάχιστον για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Στην Προανακριτική για τα Τέμπη τα έκαναν μάλλον μαντάρα με αποτέλεσμα η ΝΔ, που ήταν στριμωγμένη στα σκοινιά να επιστρέψει στον αγώνα με ενισχυμένες, δημοσκοπικά, δυνάμεις.

Και για τον ΟΠΕΚΕΠΕ τα πράγματα μάλλον δεν είναι καλύτερα. Ελάχιστες είναι οι πιθανότητες να κατατεθεί κοινή πρόταση ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς και ενδεχομένως με την υπογραφή και των βουλευτών της Πλεύσης Ελευθερίας και κάποιων ανεξάρτητων βουλευτών, μεταξύ των οποίων και οι πέντε του κόμματος Κασσελάκη. Το ΠΑΣΟΚ, για να μην κατηγορηθεί για συμπόρευση με την Αριστερά, προτιμά να καταθέσει μόνο του την πρόταση για Προανακριτική. Οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς το πιθανότερο είναι να συμφωνήσουν σε κοινή πρόταση, περιμένουν όμως να δουν αν θα αποσταλεί και συμπληρωματική δικογραφία ή αν θα έχουν το σύνολο του ψηφιακού υλικού, όπως το έχει ζητήσει ο Αλέξης Χαρίτσης, προκειμένου να μπορούν να τεκμηριώσουν κατηγορίες και για άλλα πολιτικά πρόσωπα, πέραν των Βορίδη, Αυγενάκη και των τριών υφυπουργών. Και φυσικά πριν σφίξουν για τα καλά οι ζέστες και ξεκινήσουν τα μπάνια του λαού.

«Αν στην αντιμετώπιση του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν υπάρχει κοινός λόγος και ενιαία τακτική στη Βουλή είναι καλύτερα να πούμε από τώρα ραντεβού τον Σεπτέμβρη. Και μετά τη ΔΕΘ. Μόνο που τότε θα έχουμε να απαντήσουμε και στις εξαγγελίες του Μητσοτάκη, που είναι λογικό να ενδιαφέρουν περισσότερο τους πολίτες από τις πόσες ρακές και στην υγεία του Μαξίμου που ήπιαν ο «φραπές», ο «χασάπης» και ο «Μπάμπης ο σουγιάς», που πιθανόν να βρίσκεται στο δεύτερο ντοσιέ των εισαγγελικών απομαγνητοφωνήσεων», μάς λέει ιστορικό στέλεχος της Κεντροαριστεράς και παλαιός κοινοβουλευτικός. Ραντεβού για τον Σεπτέμβρη -περιμένοντας τις εξελίξεις ώστε ανάλογα να κινηθούν- δίνουν και οι Τσίπρας και Σαμαράς που φλερτάρουν με την ίδρυση νέων κομμάτων. Εξάλλου, στην πολιτική είναι όπως και στην όπερα: It ain’t over ’til the fat lady sings (τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία). Ακούγεται από την Βρουγχίλδη στο φινάλε της όπερας «Το λυκόφως των θεών» του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Και μάς τη θύμησε η Άνγκελα Μέρκελ με όσα είπε για την Ελλάδα και τη μνημονιακή της περιπέτεια, και την οποίαν μπορεί να ξαναζήσουμε αν την πολιτική ζωή, τα εκλογικά αποτελέσματα και τον δημόσιο βίο συνεχίζουν να τον καθορίζουν οι «φραπέδες», οι «χασάπηδες» και οι «κουμπάροι» του γκουβέρνου…