Μιλτιάδης Νεκτάριος

Στο διεθνές επίπεδο επικρατούν οι αναλύσεις των δυνάµεων της παγκοσµιοποίησης, οι οποίες προσπαθούν να επιβάλουν τις πολυπολιτισµικές κοινωνίες. Το φαινόµενο της παγκοσµιοποίησης έχει εισέλθει στη δεύτερη φάση του µε την εκλογή του Τραµπ στις ΗΠΑ, και οι λαοί του αναπτυγµένου κόσµου δεν δείχνουν διατεθειµένοι να συναινέσουν στην εθελούσια απεµπόληση των παραδόσεών τους και του «δυτικού» τρόπου ζωής που έχουν επιτύχει µέχρι σήµερα. Η έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας από την Ε.Ε. σήµανε την έναρξη της «διόρθωσης» της πορείας των τελευταίων 20 ετών. Το πρόβληµα της µετανάστευσης των πληθυσµών του πλανήτη µπορεί να αντιµετωπιστεί µόνο στο επίπεδο του ΟΗΕ. Αυτός είναι ο κατάλληλος οργανισµός που θα µελετήσει τις πληθυσµιακές εξελίξεις, θα επιβάλει τις κατάλληλες πολιτικές ελέγχου των γεννήσεων στον αναπτυσσόµενο κόσµο και, κυρίως, θα οργανώσει την οικονοµική και κοινωνική ανάπτυξη των υπανάπτυκτων κοινωνιών.

Σε προηγούµενο άρθρο µου («Πρώτο Θέµα» 6/10/2019) διατύπωσα την άποψη ότι µόνο ο ΟΗΕ έχει την αποδοχή του Τρίτου Κόσµου για να κατευθύνει προς τις χώρες αυτές µέρος των 20 τρισεκατοµµυρίων δολαρίων των συνταξιοδοτικών ταµείων του αναπτυγµένου κόσµου που αναζητούν επενδυτικές ευκαιρίες για λογικές αποδόσεις, δεδοµένων των χαµηλών ή µηδενικών επιτοκίων στις δυτικές οικονοµίες. Η µεταφορά και επένδυση µεγάλων όγκων κεφαλαίων στις υπό ανάπτυξη χώρες θα συµβάλει στην οικονοµική τους ανάπτυξη στις επόµενες δεκαετίες και στην ανακοπή των µεταναστευτικών ροών. Οµως, σε κάποιο χρονικό σηµείο του µέλλοντος το µεγαλύτερο µέρος των κεφαλαίων που θα επενδυθούν στις υπό ανάπτυξη οικονοµίες, θα πρέπει να επαναπατριστεί για να χρηµατοδοτήσει την κατανάλωση των συνταξιούχων των αναπτυγµένων χωρών. Τότε, όµως, οι χώρες υποδοχής ενδέχεται να αντιδράσουν µε περιορισµούς στον επαναπατρισµό κεφαλαίων. Ο ρόλος του ΟΗΕ είναι να διευθετήσει και να εγγυηθεί τις ροές αυτές. Το δεύτερο επίπεδο ανάλυσης του µεταναστευτικού προβλήµατος αφορά την Ευρωπαϊκή Ενωση. Με έναν πληθυσµό 500 εκατοµµυρίων, η Ε.Ε. µπορεί και πρέπει να σχεδιάσει άµεσα µια µεταναστευτική πολιτική ώστε να προσελκύσει, µε τους δικούς της όρους, τα εκατοµµύρια των µεταναστών που χρειάζεται, ούτως ώστε να αντιµετωπίσει το δικό της έντονο δηµογραφικό πρόβληµα.

Η διανοµή των µεταναστών πρέπει να γίνει αναλογικά προς τους γηγενείς πληθυσµούς. Παράλληλα µε τις πολιτικές αύξησης των γηγενών πληθυσµών, η Ε.Ε. πρέπει να θέσει τις προδιαγραφές για το συµπληρωµατικό εργατικό δυναµικό που θα χρειαστεί στις επόµενες δεκαετίες. Μόνο για τις ανάγκες «µακροχρόνιας φροντίδας υγείας» (αφορούν υποστηρικτικές υπηρεσίες προς άτοµα άνω των 70 ετών) θα χρειαστούν τουλάχιστον 8,5 εκατοµµύρια φροντιστές (ωστόσο, πολλές από αυτές τις θέσεις εργασίας θα καλυφθούν από τα ροµπότ). Αποτελεί ιστορικό έγκληµα ότι η συντριπτική πλειονότητα των χωρών της Ε.Ε. έχουν κλείσει τα σύνορά τους και αναµένουν από τις νότιες χώρες, Ιταλία και Ελλάδα, να διαχειριστούν τις µετακινήσεις πληθυσµών από την Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη φάση της σύγχρονης ιστορίας της: µόλις έχει εξέλθει από µια καταστροφική δεκαετία, αντιµετωπίζει το ενδεχόµενο πολέµου µε την Τουρκία και, ταυτόχρονα, έχει καταστεί έρµαιο των σχεδιασµών της γειτονικής χώρας για τον σταδιακό εποικισµό της Ελλάδας µε µουσουλµανικούς πληθυσµούς, στο όνοµα των δήθεν προσφυγικών ροών. Ηδη, σε ορισµένες περιφέρειες της χώρας (νοµοί της Θράκης και πολλά νησιά) υπάρχει πλειονότητα µουσουλµανικών πληθυσµών. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις έχουν υιοθετήσει την πολιτική των ανοιχτών θυρών: τα σύνορα του Εβρου είναι διάτρητα, ενώ στα θαλάσσια σύνορα η κατάσταση είναι χειρότερη. Η ευθύνη ανήκει στα πολιτικά κόµµατα, τα οποία έχουν σταδιακά ευνουχίσει τις ένοπλες δυνάµεις στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Οπως σε όλα τα µεγάλα προβλήµατα, το πολιτικό σύστηµα δεν µπορεί να θέσει τις εθνικές προτεραιότητες.

Η παταγώδης αποτυχία του στον χειρισµό της πρόσφατης οικονοµικής καταστροφής είναι ενδεικτική. Οι ελληνικές κυβερνήσεις εθελοτυφλούν και δεν κάνουν αυτό που έχουν ήδη κάνει οι υπόλοιπες 27 χώρες της Ευρώπης: έχουν σφραγίσει τα σύνορά τους. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει σε τέσσερις ενέργειες: α) Να ανακοινώσει επίσηµα ότι έως ότου συµφωνηθεί µια κοινή ευρωπαϊκή µεταναστευτική πολιτική, η Ελλάδα δεν µπορεί να δεχθεί άλλους µετανάστες. β) Να αναθέσει στις ένοπλες δυνάµεις τον σχεδιασµό και την εποπτεία του άµεσου σφραγίσµατος των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων. γ) Να αποσπάσει στο υπουργείο Μετανάστευσης τον απαραίτητο αριθµό δηµοσίων υπαλλήλων για την ταχεία διεκπεραίωση του διαχωρισµού των προσφύγων στους οποίους πρέπει η χώρα να προσφέρει προστασία. δ) Να επαναπροωθήσει µε όλα τα µέσα τους υπόλοιπους οικονοµικούς µετανάστες στις χώρες προέλευσής τους, σε σύντοµο χρόνο και µε οποιοδήποτε κόστος. Η τέταρτη ενέργεια θα υπονοµεύσει καίρια τα κίνητρα των διακινητών-δουλεµπόρων, οι οποίοι αφενός εκµεταλλεύονται τους µετανάστες, αφετέρου εξυπηρετούν τις επιδιώξεις της Τουρκίας. Με την εξαίρεση ενός µονοψήφιου ποσοστού του πληθυσµού, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δεν επιθυµεί την ισλαµοποίηση της χώρας. Η τρέχουσα διακυβέρνηση πρέπει να αγνοήσει πλήρως τις υποκριτικές θέσεις των Βρυξελλών και να αναλάβει τις κατάλληλες πρωτοβουλίες για να προστατεύσει τα συµφέροντα της χώρας, πριν να είναι πολύ αργά. Οι καιροί ου µενετοί.