Μιχάλης Στούκας

Μετά την απεργία πείνας, διαρκείας 23 ημερών, του Πάνου Ρούτσι, τραγικού πατέρα ενός από τα αδικοχαμένα θύματα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών και όσα έγιναν ή ειπώθηκαν φτάσαμε στην ψήφιση νόμου για τη φύλαξη του Μνημείου.

Ξεκινώντας, να εκφράσω για μια ακόμη φορά τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στους συγγενείς και φίλους των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών. Ενώνω μαζί με τις δικές τους, τη «φωνή» μου για πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης. Απορίες και ερωτηματικά, νομίζω ότι έχουν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας. Οι απόψεις μου για τις ευθύνες της κυβέρνησης για το τραγικό δυστύχημα έχουν εκφραστεί τουλάχιστον σε δύο άρθρα στο blog: «Ελλάδα 2023: μια χώρα που υπάρχει από τύχη…» (03/03/2023) και, λιγότερο στο «Ξεκουκουλώστε… τους κουκουλοφόρους» (07/03/2025). Και σήμερα, εξακολουθώ να πιστεύω ότι λανθασμένοι κυβερνητικοί χειρισμοί και παραλείψεις τροφοδοτούν, εύλογα, ερωτηματικά για το τι ακριβώς έγινε στα Τέμπη.

Φυσικά, κατανοώ απόλυτα τον κύριο Ρούτσι, τον πόνο που βιώνει ο καθένας τον γνωρίζει μόνο ο ίδιος, θα ήταν υποκρισία να γράψω «συμπάσχω» και την επιθυμία του να μάθει την ακριβή αιτία θανάτου του γιου του. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την κυρία Καρυστιανού, τον κύριο Πλακιά και τους υπόλοιπους γονείς, συγγενείς και φίλους των θυμάτων των Τεμπών. Πιστεύω επίσης, το έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο, ότι δεν θα έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να ληφθούν, με νόμο, μέτρα για τη φύλαξη του Μνημείου. Με λύπη μου βλέπω να φτάνουμε σε καταστάσεις, αδιανόητες πριν λίγα χρόνια, όχι μόνο στο θέμα της φύλαξης του Μνημείου, αλλά και σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο.

Και στο θέμα αυτό, παρούσα είναι η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, Πρόεδρος της «Πλεύσης Ελευθερίας» με την ιδιότητα της δικηγόρου της οικογένειας Ρούτσι. Η κυρία Κωνσταντοπούλου με κάποιες δηλώσεις της όξυνε την κατάσταση, ενώ αντιδρά στη φύλαξη του Μνημείου. Είναι γνωστό ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι μια δυναμι(τιστι)κή γυναίκα. Στη Βουλή, την Τετάρτη 29/10/2025 λογομάχησε έντονα με την επίσης μαχητική Λιάνα Κανέλλη, αλλά και τη, μάλλον μειλίχια, Όλγα Γεροβασίλη, προεδρεύουσα της συνεδρίασης. Η κυρία Κωνσταντοπούλου υπήρξε Πρόεδρος της Βουλής το 2015, κατά την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, από τον οποίο αποχώρησε στη συνέχεια. Παρέμεινε εκτός Κοινοβουλίου ως το 2023.

Επανέκαμψε δυναμικά όμως με την «Πλεύση Ελευθερίας» και παρά το ότι η κοινοβουλευτική της ομάδα αριθμεί οκτώ μόνο μέλη φροντίζει η ίδια να «ακούγεται» η φωνή της «Πλεύσης» πολύ δυνατά. Προφανώς, αυτό έφτασε να της δώσει ακόμα και τη δεύτερη θέση σε ορισμένες δημοσκοπήσεις το καλοκαίρι του 2025. Μέχρι σήμερα όμως, παρά την κάμψη των δημοσκοπικών ποσοστών της, η «Πλεύση Ελευθερίας» αγγίζει ή και φτάνει διψήφια νούμερα στο γκάλοπ.

Μέχρι εδώ, όλα καλά. Μπορεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου να κάνει δυναμι(τιστι)κή αντιπολίτευση, έστω και αν στη Βουλή ξεπερνά κατά πολύ τα προβλεπόμενα χρονικά όρια. Αυτό είναι ένα θέμα που αφορά το Προεδρείο της Βουλής και τους συναδέλφους της στην εθνική αντιπροσωπεία. Εκείνο που ενοχλεί όχι μόνο εμένα, αλλά και πολλές και πολλούς ακόμα είναι η έλλειψη σεβασμού από την κυρία Κωνσταντοπούλου και τους θιασώτες της προς το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

Ως πρώην Πρόεδρος της Βουλής θα έπρεπε να γνωρίζει τα στοιχειώδη για αυτό. Δεν πρόκειται για ένα απλό κενοτάφιο για τους αξιωματικούς και οπλίτες που έχασαν τη ζωή τους στους πολέμους όπου πήρε μέρος η χώρα μας. Είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής για αυτούς που αψηφώντας τον θάνατο πολέμησαν και έφτασαν την Ελλάδα της Μελούνας και της Άρτας του 1912, όχι απλά στα σημερινά της σύνορα, τη δεκαετία ως το 1922, αλλά και πιο μακριά. Είναι αυτοί που ελευθέρωσαν τρεις φορές τη Βόρειο Ήπειρο (δύο φορές τη δεκαετία του 1910 και μία το 1940-41), είναι αυτοί που έφτασαν τα όρια του ελληνικού κράτους λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Κωνσταντινούπολη. Είναι αυτοί που ανάγκασαν ακόμα κι αυτούς τους ψυχρούς Γερμανούς να παρουσιάζουν όπλα μπροστά τους, όταν καταλάμβαναν ένα οχυρό ή μια άλλη τοποθεσία. Το Ύψωμα 731, σας λέει κάτι; Χάρη σ’ αυτούς κυρία Κωνσταντοπούλου μπορείτε να πάτε σήμερα στα πανέμορφα Δωδεκάνησα ελεύθερα και χωρίς κανέναν, τυπικό έστω, έλεγχο από κάποιους ξένους. Και μετά τον Β’ Π.Π. όμως, οι Έλληνες στρατιώτες έδειξαν το μεγαλείο τους, στον πόλεμο της Κορέας. Και στην Κύπρο, το 1974, μπορείτε να διαβάσετε πώς μια χούφτα Ελλήνων υπό τον αείμνηστο Γεώργιο Παπαμελετίου «κράτησε» το αεροδρόμιο της Λευκωσίας και το παρέδωσε στον Ο.Η.Ε. και όχι στους Τούρκους. Κι αν δεν υπήρχε η προδοτική χούντα Ιωαννίδη και η ολιγωρία-διστακτικότητα (επιεικώς…) της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν θα φτάναμε στην κατοχή τους ενός τρίτου της Κύπρου από την Τουρκία.

Ο Άγνωστος Στρατιώτης είναι μνημείο και για τους αεροπόρους μας, που με πρωτόγονα πτητικά μέσα επιχειρούσαν ήδη από το 1912-13 στα διάφορα μέτωπα. Είναι οι «πρόγονοι» αυτών που θαυμάσαμε στη στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Ο Άγνωστος Στρατιώτης είναι μνημείο και για τους ναύτες. Από την εποχή του θρυλικού «Αβέρωφ» και του Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, τα χρόνια του Β’ Π.Π. με τα κατορθώματα θρυλικών υποβρυχίων μας και τη συμμετοχή Ελλήνων ναυτικών στα «κονβόι του θανάτου», ως την… επακούμβηση του «Kemal Reis» από τη φρεγάτα «Λήμνος» στις 12/8/2020, οι Έλληνες, κατ’ εξοχήν ναυτικός λαός, κυριαρχούν στο Αιγαίο, το Ιόνιο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Όλοι και όλες που δεν αναγνωρίζετε τον συμβολισμό του Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ξέρετε ότι σε αυτό αναγράφονται περισσότερες από 75 τοποθεσίες όπου μεγαλούργησαν οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις; Γνωρίζετε ότι στον Άγνωστο Στρατιώτη, ήδη από το 1932, κατά τα εγκαίνιά του, μεταφέρθηκε φως από την Αγία Λαύρα για την αφή της «ακοίμητης καντήλας» (κατά την ακοίμητη κανδήλα που καίει αδιάκοπα, κυρίως στο Άγιο Βήμα των ναών) που βρίσκεται στο κέντρο του κενοταφίου, συνδέοντάς το Μνημείο με το 1821; Γνωρίζετε ότι κατά τα εγκαίνιά του κατέθεσε στεφάνι Τούρκος στρατιωτικός (πέρα από τους Τούρκους επισήμους που έχουν καταθέσει εκεί στεφάνια τα επόμενα χρόνια); Γνωρίζετε ότι ο Γερμανός Χέλμουτ Φέλμι, επικεφαλής των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων στη νότια Ελλάδα, κατά την αποχώρηση των Ναζί από την Αθήνα κατέθεσε στεφάνι στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη;

Δυστυχώς, ό,τι σέβονται και τιμούν ακόμα και οι ξένοι, το λοιδορούμε και το καταστρέφουμε εμείς οι ίδιοι… Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε ευρέως ένα βίντεο του 2017 από το μαρτυρικό Δίστομο, στο οποίο η Ζωή Κωνσταντοπούλου, εκτός Βουλής τότε, αποτρέπει τον έκπληκτο Γερμανό πρέσβη από το να καταθέσει στεφάνι. Παρεμβαίνει ο αείμνηστος Μανώλης Γλέζος, παίρνει το στεφάνι, το δίνει στον πρέσβη και τον χειροκροτεί πρώτος όταν αυτός το καταθέτει. Έχετε, εύλογα , θέμα με τις κατοχικές γερμανικές αποζημιώσεις κυρία Κωνσταντοπούλου. Απόλυτο δίκιο έχετε σε αυτό το θέμα. Μπορείτε όμως να πάτε στο Βερολίνο, να κατασκηνώσετε μπροστά από τη Bundestag και να ξεκινήσετε απεργία πείνας; Η πολιτική και η διπλωματία ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν γίνονται έτσι. Στην περίπτωση που μετά τις επόμενες εκλογές αναλάβετε κάποιο υπουργικό αξίωμα πώς θα συμπεριφέρεστε στους Ευρωπαίους ομολόγους σας; Στην προσωπική σας ζωή, στα δικαστήρια, αν σας επιτρέπουν οι δικαστές και στην Ελληνική Βουλή, με την ανοχή του προεδρείου, μιλάτε συνεχώς περισσότερο από τον προβλεπόμενο χρόνο. Θα κάνετε και στην Ευρώπη το ίδιο; Εκεί θα εκπροσωπείτε την Ελλάδα, όχι τον εαυτό σας, ούτε την «Πλεύση Ελευθερίας»…

Επαναλαμβάνω για μία ακόμα φορά ότι επιθυμώ να χυθεί άπλετο φως στην τραγωδία των Τεμπών και οι υπεύθυνοι να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Ίσως έτσι ησυχάσουν οι ψυχές των 57 συνανθρώπων μας που χάθηκαν άδικα στο δυστύχημα. Υπάρχουν όμως και χιλιάδες ψυχές ανθρώπων που θυσιάστηκαν για εμάς. Δεν πρέπει κι αυτές να ησυχάσουν; Η Ιστορία μπορεί να αγνοείται. Μπορεί να διδάσκεται, σκόπιμα ή μη, στρεβλά. Μπορεί να παραχαράσσεται. Κυρίες και κύριοι, η Ιστορία δεν μπορεί και δεν πρέπει να βεβηλώνεται. Ο Άγνωστος Στρατιώτης ας παραμείνει μακριά από κάθε αντιπαράθεση. Δεν πρέπει να χρειάζονται νόμοι για τη φύλαξή του. Και η «ακοίμητη καντήλα» στο κέντρο του, να φωτίζει στους αιώνες, το μεγαλείο όλων αυτών που πολέμησαν μέχρις εσχάτων, έμειναν αήττητοι και νικήθηκαν μόνο από τον θάνατο…