Μπάμπης Κούτρας

Νόμοι, αστυνόμοι παντού στους δρόμους, τηλεοπτικά σποτ, επιστράτευση καλλιτεχνών, βαριά πρόστιμα, εισαγγελείς, ελικόπτερα, drones, διαδικτυακοί «ρουφιάνοι» και γενικώς ό,τι μέσον υπάρχει διαθέσιμο για να καταλάβουμε πως αν τηρούμε τις αποστάσεις από τους συνανθρώπους μας, προστατεύουμε τον εαυτό μας, τον διπλανό μας και κυρίως τις ευπαθείς ομάδες. Σε αυτά έρχονται να προστεθούν και οι οικονομικές παροχές των 800 ή των 600 ευρώ, η αναστολή πληρωμής βασικών υποχρεώσεων ώστε να υπάρχουν χρήματα τουλάχιστον για τα βασικά σε κάθε σπίτι.

Με τρόμο σκέφτομαι τι θα γίνει όταν αυτή η περίοδος εγκλεισμού τελειώσει και ο κ. Τσιόδρας δώσει το σύνθημα «Βγαίνουμε από το σπίτι». Αυτή τη φορά η έξοδος δεν θα γίνει όπως μπήκαμε. Η απειλή της πανδημίας δεν θα έχει περάσει εντελώς. Μπορεί το καλοκαίρι να έχουμε κάποια ύφεση, αλλά ο ιός θα έρθει και θα ξανάρθει, μπορεί και να αλλάξει μορφή. Η ζωή μας θα είναι εντελώς διαφορετική, τουλάχιστον για έναν χρόνο ακόμη. Με μέτρα, με αποστάσεις, ίσως με μάσκες και γάντια, με αίσθηση ατομικής ευθύνης στην προσπάθεια περιορισμού της φονικής πανδημίας. Και η έξοδος δεν θα είναι για καφέ, φαγητό, αγορές, βόλτα με τον σκύλο, γυμναστική ή κοινωνικές υποχρεώσεις.

Με λίγα λόγια, είναι λάθος αν πιστεύουμε ότι επιστροφή στην κανονικότητα σημαίνει επάνοδος στον παλιό τρόπο ζωής. Αντίθετα, πρόκειται για ανώμαλη προσγείωση σε μια νέα πραγματικότητα, σε ένα πολύ δύσκολο οικονομικό και εργασιακό περιβάλλον, χωρίς τα 800 ευρώ του κράτους και υπό συνθήκες υγειονομικής καραντίνας. Υπό αυτές τις προοπτικές το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε αυτές τις ώρες είναι να προετοιμαστούμε, όσο μπορούμε αρτιότερα, γι’ αυτήν. Δεν είναι φρόνιμο να τα περιμένουμε όλα από το κράτος, την κυβέρνηση και τη... Μέρκελ. Δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, όλοι οι κλάδοι, όλες οι επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, όλοι οι εργοδότες, όλοι οι εργαζόμενοι, εργάτες και επιστήμονες είναι αναγκαίο να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Να αναπτύξουμε τεχνικές και δεξιότητες για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε στη μετά lockdown εποχή.

Ας μιλήσουμε με παραδείγματα. Ο κλάδος που πλήττεται αντικειμενικά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο είναι ο τουρισμός. Η βαριά βιομηχανία της χώρας με συμμετοχή στο ΑΕΠ κοντά στο 18%, με χιλιάδες εργαζόμενους. Δεν μπορεί απλώς να περιμένει τη σωτηρία του από τις κρατικές επιδοτήσεις των θέσεων εργασίας και του εσωτερικού τουρισμού. Θα πρέπει να γίνει προσαρμογή των χιλιάδων ξενοδοχειακών επιχειρήσεων της χώρας στη χρονιά του κορωνοϊού. Αλλαγή σχεδίων στον τρόπο λειτουργίας και στην κατεύθυνση που επιβάλλει η προστασία από την πανδημία. Δωμάτια, εστιατόρια, μπαρ, πισίνες, πλαζ θα πρέπει να εφαρμόσουν πρωτόκολλα ιατρικού ελέγχου και γενικώς να κάνουν ό,τι μπορούν για να πείσουν εκείνον που θέλει να πάει διακοπές ότι έχουν ληφθεί όλα τα μέτρα για να μην κινδυνεύσει.

Η εμπειρία από τις εβδομάδες της καραντίνας δείχνει ότι υπάρχουν λίγες δουλειές που μπορούν να γίνουν με τηλεργασία, αλλά οι περισσότερες εξακολουθούν να απαιτούν φυσική παρουσία. Είναι δυνατόν όλο αυτό το διάστημα ασθενείς (και όχι από COVID-19) να παραμένουν κλινήρεις στο σπίτι τους και η διάγνωση να γίνεται τηλεφωνικά, επειδή ο... γιατρός τους φοβάται να τους εξετάσει από κοντά; Γνωρίζω πολλές τέτοιες περιπτώσεις και αναρωτιέμαι, πρώτον, «τι γιατροί είναι αυτοί» και, δεύτερον, όσο η πανδημία είναι εδώ, εκείνοι θα εξακολουθούν να εργάζονται από το τηλέφωνο ή να γράφουν άυλες συνταγές;

Πιστεύω πως είναι η κατάλληλη ώρα η κυβέρνηση, που τα πήγε θαυμάσια ως τώρα και έκανε τη χώρα μας παγκόσμιο πρότυπο αντιμετώπισης της κρίσης, να περάσει στην επόμενη σελίδα. Να σχεδιάσει και να προετοιμάσει τους πολίτες για το πώς «βγαίνουμε από το σπίτι» στο νέο υγειονομικό και οικονομικό περιβάλλον. Αν επιτύχει και σε αυτό, τότε πραγματικά θα έχει νόημα το ευφυές σλόγκαν του κ. Χαρδαλιά, «κοίτα πόσο καλοί μπορούμε να είμαστε». Διαφορετικά θα έχουμε κερδίσει τη μάχη, αλλά θα έχουμε χάσει τον πόλεμο.