Μάκης Πολλάτος

Την βλέπεις εύκολα στα δημόσια νοσοκομεία. Αυτά που νίκησαν το πρώτο κύμα του κορωνοϊού και τώρα μοιάζουν να καταρρέουν. Δεν μπορεί, ακόμη και μέσα στην άτυπη προεκλογική περίοδο οι αρμόδιοι θα μπορούσαν να βρουν χρόνο να κάνουν μια βόλτα σε ένα δημόσιο θεραπευτήριο.

Κι όχι μόνο της Αθήνας, κυρίως της επαρχίας. Εκεί θα δουν την αλήθεια, τον πόνο, τα ράντζα, τους στοιβαγμένους ασθενείς μέσα στους θαλάμους, τις ολιγάριθμες νοσηλεύτριες, τους γιατρούς που τρέχουν να προλάβουν. Κι αν τα βρουν όλα καλά στις παθολογικές πτέρυγες, ή στους θαλάμους των καρκινοπαθών, ας επισκεφθούν τα επείγοντα. Εκεί που ακόμη και οι υπάλληλοι των εταιρειών security έχουν σχεδόν αναλάβει να κάνουν τη διαλογή των ασθενών.

Η αλήθεια φαίνεται στις επαρχιακές πόλεις που δεν είναι γεμάτες τουρίστες. Εκεί που τα μικρά καταστήματα είναι ξενοίκιαστα. Που ο κόσμος παλεύει να τα φέρει βόλτα και περιμένει να λάβει το επίδομα. Οικογένειες ολόκληρες ζουν από τα κρατικά επιδόματα. Χωρίς όνειρα, μόνο με την ελπίδα να μην καθυστερήσει η χορήγησή τους. Και με το κινητό στο χέρι για να κάνουν ένα μεροκάματο στο πόδι, πληρωμένο με μαύρα, εννοείται.

Ποιος εκπαιδεύει μάζες ανθρώπων ότι η λύση βρίσκεται στα επιδόματα; Τι νόημα έχει η συνεχής επέκταση των επιδομάτων; Γιατί δεν δίνονται κίνητρα για να επανεκπαιδευτούν οι άνεργοι στις θέσεις εργασίας που έχουν πραγματικά ζήτηση στην αγορά; Ισως δεν θέλουν να καταλάβουν οι αρμόδιοι ότι για να ξεφύγει κάποιος που έχει συνηθίσει να ζει με επιδόματα πρέπει να έχει δουλειά με μισθό που θα του αποφέρει πολύ περισσότερα απ' ότι οι αφορολόγητες κρατικές ενισχύσεις. Αλλιώς δεν σηκώνονται να πάνε για δουλειά, περιμένουν το επίδομα.

Και κάπως έτσι πάρα πολλοί Έλληνες που κάποτε αυτοχαρακτηρίζονταν εργατικοί δεν πάνε στα χωράφια -γιατί η δουλειά είναι βαριά και κουραστική- δεν θέλουν δουλειές στον τουρισμό -γιατί εργάζονται ασταμάτητα 20 ώρες την ημέρα για όλο το επταήμερο- και ψάχνουμε μετανάστες από το Βιετνάμ. Τι κίνητρο έχει να δουλέψει κάποιος σε τουριστικό επάγγελμα για σχεδόν όλη την εβδομάδα χωρίς σταματημό, με μισθό γύρω στο χιλιάρικο με τα πουρμπουάρ, όταν πιστεύει ότι θα κουτσοκαταφέρει να τα φέρει βόλτα με το επίδομα και το τσοντάρισμα από γονείς και παππούδες;

Ας βγουν όλοι εκείνοι που έχουν να λένε μεγάλα και ωραία λόγια στο δρόμο. Να δουν από πού ξεκινάει η βία, τι κάνουν οι έφηβοι, τι μουσική ακούν, τι σκέφτονται για το μέλλον, τι πιστεύουν για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, ποια είναι τα πρότυπά τους.

Η αλήθεια είναι δύσκολη. Και δεν έχει μια διάσταση. Αυτή όμως είναι η Ελλάδα.