Μιχάλης Κατρίνης

Όσο οι ακροδεξιές φωνές «μιλούσαν λογικά», οι προοδευτικές παρατάξεις απαντούσαν με πολιτική ορθότητα, στις «εύκολες λύσεις» πρότασσαν δυσνόητες έννοιες, ενώ στον εξόφθαλμο πολιτισμικό και φυλετικό ρατσισμό διακήρυσσαν την απόρριψη οτιδήποτε παραδοσιακού, οτιδήποτε δυτικού.

Η ακροδεξιά ανέβηκε, απενοχοποιήθηκε, κυβέρνησε ή συγκυβέρνησε, απέτυχε, αλλά ποτέ δεν ενοχοποιήθηκε και γι’αυτό επανήλθε! Ακόμη και στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, δεν ενοχοποιήθηκε η ιδεολογία και η ρητορική της, παρά μόνο οι εγκληματικές πράξεις των μελών της. Δεν ενοχοποιήθηκε ως φασιστικό και ρατσιστικό μόρφωμα, αλλά ως εγκληματική οργάνωση.

Το αποτέλεσμα άρχισε να φαίνεται παγκοσμίως, όπως ιστορικά συμβαίνει πάντοτε σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Η ακροδεξιά ανεβαίνει και βρίσκει στέγη στο μεγάλο χωνευτήρι της ευρύτερης δεξιάς.

Διότι δεν είναι μόνο το παράδειγμα της Ιταλίας, που «σόκαρε» την παγκόσμια κοινότητα. Ήδη στην Αμερική πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν την επιστροφή του Τραμπ, με ακόμα σκληρότερη ρητορική. Στη Μεγάλη Βρετανία, μετά το θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ παρατηρήθηκε μεγάλη αύξηση της συμπάθειας προς τη ρητορική της νεοσυντηρητικής, πατριωτικής, αμιγώς Αγγλικής δεξιάς εναντίων μεταναστών, Ιρλανδών και Σκωτσέζων.

Η αριστερά έχει αποτύχει. Ξεκάθαρα. Έχει αποτύχει στο να ενώσει και να δώσει ελπίδα. Έχει αποτύχει στη ρητορική της. Έχει αποτύχει στο να θέσει την ατζέντα. Και γι ’αυτό έχει χάσει μάχες. Από την άμβλωση, τα δικαιώματα των γυναικών και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, τη διαχείριση του προσφυγικού και τα εργασιακά δικαιώματα, η ευρύτερη δεξιά δείχνει να επαναφέρει πολιτικές και κουλτούρα άλλων δεκαετιών, πολύ σκοτεινών…

Όταν κοινωνίες όπως το Ιράν, η Ινδία και κάποιες Αραβικές χώρες φαίνεται να αχνοξυπνούν από το λήθαργο του φονταμεταλισμού, η Δύση δείχνει να βυθίζεται σε μια συντηρητική εσωστρέφεια, η οποία θα οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Σε αυτό το σκηνικό, οι προοδευτικές δυνάμεις είναι καιρός να αντιληφθούν το μέγεθος του κινδύνου . Δείχνουν, πολλές φορές, εμμονή σε θέσεις και απόψεις που δεν εκφράζουν τους οικονομικά αδύναμους και κοινωνικά αποκλεισμένους, αλλά περισσότερο πλησιάζουν πάγια αιτήματα μιας φιλελεύθερης ελίτ, τα οποία δεν αγγίζουν τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών.

Στο μικρόκοσμο της χώρας μας, ακολουθείται ακριβώς η ίδια νόρμα. Η αριστερά, με εκφραστή τον ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να είναι εντελώς αποκομμένη από την οικονομική πραγματικότητα και την τεχνολογική εξέλιξη, επιμένοντας σε μια ρητορική του 2015, ξεχνώντας βέβαια τη συγκυβέρνηση με το ακροδεξιό μόρφωμα των ΑΝΕΛ, χάριν της εξουσίας.

Δεν μπορούν όμως να δικαιολογηθούν εκπτώσεις στις δημοκρατικές αρχές και αξίες, χάριν της κατάκτησης της εξουσίας.

Η δεξιά, νεοσυντηρητική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί απεγνωσμένα να «χαϊδέψει» το ακροδεξιό ακροατήριο της , έχοντας σε πρώτο ρόλο στελέχη με τις σχετικές καταβολές και την ανάλογη ρητορική.

Μάλιστα, η απομόνωση της στο πολιτικό σκηνικό λόγω του σκανδάλου των υποκλοπών, την ωθεί να εξετάζει το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με ακραία στοιχεία.

Γιατί αυτό που την ενδιαφέρει είναι να κυβερνά, αδιαφορώντας με ποιους αλλά και για το περιεχόμενο αυτής της διακυβέρνησης.

Είναι βέβαια και μια ευκαιρία για όλους τους Έλληνες πολίτες να αντιληφθούν πόσο ψεύτικο είναι το κεντρώο προσωπείο που θέλει να εμφανίζει αυτή η κυβέρνηση.

Και ιδιαίτερα για τους δημοκρατικούς πολίτες που, πλέον, έχουν επιλογή: είναι το ΠΑΣΟΚ που πέρα από επιλογή είναι και εγγύηση για δημοκρατικές και ομαλές πολιτικές εξελίξεις.